Rozdział 38- Zbyt długo jestem KIMŚ w tym świecie

Jak to możliwe? Dlaczego Ci ludzie są tacy podli? Jak mogą pisać tak okropne rzeczy na temat, o którym nie mają najmniejszego pojęcia. Z moich oczu ponownie polały się łzy. Byłam tak potwornie zła. Chciałam teraz wstać i rozwalić wszystko. Jak oni mogli napisać o mnie coś takiego? Złość, gniew wszystko to rozpierało moje ciało od środka. Co teraz będzie z moim życiem? Jak będę wyglądała w oczach innych? A co na to moi rodzice? Jak wytłumaczę im, że to nie prawda? Przecież mi nie uwierzą... Spojrzałam ponownie na nagłówek ,,Alicja Kamińska, partnerka Zayn’a Malik’a z One Direction i była dziewczyna jego przyjaciela, właśnie usunęła ciążę! Dlaczego?! ( Musicie koniecznie przeczytać!)’’. Czytałam to kilkanaście razy, ale nadal nie potrafiłam uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Nie mogę żyć z myślą, że pół świata ma mnie za najgorszą, niedoszłą matkę. Tak bardzo chciałabym by czas się cofnął. Wolałabym powiedzieć tym dziennikarzom co tak naprawdę się stało, a nie przeżywać to co ma miejsce teraz. Skuliłam się i zaczęłam głośno płakać, nie chciałam nawet czytać tego artykułu dalej. Musiała to usłyszeć Marta, gdyż zapukała do mojego pokoju. Nie odpowiadałam, widocznie brunetce nie było to potrzebne i weszła do mojego pokoju.

- Ala- krzyknęła podbiegając do mnie- kochana co się stało. Dlaczego płaczesz?- nie odpowiedziałam nic. Nie byłam w stanie, by zwierzać się jej teraz z tego wszystkiego. Odwróciłam tylko laptopa w jej stronę i spojrzałam błagalnym wzrokiem. Brunetka nieświadoma tego co robi zaczęła czytać artykuł pod nosem, ale na tyle głośno bym wszystko słyszała. ,,Alicja Kamińska była widziana kilka dni temu, a dokładnie nocą w szpitalu. Od samego początku panna Kamińska miała problemy z tą ciążą. Od informatora usłyszeliśmy, iż miało to być dziecko Harry’ego. Miał to być jeden z oczywistych powodów, dla którego nie chciała urodzić tego dziecka. Ale czy to musiało się tak zakończyć? Dziewczyna od początku nie była zadowolona z faktu zostania mamą. Jak każda młoda dziewczyna chciała się zabawić. No i kto wie, może zmienić jeszcze swojego partnera życiowego? Wiele źródeł podaje także, że wszystko to było robione na zlecenia menadżera chłopaków, gdyż nie chciał aby dziecko było dla nich ciężarem. Kim teraz będzie w oczach innych Alicja Kamińska? Na co jeszcze pozwoli sobie ta młoda Polka? Oto co powiedział jej chłopak, Zayn Malik na ten temat: Oboje z Alicją stwierdziliśmy, że to słuszna decyzja. Żadne z nas nie byłoby w stanie wychowywać dziecka. Kochamy się, ale na dzieci jeszcze za wcześnie. Oraz mamy dla was kilka zdjęć jej dziecka, które zostało uśmiercone’’. Z każdym zdaniem tłumiłam w sobie gniew i płacz.

- Al…-zaczęła cichym głosem Marta- ja, ja naprawdę przepraszam, że to przeczytałam. Zayn ma rację. Nie powinnyśmy na to wchodzić, ani tego czytać.

- Ale czy ty tego nie rozumiesz?!- wstałam z łóżka i głośno krzyknęłam- jestem uważana za jakąś podłą szmatę! Wszyscy myślą, że bawię się uczuciami innych, a teraz na dodatek osądzają mnie o aborcję! Czy ty masz pojęcie jak ja się czuję?! Nie, nie masz, więc proszę Cie wyjdź. Nie wkurzaj mnie, po prostu idź.- otworzyłam jej drzwi i gestem ręki wskazałam aby wyszła. Sama nie wiem dlaczego to zrobiłam. Przecież ona chciała mi tylko pomóc, chciała mnie jakoś wspierać. Nie jest niczemu winna. Jedyną winną osobą tutaj jestem ja, no i Zayn, który rozpowiada takie głupstwa. Czym prędzej podeszłam do szafki nocnej i wzięłam telefon. Wystukałam w nim szybko kilka zdań i rzuciłam się na łóżko. ,,Zayn, nigdy bym się tego po Tobie nie spodziewała. Przykro mi…To koniec. Nie mogę być z kimś takim jak Ty. Kocham Cię i nigdy nie przestanę. Alicja xx’’. Wiem, postąpiłam bardzo pochopnie. Nie pomyślałam o niczym. Nawet nie przeszło mi przez myśl, że on tego nie powiedział. Zła na cały świat leżałam i płakałam. Płakałam jak małe dziecko, nie zwracając uwagi zupełnie na nic. Chciałam zniknąć, zniknąć z tego podłego świata. Teraz nie mam nikogo. Zostałam zupełnie sama, jak palec. Pozostał mi jedynie płacz. Bo płacz do doskonałe lekarstwo na wszystkie smutki. Trzeba płakać, aby wyrzucić z siebie wszystkie negatywne uczucia. Ale czy mi to wystarczy? Wątpię. Zbyt długo to się ciągnie.  Zbyt długo jestem KIMŚ w tym świecie. Ciągłe plotki, to wszystko mnie przerasta. Osoba, której mogłam zaufać wystawiła mnie. Może nie powiedział tego bo chciał…może menadżer mu kazał? Ale przecież znam Malika, on robi wszystkim na przekór. Nie lubi się słuchać innych.

Zasnęłam.

Zbudziło mnie pukanie do drzwi, tym razem wstałam i je otworzyłam.

- Ala, jedziesz na koncert?- zapytała z uśmiechem Marta. Jak widać już jej przeszło. No bo po co miałaby przejmować się moim skomplikowanym i okrutnym życiem?

- Nie. Nie mam zamiaru z nim rozmawiać- nie odpowiedziałam jej już nic więcej, tylko zamknęłam za sobą drzwi. Z moich oczu ponownie popłynęły łzy. Osunęłam się po ścianie i tupałam głośno stopami, targałam włosy. Robiłam wszystko by tylko sprawić sobie w jakiś sposób ból, rewanż. Chciałam pokazać, że jestem silna. Chciałam pójść do Mulata i uderzyć go w policzek…niestety, nie jestem w stanie. Znaczy dla mnie  zbyt wiele. Za bardzo go kocham. Jestem sensem mojego życia, to dla niego wstaję, dzięki niemu nie zwariowałam w show biznesie. Tylko on potrafi mnie rozbawić tak, że po policzkach spływają mi łzy, a brzuch boli niemiłosiernie. To właśnie z nim mam najwięcej głupich zdjęć i najwspanialsze noce za sobą. On pokazał mi co to znaczy prawdziwa miłość, troska. Dzięki niemu wiem, że prawdziwy związek opiera się na zaufaniu i przyjaźń. Bo bez przyjaźni nie ma związku- te słowa rozbrzmiewały teraz w mojej głowie. Sama sobie dziwię się, że postąpił tak a nie inaczej. Nie potrafiłabym w to uwierzyć. Chciałabym, aby teraz tutaj przy mnie był. By całował mnie w szyję, szeptając do ucha, że wszystko będzie dobrze. Ale go tu nie ma. Jestem sama, jak palec. Otarłam ponownie łzy i wstałam. Podeszłam do stolika, który stał nie daleko ściany. Musiałam wyładować napięcie. Wzięłam duży zamach i wszystko zsunęłam z mebla. Zacisnęłam mocniej zęby i udałam się do łazienki, aby wziąć długą kąpiel. Chciałam jakoś odreagować. Zapomnieć o tym wszystkim. Nalałam mnóstwo wody, która już prawie się  wylewała. 

Rozebrałam stanik, majtki i całkiem naga weszłam do wanny odprężając się. Załączyłam funkcję masażu, jacuzzi, czy jakkolwiek się to nazywa i oparłam głowę o małą poduszeczkę. Przymknęłam powieki i przez chwilę, dosłownie kilkanaście sekund nie myślałam o tym artykule. Ale gdy tylko zaczęłam ‘odpoczywać’ jego obraz znów stawił mi się przed oczami. Teraz nie było dla mnie najgorsze to co tam napisali, ale to, że Zayn udzielił im na ten temat wywiadu. Na dodatek skłamał. Jak on mógł? Przecież wiedział, że cierpię. Wzięłam do ręki bransoletkę i przesuwałam ją zwinnie po nadgarstku. Miała ona symbolizować naszą miłość… Przygryzłam dolną wargę, by znów się nie rozpłakać i zanurzyłam głowę w wodzie. Tkwiłam tam tak długo, aż zabrakło mi powietrze. Wynurzyłam się głośno nabierając powietrza. Spędziłam tam jeszcze godzinę, a może nawet dwie? Próbując o wszystkim zapomnieć, co jak się później okazało było absurdem. Ubierając się spojrzałam w lustro i przejechałam po moim znów płaskim brzuchu. Powtórzyłam tę czynność kilka razy. Nie mogłam przyzwyczaić się do tego, że nie robię zdjęć wieczorami, aby sprawdzić czy przypadkiem maleństwo, wraz z brzuszkiem nie urosło. Nie potrafię żyć ze świadomością, że go tam nie ma. Że nigdy nie poczuję jak mnie kopie, ani nie zobaczę jego uśmiechniętej buzi. Nie będę mogła pomagać stawiać mu pierwszych kroków, ani nie usłyszę jego pierwszego słowa. Wszystko to co powinnam robić, przy czym powinnam być…nigdy się nie wydarzy. To na co czekałam z niecierpliwością, zakończyło się, nawet nie rozpoczynając. A oni…oni mają czelność by pisać, że pozbyłam się Go. Jak im nie wstyd. Ubrałam pośpiesznie bluzkę i wyszłam z pomieszczenia. Położyłam się na łóżku i załączyłam telewizor. Leciał jakiś serial, w którym nie miałam pojęcia co się dzieje, ale uparcie go oglądałam. W końcu moje powieki okazały się cięższe. Zasnęłam.

* Kolejny dzień*

Obudziłam się z potwornym bólem głowy. Rozejrzałam się po pokoju i nikogo nie ujrzałam. Nie było w nim tego, którego się spodziewałam. Gdzieś w głębi duszy chciałam go zobaczyć. A najbardziej czego pragnęłam to smaku jego ust i przeczesania jego gęstych włosów. Chciałam spojrzeć w jego czekoladowe oczy i zatopić się w nich. Na zawsze.

Zeszłam do kuchni po porannej toaletce i wyjęłam sok z lodówki. Nie miałam na nic więcej ochoty. Nie teraz, gdy za chwilę ma odbyć się jedna z najważniejszych i najtrudniejszych rozmów w moim życiu. Próbując nie zwrócić uwagi innych szukałam wzrokiem mulata. Niestety nigdzie go nie było. Zrezygnowana wróciłam do zatapiania się w smaku pomarańczy.

- Szukasz Zayna?- usłyszałam po swojej lewej stronie głos Liam’a.

- Powiedzmy, że tak- przygryzłam ponownie swoją dolną wargę. A co jeśli Mulat powiedział chłopakom o sms-ie? Nie, No. To jest pewnie, że on im powiedział. W końcu się najlepszymi przyjaciółmi. I na kogo ja teraz wyszłam? Na paradoksalnie zgłupiałą nastolatkę? Bałam się. Co mogło się z nim stać? Dlaczego nie spał w moim, naszym pokoju? Dlaczego nie ma go tutaj, na śniadaniu? Moje pytania i wszelkie wątpliwości rozwiała odpowiedź Liama.

- Jest u mnie w pokoju. Wczoraj po koncercie nieźle popił. Nikt nie powiedział nam dlaczego, ale raczej nie bez powodu nie chciał iść do Ciebie w nocy. Mówił coś o tym, że musicie koniecznie porozmawiać…- nie usłyszałam nic więcej, gdyż już byłam pod pokojem chłopaka. Weszłam do niego bez pukania. Zastałam tam mulata siedzącego z głową schowaną w dłoniach.

- Zayn- wyszeptałam najciszej jak umiałam- ja…dlaczego ty?- nie potrafiłam nic z siebie wydusić. Odebrało mi mowę. Była to nasza pierwsza poważna kłótnia. Chciałam by wytłumaczył mi to co zrobił, ale nie potrafiłam mu tak naprawdę powiedzieć o co chodzi.

- Alicja, przepraszam- wstał i podszedł do mnie- cokolwiek złego zrobiłem, nie wiem co, ale przepraszam. Nie chcę,  abyśmy to kończyli, słyszysz? Nie możesz tak po prostu nas przekreślić.- spojrzał na mnie, a z jego oczu popłynęły łzy.- Kocham Cię…

- Dlaczego…-zaciskałam jak najmocniej usta, by tylko nie uronić kolejnych łez-dlaczego im powiedziałeś, że oboje chcieliśmy aborcji? Jak mogłeś?- nie krzyczałam. Starałam się opanować. Podeszłam do okna i oczekiwałam odpowiedzi. Chłopak był widocznie zszokowany tym co usłyszał. Przez dłuższą chwilę nic nie mówił, ale w końcu podszedł do mnie i odwrócił ponownie w swoją stronę.

- Kochanie, jeśli tak mogę Ci jeszcze mówić, nikomu nic nie mówiłem. O jakiej aborcji? Naprawdę nie mam pojęcia o czym mówisz- spojrzał na mnie ze zaszklonymi oczami. Nie potrafiłam na nie patrzeć. Nie mogłam znieść widoku płaczącego mulata. Wszystko, ale nie to. Nienawidzę, gdy on płacze. I to jeszcze z mojego powodu. Usiadłam na łóżku, opanowałam nerwy i powoli zaczęłam mu wszystko opowiadać.

- Wczoraj, gdy mieliście próby…Weszłam na stronki plotkarskie, tam pisało…- wyjaśnienie całej sytuacji zajęło nam naprawdę sporo czasu. Oboje zdecydowaliśmy się pojechać do ich menadżera, aby to wszystko jakoś odkręcił. Widać było, że naprawdę się tym przejął. Przytulił mnie mocno do siebie i ucałował we włosy.

- Kocham Cię- wyszeptał ponownie. Ja tylko odchyliłam głowę, by spojrzeć w jego oczy, a następnie musnęłam jego usta. Tak bardzo mi ich brakowało. Tego jak przygryzał moją wargę i jak nasze języki toczyły wojnę. Po prostu brakowało mi Jego. Całego. – chodź- oderwał się ode mnie i podał mi rękę- jedziemy to wyjaśnić. Tak nie może być- puścił mi oczko, a następnie pociągnął za sobą. Poprosiłam go, aby dał mi chwilę. Musiałam się odpowiednio ubrać.

Zdecydowałam się na jasne jeansy, biały t-shirt, a na to ubrałam marynarkę w kolorze khaki z kolcami na ramionach. Jak zwykle postawiłam na wygodę i ubrałam białe trampki, a do tego dobrałam czarną torebkę. Gotowa zbiegłam i podałam rękę mulatowi. Oplatając jego palce czułam na sobie wzrok wszystkich, a szczególnie Liam’a. Pomachaliśmy im tylko i wsiedliśmy do samochodu. Chłopak jak zwykle otworzył mi drzwi, zamknął, a dopiero potem sam wsiadał. To było bardzo miłe z jego strony. Właśnie dzięki niemu czułam się wyjątkowo. Jak księżniczka z bajki…

- Dzień dobry- przywitała nas sekretarka, tego całego Paul’a- co was tutaj sprowadza?- posłała nam promienny uśmiech. Przewróciłam tylko oczami, na co Zayn mnie lekko szturchnął, dając do zrozumienia, że to nie kulturalne. Uśmiechnęłam się tylko i przysłuchiwałam ich rozmowie.

- A więc już was prowadzę do pana Higgins’a- kobieta wstała zza biurka i skierowała się do szklanych drzwi, przeszła przez mały przed pokój i dopiero teraz wskazała gestem ręki abyśmy weszli. Posłałam jej tylko sarkastyczny uśmiech i mocniej objęłam dłoń Malik’a. Tak bardzo się bałam. Moje serce pracowało cztery razy szybciej niż zwykle, a dłonie zaczynały się pocić. Powoli zapominałam nawet jak się nazywam. W końcu chłopak poprosił mnie abym wzięła głęboki wdech i odetchnęła. Zrobiłam tak jak prosił. Weszliśmy. Przed nami stało czarne biurko, za którym siedział dobrze zbudowany mężczyzna. Przywitał nas i poprosił abyśmy usiedli. Skierowałam się do czarnego, skórzanego fotela i na nim spoczęłam. Tuż obok mnie usiadł Malik. Mężczyzna klikał coś na klawiaturze, a ja rozglądałam się po jego biurze. Tam gdzie się znajdowaliśmy był jego centralny środek. Za nim znajdowała się przeszklona ściana, przez którą można było ujrzeć całe centrum. Nie można się dziwić, przecież znajdujemy się aż na dziesiątym piętrze. Po mojej lewej stronie stał telewizor i kanapa, a po prawej mini aneks kuchenny. Wszystko to bardziej przypominało mieszkanie niż biuro, no ale cóż.

-  A więc co was tutaj sprowadza?- po chwili dłuższego czekania zwrócił się od nas, całkiem miłym głosem.

- Chodzi o to, że media mówią nie przyjemne rzeczy na temat mojej dziewczyny. Na dodatek podają się, że udzieliłem wywiadu, w którym mówiłem coś, czego w rzeczywistości nigdy bym nie powiedział- chłopak był równie zdenerwowany co ja. Mówiąc to bardzo gestykulował rękoma, przeczesywał włosy i co jakiś czas spoglądał na mnie. Starałam się posłać mu tylko ciepły i promienny uśmiech.

- Czyli chcesz, abym zadzwonił i to wszystko odkręcił, tak?- zaśmiał się Paul- dobra. Zobaczę co się da zrobić, a teraz już spadajcie.- wstał, podał nam rękę a następnie wskazał ręką abyśmy wyszli- a no i nie zapomnij przekazać chłopakom, że macie jutro sesję zdjęciową!- Zayn na ostatnie słowa jak zwykle się skrzywił. Starałam się go jakoś pocieszyć i cmoknęłam go w policzek. Ten wyraźnie się zarumienił, a następnie objął mnie w pasie. W takiej pozycji doszliśmy aż do samochodu. Jak zwykle było mnóstwo fanek, ale na nasze, a szczególnie moje, szczęście nie było fotoreporterów.

- Dziękuję- wyszeptałam, gdy już wyjeżdżaliśmy z pod budynku- i przepraszam- te słowa wypowiedziałam już znacznie ciszej. Jak każdy nienawidziłam przepraszać. Robiłam to tylko wtedy, gdy było to konieczne. Tym razem może i nie było, ale jakoś nie potrafiłam wybaczyć sobie tego, że chciałam z nim zerwać.

- Nie przepraszaj. Sam bym się też nieźle wkurzył- niestety nie spojrzał na moją twarzy, gdyż był zajęty jazdą.

- Muszę. Tutaj nie chodzi o te plotki….ale o to, że ci nie zaufałam. W jednej chwili potrafiłam znienawidzić cię za coś czego nie zrobiłeś. Nawet nie wiesz jak mi głupio, jak mogłam pomyśleć, że to ty im powiedziałeś? Naprawdę nie wiem… - bawiłam się swoimi palcami i co jakiś czas ocierałam łzy. Chłopak zjechał na pobocze. Zwrócił się w moją stronę, musnął moje usta i oparł swoje czoło na moim.

- Już dobrze. Wszystko jest dobrze. Ważne, że już jest OK- przejechał ręką po mojej twarzy i dodał- pamiętaj, że Cię kocham i będę w stanie znieść dla ciebie wszystko- przekręcił ponownie kluczyk w stacyjce i ruszył z miejsca. Nie było zbyt wielkich korków i już po chwili znajdowaliśmy się w domu. Wszyscy siedzieli i oglądali telewizję. Wiedziałam co mnie teraz czeka. Musiałam przeprosić Martę, w końcu zachowałam się w stosunku do niej naprawdę podle.

- Marta- powiedziałam stając za kanapą, na której siedzieli- mogę Cię na chwilę prosić?- dziewczyna wyswobodziła się z uścisku Horana i podążyła za mną do kuchni. Rozebrałam marynarkę i wzięłam do rąk jabłko.

- Chcesz też?- chwyciłam drugie i jej rzuciłam. Podobnie jak ja, także zajadała się teraz owocem- chciałabym no wiesz…jest mi naprawdę głupio, że wczoraj tak wyszło…no wiesz, nie chciałam. Jest mi naprawdę głupio i żałuję tego co zrobiłam- dziewczyna spojrzała na mnie, a już po chwili się roześmiała.

- Chodź tu głuptasie- przytulia mnie i cmoknęła w policzek- kocham cię- powiedziała i wróciła do pokoju. Także nie miałam nic szczególnego do roboty, więc do nich dołączyłam.

* Po obiedzie*

No tak, w końcu nadszedł ten dzień, gdy chłopcy muszą nakręcić teledysk do One Way Or Another. Wiemy już mnie więcej co chcemy w nim umieścić, gdyż pracowaliśmy nad tym od miesięcy, więc dziś pozostaje jeszcze to wszystko nakręcić. Postanowiliśmy na pełną amatorkę. Liam z Louisem kupili kamerę, a my z Martą miałyśmy dziś swój wielki dzień- zostajemy kamerzystkami, reżyserkami i wszystkim co tylko się da.

- Dobra ruszcie te swoje tyłki- zaśmiała się  Marta. Pierwszą scenę jaką mamy nagrywać to Zayn w łóżku.

- Ale kochanie- chodziłam za nim jęcząc- przecież ty jesteś tylko mój. Inne dziewczyny nie mogą oglądać twojego ciałka…- udałam, że płaczę na co wszyscy się zaśmiali. Ten musnął moje usta.

- No wiesz nic nie poradzę, że mam najlepszą klatę z całego zespołu i to właśnie ja muszę ją pokazywać- poruszał śmiesznie brwiami, na co wszyscy się zaśmialiśmy.

- Maliku, to się nazywa skromność- skwitowała go Marta- a teraz właź do tego łóżka- rozkazała mu i wzięła w swoje ręce kamerę.

- Hej, hej. Do łóżka to mnie może ciągnąć tylko moja ukochana- zaśmiał się, biorąc mnie w swoje ramiona i przewracając się na łóżko. Nachylił się nade mną i musnął moje usta- to jak kochanie, mam iść do tego łóżeczka czy nie?

- Siedź już tu i się nie odzywaj- zaśmiałam się. Poczochrałam jeszcze jego włosy i odeszłam, ustawiając się obok Marty. Już po chwili zaczęliśmy kręcić. Nie obyło się bez setek powtarzanych scen. To Malik się roześmiał, to pokazał odrobinkę za dużo. Jeszcze raz spadł z łóżka, a gdy już było dobrze Niall ściągnął z niego kołdrę. Nagranie tego kilkusekundowego kawałka zajęło nam ponad dwie godziny. Niestety nie był to koniec.

- Dobra Niall, właź pod ten prysznic -zaśmiała się Marta,

- Ale ja nie chcę bez Ciebie- blondyn wykrzywił usta w podkówkę i udawał, że mu zimno.

- Dobra, dobra- wystawiłam mu język- mocz włosy.

- Nie!- zaprotestował chłopak. Było tak jak się spodziewałam. Harry podbiegł do niego i załączył wodę. Po chwili cała łazienka ‘pływała’. Wszyscy byliśmy mokrzy, ale Styles był dumny z tego, iż pomoczył, spienił włosy Horana, a na dodatek założył specjalny ‘czepek’.

- Dobra kręcimy- obie z Martą klasnęłyśmy w dłonie i przeszłyśmy do kręcenia drugiej sceny.

- Zayn, cholera!- krzyknęłam, gdy ten wparował ze swoją buzią przed kamerę. Gdy ten się zmył, niespodziewanie wparował Tomlinson, który zerwał zasłonę z prysznica.

- Ale z was debile- powiedziała Marta turlając się po ziemi. ‘’Dom wariatów’’ jedyne co przeszło mi przez myśl i jedyne co mogło opisać ich zachowanie.

- Dobra, ogarnijcie dupy i nakręćmy w końcu tę scenę!- po moich długich prośbach, krzykach w końcu się udało. Nagraliśmy drugą scenę! Wszyscy byliśmy padnięci. Było grubo po dwudziestej trzeciej.

- W nocy raczej już nic nie nagramy- powiedział Liam i pożegnał się z nami. Zobaczyliśmy z Zaynem w naszym pokoju to co dziś nagraliśmy. Większość to były nasze wygłupy, lub nie udane scenki. Wycięliśmy wszystko co zbędne i zapisaliśmy te dwa urywki. Jutro mamy nagrywać całą resztę. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dużo lepiej niż dziś. Nie miałam już na nic siły. Udałam się do łazienki, aby wziąć prysznic. Dzisiejszy dzień był zwariowany. Wizyta u menadżera chłopaków, nagrywanie teledysku. Nowe doświadczenia. Cieszę się, że Malik nie wziął tego ostatniego sms-a do siebie. Nie mogę pozwolić na to by go stracić. Z każdym dniem, chwilą uświadamiam sobie, że kocham go najmocniej jak się da i nie potrafiłabym wyobrazić sobie, że miałoby go zabraknąć w moim życiu. Położyłam się obok niego i ułożyłam głowę na jego torsie. Składałam na nim delikatne pocałunki. Czułam jak przez jego ciało przechodzi dreszcz. Oboje wiedzieliśmy, że ma tutaj- na brzuchu, łaskotki. Musiałam to wykorzystać i delikatnie dotykać jego ‘Pięty Achillesa’. Sprawiało mi to wiele radości i zabawy. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, gdy ten wiercił się na łóżku. 

-Kochanie śpij już- cmoknął moje czoło i oplótł moje ciało rękoma. Nie miałam już czasu na rozmyślania. Zasnęłam szybciej niż mogłabym się spodziewać. Zbudził mnie i nie tylko mnie, dzwonek do drzwi. Zerwałam się na równe stopy i pociągnęłam za sobą Malika. Wszyscy razem wychodziliśmy z pokoi. Było to naprawdę dziwne. Co ktoś mógł chcieć od nas o trzeciej w nocy?

- Dobra, kto otwiera?- wyszeptał Niall chowając się za fotelem. Wszystkie oczy powędrowały na Louisa.

- Idziesz- popchnęłam go. Chłopak długo się wahał. Spojrzał w ‘ oczko’ i powili przekręcał kluczyk w zamku. Widać było jego niepewność. Liam, Niall i Harry trzymali w dłoniach kije bejsbolowe. Skąd oni je tutaj wzięli? Nie ogarniam ich… W drzwiach ujrzeliśmy… Był to dla nas nie mały szok…

____________________________________________________________

HEJ, HEJ! :)

Jak widzicie dodałam kolejny rozdział^^ 

Piszcie co sądzicie, bo moim zdaniem jakieś takie flaki z olejem wyszły;o 

Dziękuję wam za tyle komentarzy i nadal na was liczę<3 :)

Kolejny nie wiem kiedy się pojawi może w sobotę, a może dopiero w niedzielę, gdyż jadę na wycieczkę klasową do Wrocławia. xd 

To tyle! :) Przypominam o wysyłaniu reklam<3 ! :)

No i o moim drugim blogu:

http://you-and-me-in-this-world.blogspot.com/

KOMENTUJCIE! ♥