Rozdział 37 !

Ujrzałem tam płaczącą, a raczej krzyczącą dziewczynę.

- Alicja, kochanie co się dzieje?- zapytałem z wielką troską, jednak ta nie odpowiadała.

- Zayn…- to były jedyne słowa jakie dało się usłyszeć. Chciałem ją wziąć na kolana, objąć. Gdy już miałem to robić po raz pierwszy od przebudzenia się spojrzałem na jej brzuch i nogi. Wszystko było we krwi. Naprawdę się przestraszyłem. Nie wiedziałem co robić. Teraz też miałem ochotę zacząć płakać i krzyczeć jednocześnie, ale przecież nie mogę jej tak zostawić.

- Kurwa- przekląłem głośno- chodź- wziąłem ją delikatnie na ręce i okryłem kocem. Sam nie dbałem o to co mam na sobie tylko zbiegłem pośpiesznie po schodach budząc przy okazji wszystkich głośnym krzykiem ,, Pomocy!’’. Dziewczyna była wyraźnie nie obecna. Nie wykonywała żadnych ruchów, tylko płakała. Bałem się o nią, tak bardzo się bałem, że może jej się coś stać, że może tego nie przeżyć.

-Alicja- wydukałem przez łzy- kochanie, słyszysz mnie?- dziewczyna tylko się uśmiechnęła i próbowała uwolnić z moich ramion. Stanowczo jej tego zabroniłem przysuwając jej ciało bliżej swojego. Wszyscy patrzyli na nas jak na wariatów,ale gdy tylko im powiedziałem co się stało także zaczęli panikować. Wychodząc z domu czekał tam już na nas Harry w swoim samochodzie. Pomógł mi włożyć Alę do samochodu i wygodnie ułożyć. Poprawiłem jej koc, a sam wsiadłem na przednie siedzenie pojazdu. Przekraczaliśmy wszelkie możliwe reguły panujące na drodze. Nasza prędkość była stanowczo za szybka- jednak wiedzieliśmy, że to konieczne. Chcieliśmy uratować to dziecko. Wiemy, że ono musi żyć. Na szczęście drogi były puste i szczęśliwie dojechaliśmy na miejsce. Harry wziął ją na ręce a ja pobiegłem na oddział, aby ktoś mi pomógł. Już po chwili przybiegła pielęgniarka z wózkiem, na którym usadowiliśmy Alicję. Idąc obok niej, nie puszczałem jej dłoni. Nie potrafiłem pogodzić się z faktem, że mogę stracić dziecko, a może nawet ją. Krwawienie było naprawdę obfite. Przemierzając korytarz czułem na sobie wzrok wszystkich. Wewnętrzny strach ogarnął moje ciało, nogi nie były posłuszne moim myślą. Czułem się sparaliżowany, tak jak bezbronny piesek na środku jezdni. Ktoś cięgle coś do mnie mówił, ale ja tego nie słyszałem, a bynajmniej nie zwracałem na to większej uwagi. Teraz liczyła się tylko ona- moja kochana dziewczynka, a może za niedługo narzeczona. Spojrzałem na jej bladą twarz i próbowałem się uśmiechnąć. Niestety nie potrafiłem. Pielęgniarka wprowadziła nas do nie małej Sali. Ściany były koloru oliwkowego a wszystkie meble, jak to na szpital przystało, białe. Pomogłem ułożyć dziewczynę na łóżku i mieliśmy czekać na lekarza. Dziewczyna nie przestawała krwawić. Stałem przy niej i razem z nią płakałem. Otuliłem delikatnie jej twarz w dłonie i musnąłem jej usta. To wszystko działo się zbyt szybko Dopiero co dowiedziałem się, że jest w ciąży, a teraz mam stracić to dziecko? Nie potrafię sobie tego wyobrazić, uświadomić. Po chwili oczekiwać do ‘pokoju’ wszedł mężczyzna ubrany w specjalne, zielone ubrania i razem z pielęgniarką wywieźli gdzieś Moją ukochaną. Niestety nie mogłem iść z nimi. Wyszedłem z Sali i usiadłem obok jednego z moich przyjaciół, na białych, plastikowych krzesłach i schowałem głowę w kolana. Łzy leciały z moich oczu jak potok. W końcu otrząsnąłem się i rozejrzałem po korytarzu. Wszyscy nerwowo po nim chodzili, tylko ja i Kędzierzawy siedzieliśmy zapłakani.

Ujrzałem zbliżającą się pielęgniarkę. Szła wyraźnie w moim kierunku. Pośpiesznie wstałem i podszedłem do niej.

- I co?- zapytałem ocierając spływające łzy z mojej twarzy.

- Niestety- powiedziała zmartwionym głosem- dziecka nie dało się uratować, pani Alicja straciła swoje dzieciątko. Była w szesnastym tygodniu ciąży- kobieta starała się mnie jakoś pocieszyć, ale ja nie wytrzymałem. Kiedy tylko odeszła uderzyłem z całej siły pięścią w ścianę, z moich kostek popłynęła krew, a palce bolały nie miłosiernie. Nie zrobiło to jednak na mnie żadnego wrażenie, to nie ja teraz jestem tutaj najważniejszy. Chciałem pójść do niej, ale nie potrafiłem. Nie wiedziałem co mam jej powiedzieć. Bałem się jej reakcji. Jednak postanowiłem zupełnie odwrotnie. Wziąłem koc leżący na krzesłach i udałem się do Sali, w której poprzednio leżała. Wchodząc do niej ujrzałem ją tam samotną i leżącą. Skierowałem się w stronę jej łóżka, a następnie delikatnie przejechałem ręką po jej jedwabistych włosach.

*Perspektywa Alicji*

Gdy tylko odzyskałam świadomość tego co dzieje się wokół mnie uświadomiłam sobie coś- straciłam to dziecko. Pamiętam jak w nocy się obudziłam i ujrzałam mnóstwo krwi wokół siebie, już wtedy wiedziałam co to oznacza. Miałam jednak nadal taką cichą nadzieję, że to tylko sen. Niestety nie tym razem. Widząc Mulata wchodzącego do pokoju opanowała mnie okropna złość. Nie wiem dlaczego za wszystko winiłam, a raczej chciałam winić właśnie Jego. Chciałam pozostać sama.

- Zostaw mnie- odpowiedziałam, gdy ten delikatnie gładził moją twarz- odejdź- mówiłam przez łzy.

- Dlaczego?- odpowiedział wyraźnie zdziwiony, jego oczy nadal były mokre z łez. Wszystko wskazywało na to, że nie tylko ja płakałam.

- Po prostu wyjdź- mówiłam twardo i zdecydowanie, przełykając ślinę z moich oczu znów spłynęło kilka łez- nie potrzebujesz mnie. Do niczego się nie nadaję. Jestem okropna. Nie potrafię się tobą zaopiekować, nie potrafię gotować, a gdy chciałam urodzić dziecko…- mój głos był ledwo słyszalny, ale nie pozwoliłam mu na to by mi przerwał- nawet tego nie potrafię- przetarłam oczy rękawem bluzy- nie zasługuję na Ciebie. Zostaw mnie. Nie jestem Ci do niczego potrzebna- odpowiedziałam odwracając się na bok łóżka. Poczułam jak ktoś odwraca mnie z powrotem w swoją stronę. Był to właśnie Malik. Nachylił się nade mną i delikatnie musnął moje usta.

- Moje życie bez Ciebie nie miałoby sensu. Jesteś najlepszym co mnie spotkało w życiu. Nie każ mi odchodzić, nie zrobię tego. Nigdy. Za bardzo Cię kocham. Jesteś jak mój tlen, mój jedyny sens życia. Dzięki Tobie czuję, że żyję. Dzięki Tobie wiem co to miłość. Błagam Cię nie pozwól mi odejść, a ja nie pozwolę Tobie- musnął delikatnie moje usta, wtapiając się w nie znacznie mocniej niż poprzednio- Uwierz, jeszcze zostaniesz mamą. Będziesz najwspanialszą mamusią na świecie- cmoknął mnie w czoło i powoli wracał do pozycji siedzącej. Nie chciałam kończyć tej wspaniałej i pełnej uczuć chwili. Dzięki Jego słowom zrozumiałam, że mnie kocha. Dzięki Niemu wiem, że jestem tą jedyną. Wpatrywałam się jeszcze przez chwilę w jego czekoladowe oczy, przepełnione miłością.

- Dlaczego to wszystko się wydarzyło- zapytałam go po chwili.

- Nie wiem- cmoknął tylko moją dłoń, a następnie dodał- takie było przeznaczenie- nie musieliśmy czekać długo, gdyż do Sali wszedł lekarz. Sprawdził moje czoło, a następnie zapytał mnie o samopoczucie. Co miałam mu powiedzieć? Że jest wspaniale? Przecież właśnie straciłam największy skarb dziecka. Coś co byłoby moim sensem życia, dzięki komu miałabym wstawać w nocy, aby dać mu zjeść. Chciałam być najwspanialszą mamą na świecie. Chciałam dać temu dziecku wszystko co najlepsze. Nie potrafię się z tym pogodzić. Nie mogę znieść myśli, że już go nie ma pod moim sercem. Nawet nie poczułam pierwszego kopnięcia. Z moich policzków płynęła słona ciecz. Lekarz spojrzał na mnie i podał mi chusteczkę. Następnie zwrócił się do nas obojgu.

- Niestety. Pani ciąża zakończyła się powodzeniem. W pani organizmie doszło do poronienia niecałkowitego. Już tłumaczę. W medycynie rozróżnia się kilka rodzajów poronień. Poronienie samoistne całkowite następuje wtedy, kiedy w macicy oddziela się jajo płodowe i zostaje ono w całości wydalone, niecałkowite natomiast to takie, kiedy zostaje zahamowany rozwój łożyska lub dziecka. Dokonaliśmy łyżeczkowanie macicy, czyli abrazję- usunięcie zalegających tkanek, resztek łożyska. Myślę, że jutro po południu będzie pani mogła wyjść ze szpitala. Jeszcze dziś zrobimy pani wszystkie badania.- wskazał gestem ręki pielęgniarce, która przed chwilką do nas przyszła, aby pobrała mi krew. Wyciągnęłam rękę i poczułam lekkie ukłucie. Od dziecka tego nienawidziłam. Sposób w jaki wbijano igłę w żyły ludzi i to jak widziałam wylewającą się krew do strzykawki. Złapałam mocno dłoń Zayna i wbijałam w nią swoje paznokcie.

- Jeśli państwo chcą- po chwili odezwał się lekarz- mogą państwo ujrzeć zdjęcie, jak wyglądało wasze dziecko- nie miałam pojęcia co odpowiedzieć. Czy jestem w stanie aby oglądać swoje nienarodzone dziecko? Niestety moja ciekawość wygrała. Jednak cieszyłam się, że będę miała możliwość ujrzeć moje nienarodzone słoneczko. Skinęłam głową na tak i już po chwili trzymałam w dłoniach zdjęcie. Niestety widziałam tylko małe stópki. Nie mogłam ujrzeć twarzy, tego jak wyglądało.

- A główka, jak wyglądało ono całe?- zwróciłam się do mężczyzny ze łzami w oczach.

- Przykro mi- odpowiedział- zdjęcie jest zbyt drastyczne.- skinęłam tylko głową i wtuliłam się w ramiona mojego ukochanego. Nie miałam na nic więcej siły. Dzisiejszy dzień będzie śnił mi się do końca życia. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek będę chciała mieć dzieci. Zbyt wiele nerwów mnie to kosztuje. Złapałam jego dłoń i zasnęłam.

* Kolejny dzień, wieczorem*

Ze szpitala wypuścili mnie po wszystkich badaniach. Powiedzieli, abym na siebie uważała i nie dźwigała nic ciężkiego. Po powrocie położono mnie do łóżka i tutaj leżę do teraz. Zayn nie pozwala mi się z niego ruszyć, a gdy chcę iść do ubikacji muszę go zawołać aby mnie ‘przypilnował’. Leżąc wpatrywałam się w sufit. Bo co miałam robić? Po dłuższej chwili wyjęłam Iphona, który należał do Mulata i weszłam na twittera. Czytałam wszystkie posty z wielkim uśmiechem na twarzy. Zrobiłam to chyba po raz pierwszy od utraty dziecka. Przeszukałam telefon chłopaka i znalazłam całkiem fajne, jak dla mnie, jego zdjęcie. Umieściłam je na swoim profilu i dodałam podpis ,,Oh. I love your smile!’’. 

Zachichotałam pod nosem i wróciłam do przeglądania internetu. W końcu znudziło mi się to zajęcie i powoli sama wstałam z łóżka. Kiedy już stałam podeszłam do okna i podparłam się rękoma o parapet. Wpatrywałam się na ulicę, gdyż właśnie na nią miałam widok. Mnóstwo samochodów przemieszczających się z wielką prędkością, spacerujące zakochane pary i matki z wózkami. Wszystko wróciło jak bumerang. Z moich oczu znów płynął ten płyn, który już tak dobrze znam. Próbowałam się pogodzić z myślą, że to nie był mój czas, że to dziecko nie powinno było się urodzić. Nie mogłam. Nie potrafiłam pogodzić się z tą myślą. Z każdą chwilą, godziną zamiast lepiej było gorzej. Chciałam wziąć gorącą kąpiel, niestety nie mogłam. Postanowiłam zejść na dół, aby zobaczyć co robią chłopcy. Powolnym krokiem zeszłam po schodach. Chodziłam gorzej niż nie jedna babcia. Czułam się dobrze, ale gdy chciałam przyśpieszyć kroku coś kuło mnie w brzuch. Szłam więc w ‘ żółwim’ tempie. W końcu dostałam się do salonu, gdzie siedzieli wszyscy i nad czymś debatowali.

- Alicja?- zwrócił się do mnie widocznie zdziwiony Styles, już po chwili do mnie podbiegł i pomógł usiąść na kanapie- dlaczego nie leżysz?

- Mam już tego dość- odpowiedziałam ze złością. Nie wiem dlaczego byłam na niego zła. Od tak, po prostu. – a gdzie Zayn?- rozglądałam się po pokoju i szukałam mojego chłopaka.

- Pojechał do centrum handlowego- uśmiechnął się Louis i śmiesznie poruszył brwiami.

- Aha…- odpowiedziałam i wzięłam do rąk pilot.

- O nie, nie, nie!- krzyknął Louis- pilot jest mój! Teraz ja oglądam mój ukochany serial!- powiedział dumnie wyrywając mi pilot. Zaśmiałam się i okryłam się kocem. Ułożyłam głowę na ramieniu Stylesa. Byłam bardzo ciekawa co takiego Louis będzie oglądał. Okazało się, że jest to ‘Hannah Montana’. Widząc to przybiłam sobie Face Palma. Z każdą minutą tego filmu moje powieki były cięższe. Nie wiedząc kiedy zasnęłam. Zbudziło mnie ciche szeptanie chłopaków.

- Dlaczego ona śpi na twoich kolanach?- mówił zdenerwowany Zayn, nie dziwię się mu. W końcu zasnęłam na kolanach swojego byłego. Nie chciałam im jednak zdradzić tego, że nie śpię, więc nadal bawiłam się w aktorkę.

- Zasnęła- wytłumaczył mu spokojnie Styles- była zmęczona i odruchowo oglądając film położyła się na moim ramieniu. Nie histeryzuj- czułam jak jego kąciki ust unoszą się do góry. Poczułam także jak ktoś do mnie podchodzi i unosi mnie na swoich rękach. Wiedziałam, byłam pewna, iż jest to Zayn. Otworzyłam delikatnie oczy, ale ten tylko ucałował mnie w czoło i wyszeptał:

- Ciii kochanie, śpij- na te słowa przymknęłam ponownie oczy i już po chwili odpłynęłam na dobre. Po raz pierwszy od długiego czasu nic nie przerywało mi w spaniu, zero koszmarów, dziwnych słów chodzących po mojej głowie. Jedną rzeczą, albo aż jedną była sprawa ostatnich dni. Nadal nie potrafię zrozumieć, że to właśnie mi się przytrafiło. Najgorsze co może spotkać młodą matkę-poronienie- spotkało właśnie mnie. Dlaczego ja zawsze muszę mieć najgorzej? Zostałam podwójnie zdradzona, musiałam wybierać pomiędzy dwoma chłopakami, ryzykowałam przyjaźń, a gdy wszystko zaczęło się układać znów jest to samo. Ponownie jestem w punkcie wyjścia. Nieprzespane noce, które przepłakuję nad zdjęciem tej małej istoty. Przypominając sobie co mnie spotkało, jak to wszystko szybko się działo, nie potrafię opanować emocji. Płaczę jak małe dziecko, któremu mama zabrała zabawkę. W moim przypadku to nie zabawka. To małe dziecko, które z niewiadomych powodów nie mogło przyjść na ten świat. Myślałam o tym wszystkim zawsze odkąd wróciłam ze szpitala. Wszystko kojarzyło mi się z tym maleństwem. Dzień w którym się dowiedziałam o ciąży, jak bardzo bałam się powiedzieć o tym Malikowi. Po długim namyśle postanowiłam wstać. Spojrzałam na zegarek było sporo po północy. Nie miałam ochoty znów kłaść się do łóżka, jednak nie miałam nic innego do roboty. Odszukałam w ciemności rękę Mulata i splotłam nasze palce. Wtulona w jego plecy zasnęłam.

Rano obudziłam się ze łzami w oczach i zaschniętym płynem na policzkach. Przeciągnęłam się powoli, tak aby mój brzuch nie bolał zbyt mocno. Delikatnie niosłam swoje ciało do siadu prostego i rozejrzałam się po pokoju. Ujrzałam tam chłopaka, z którym spędziłam dzisiejszą noc, właśnie wybierał strój dnia. Kiedy zauważył, że się obudziłam wyszedł gdzieś na chwilę. Po nie długim czasie znów znalazł się w pokoju. Tym razem niósł w rękach drewnianą tackę z jedzeniem. 

Położył ją delikatnie na moich kolanach. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to ogromna kawa- uwielbiam ją.  Sięgnęłam po nią i nasyciłam się jej smakiem i zapachem. Następnie przeszłam do jedzenia.

- Kochanie chyba będziesz musiał mi pomóc- zaśmiałam się wskazując na talerz- nie dam rady tego wszystkiego sama zjeść- cmoknęłam go w nos i ponownie się uśmiechnęłam. Chłopak usiadł obok mnie i posłuchał się mojej prośby, pomógł mi się z tym uporać. Kiedy już kończyliśmy ten wstał i gestem ręki wskazał abym na niego zaczekała. Już po chwili zjawił się z mała torebeczką. Z wielkim uśmiechem na twarzy wzięłam ją do rąk i wyjęłam jej zawarcie. Pod mnóstwem cukierków ukrywały się dwa małe pudełeczka. W pierwszym znajdował się prześliczny zloty naszyjnik [KLIK] w kształcie serca. Widząc go mocno przywarłam do klatki piersiowej Mulata, ale ten ponaglił mnie, abym otworzyła drugie pudełeczko. Tam natomiast zastałam bransoletkę moich marzeń.[ KLIK] Zbierałam na nią od wieków, ale nigdy nie miałam wystarczająco pieniędzy by wybrać tę, która mi się naprawdę spodoba. Widząc ją miałam ochotę podskoczyć z radości. Była taka jaką sobie mogłam wymarzyć. Złota ze złotymi zawieszkami w kształcie serca czy malutkich kluczy. Czym prędzej wskazałam na swoją dłoń i chłopak zapiął mi biżuterię na nadgarstku, a następnie na szyi zapiął łańcuszek. Ucałowałam go jak najlepiej potrafiłam prosto w usta. 

- Kocham Cię- wyszeptałam ledwo słyszalnym głosem.

- Uuuuu- odwróciłam się gwałtownie i ujrzałam stojącego Toma i Horana w drzwiach.

- A wy czego tu szukacie?- rzuciłam ze złością w głosie w ich stronę. Zawsze gdy się przytulimy, lub pocałujemy Ci robią z tego ogromną aferę.

- A no przyszliśmy zawołać was na śniadanie, ale widzimy że macie własne sprawy- Lou wystawił nam język i odeszli.

- Idioci- zaśmiał się Zayn zamykając za nimi drzwi. Usiadł okrakiem za mną i objął mnie w pasie kładąc swoją głowę na moim ramieniu- Dziś mamy koncert z chłopakami. Za chwilę idziemy na próbę- rzucił już mniej entuzjastycznie niż wcześniej. Ja też nie byłam zadowolona z tego powodu, ale cóż nic innego nie wskóramy. Posiedzieliśmy tak jeszcze chwilkę i ja postanowiłam udać się do łazienki, aby się przebrać i przemyć twarz. Gdy wykonałam tę czynność wyszłam jeszcze z na w pół mokrymi włosami z pomieszczenia. Zastałam tam leżącego chłopaka, który wpatruje się w ekran małego laptopa.

- Kochanie- krzyknął gdy mnie zobaczył i zerwał się z łóżka- mogę zrobić Ci zdjęcie?- poruszył śmiesznie brwiami, na co głośno się zaśmiałam i skinęłam głową. Ustawiłam się i starałam ukryć wszystkie towarzyszące mi, negatywne uczucia.

- Zobacz- po chwili podszedł do mnie z telefonem w ręku i go wręczył. Swoją drogą nie wyszłam najgorzej, może wcale nie jestem aż taka brzydka?

- Ładne- powiedziałam i cmoknęłam go w policzek. Zanim się obejrzałam ten dodał je na twittera i oczywiście mnie oznaczył.

- Kochanie przepraszam, ale musimy iść na próby. Mam nadzieje, że sobie jakoś poradzisz. Pamiętaj nie przemęczaj się, ani nie rób nic co może Cię zdenerwować- mówił jak nakręcony, a wszyscy czekali już na niego w samochodzie. Zaśmiałam się i wyrzuciłam go z pokoju. Nie trwało długo, a wpatrywałam się jak odjeżdżają czarną limuzyną. Uniosłam delikatnie kaciki ust do góry, tak aby powstał uśmiech i odeszłam od okna. Poszłam na dół do kuchni i nalałam sobie do szklanki soku pomarańczowego. Trzymając go w ręce udałam się z powrotem do pokoju, w którym zamieszkuję z Zaynem. Nie miałam co ze sobą począć. Ułożyłam się wygodnie do łóżka i okryłam jedwabistą kołdrą. Połknęłam łyk soku i wzięłam na swoje kolana przenośny komputer. Otworzyłam go i postępowałam według rutyny. Przejrzałam już całego facebooka, twittera śmiejąc się z komentarzy innych i rozmów jakie toczyły się pod postami chłopców z zespołu. Nie mając już co robić postanowiłam zajrzeć na strony plotkarskie. Zayn zawsze mi tego odmawiał, mówił, że nie warto niszczyć sobie psychikę tymi brukowcami. Niestety moja ciekawość co nowego w ‘wielkim’ świecie wygrała. Wpisałam podany adres i już po chwili zostałam skierowana na stronkę z plotkami ze wszystkich stron świata. W oczy rzuciła mi się tylko jedna z nich…Czytając jej tytuł przez moje ciało przeszedł dreszcz…Jak to możliwe?

_______________________________________________________________

Hej! :) 

Jest tak jak chcieliście- więcej zdjęć ;) Przepraszam, że dopiero teraz no ale nie miałam czasu, gdyż byłam na urodzinach przyjaciółki^^ 

Dziękuję wam zw tyle komentarzy i liczę nadal na was! :) 

P.s Przypominam o wysyłaniu reklam! :) Zostaną zmienione w Niedzielę ! :)

Kolejny rozdział w piątek ! :)

KOMENTUJCIE!!! ♥ ♥ ♥

Wejdźcie i pozostawcie po sobie ślad! :)- MÓJ !!!

http://you-and-me-in-this-world.blogspot.com/