Rozdział 34 ;)

- Nie potrafię… no nie umiem z was- na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech- szkoda, że nie widzieliście siebie i tych swoich minek- zaczął się głośno śmiać, a my mieliśmy ochotę spiorunować go wzrokiem. Dopiero co się wybudził a już z nas żartuje- cały Niall- chodź tu do mnie kochanie moje- zwrócił się do Marty i posłał słodki uśmiech.

- O nie!- krzyknęła udając złą- masz mnie przeprosić!- wystawiła mu język i się zaśmiała.

- Najukochańszy mój skarbeńku, moje słoneczko i perełko najważniejsza na świecie wybaczysz mi?- zamrugał śmiesznie i spojrzał prosząco na brunetkę.

- Kocham Cię- podeszła do niego i pocałowała. Razem wyglądają tak ślicznie. Są naprawdę szczęśliwy. Zazdroszczę im. Potrafią rozmawiać ze sobą o wszystkim, są swoimi najlepszymi przyjaciółmi. Wiem, że Marcie bardzo na nim zależy, no bo kto inny jak nie ona siedziała przy nim maksymalną ilość czasu? Blondynek ma wielkie szczęście, że znalazł kogoś takiego jak ona.

- Dobra, dobra a my?!- krzyknął smutny Zayn- my już się nie liczymy?- próbował się rozpłakać, ale mu to nie wychodziło, uśmiech nie mógł zejść z jego twarzy.

- No chodź tu do mnie- Niall zaśmiał się i rozłożył ręce. Mulat podbiegł do niego i wyściskał. Usiadł na jego łóżku i mocno wtulił się w chłopaka. Reszta mu wtórowała, ale po dłuższej chwili nadal tam siedział.

- Panie Malik czuję się zazdrosna!- powiedziałam głośno i wyraźnie ze śmiechem. Nie zdążyłam już nic powiedzieć, gdyż pan Payne stał i mnie przytulał. Świetnie się przy tym bawiliśmy.

-Ona jest moja!- krzyknął Zayn widząc jak obejmuję Liama. Ten niespodziewanie wziął mnie na ręce i wybiegł z Sali. Zaraz za nami dało się słyszeć szybkie kroki mulata. Tak Liam ze mną na rękach uciekał przed jego groźnym kolegom. Wyglądało to komicznie. Biegaliśmy po całym szpitalu. Ludzie patrzyli na nas jak na psychopatów, którzy właśnie opuścili wariatkowie. Lekarze krzyczeli abyśmy się zatrzymali, a my jak zbuntowane dzieci dalej biegaliśmy. Współczuję temu chłopakowi musiał dźwigać na swoich ramionach kogoś takiego jak ja! Jednak uśmiech nie schodził z jego twarzy.

- Gdzie my tak właściwie biegniemy?- zapytałam z ciekawości.

- Sam nie wiem, uciekamy przed tym wariatem- zaśmiał się i wskazał palcem na Zayna. Jakim cudem on przez tą chwilę utrzymał mnie jedną ręką?!

Na nasze nieszczęście dobiegliśmy do ‘’ślepej uliczki’’. Staliśmy tam i czekaliśmy na mulata, który tuż po kilku sekundach stał twarz w twarz z moim ‘wybawicielem’.

- Oddaj mi moją żonę!- powiedział grożąc mu palcem.

- Kogo?- tym razem to ja się odezwałam. Nie przypominam sobie, abyśmy brali ślub.

- Pod jednym warunkiem- zachowywali się jak by mnie tam nie było, wiem że to tylko dla zabawy, ale nie jestem czyjąś własnością!- teraz ty ją bierzesz na ręce i stawiasz mi piwo na dzisiejszej imprezie- mulat spoglądał to na mnie to na niego.

- Umowa stoi, ale teraz oddaj mi moją księżniczkę- słysząc te słowa lekko się zarumieniłam. Ten chłopak mnie zawstydza, jest zbyt troskliwy! Czułam jak bierze mnie w swoje silne ręce i mocno do siebie przytula.

- Możesz mnie puścić na ziemię?- zwróciłam się grzecznie. Niestety nie zgodził się. Poszedł na tę opcję, aby poniósł mnie ‘na barana’. Wracaliśmy do Sali Horanka. Zayn szedł z wielką dumą i uśmiechem na twarzy co jakiś czas podrzucając mnie lekko do góry. Po powrocie rozmawialiśmy jeszcze chwilę o wszystkim, chłopcy opowiedzieli blondaskowi o swojej wizycie w Afryce. O tym jak dzieci tam bardzo cierpią. Ten nie potrafił w to uwierzyć. Sama słysząc to po raz pierwszy nie chciałam w to wierzyć, wszystko było zbyt okropne. Ci ludzie niczym sobie nie zasłużyli na takie traktowanie, a już szczególnie te małe bezbronne dzieci. Wiele z nich umierało. Razem z chłopakami podjęliśmy decyzję- wpłacimy na ich rzecz sporą sumkę. Pomimo tego, iż menager zapewniał, że to nie potrzebne, zbędne my chcieliśmy to uczynić. Chcieliśmy choć trochę pomóc tym dzieciom, biednym rodzinom. Siedzieliśmy tam do późna. W między czasie jedno z nas wychodziło na miasto, aby kupić coś do jedzenia czy do picia. Nigdy jednak nie zdarzyło się, aby nasz przyjaciel został sam. Prawie cały czas Marta siedziała wtulona w jego tors. Louis opowiadał żarty, lub po prostu się wygłupialiśmy. Zobaczyliśmy także kilka filmów. Chłopcy pomimo swego zmęczenia, siedzieli przy nim. Zachowywali się jak prawdziwi przyjaciele. Gazety, internet mówią prawdę- chłopcy są jedną wielką rodziną. Rodziną One Direction. Chciałabym mieć tak zaufanych przyjaciół, tak doskonale ich znać. Tak wiele ich łączy. Wspólna pasja, wspólna historia. Mają tak wiele wspomnień. Właśnie dziś poznałam ich historię od początku do końca. Przyznam, że dziwnie bym się czuła gdyby nagle ktoś złączył mnie w zespół z innymi dziewczynami, których w ogóle nie znam. Oni byli inni- nie poddawali się, wierzyli w siebie. To jak przeżywali każdy występ, ich śmieszne przygody. Było tego mnóstwo. Jest to zaledwie rok. A oni już tak wiele przeżyli, zawsze razem. Niezastąpieni. Nic ich nie podzieli. Obiecali sobie przyjaźń do grobowej deski- oby im się to udało! Trzymam kciuki! Niestety musieliśmy już iść, szpital zamykano. Blondyn musiał zostać tutaj jeszcze kilka dni na obserwacji. Jest szansa, że wyjdzie ze szpitala za 3 dni- jak wszystko będzie dobrze, nie będzie komplikacji. Pożegnaliśmy się z nim i udaliśmy do domu. Dziś ponownie zostaję na noc w ich domu. Nie miałam ochoty wracać do swego mieszkania. Obie z Martą zastanawiałyśmy się nad jego sprzedażą. Chłopcy mieli zamiar kupić nowy, większy dom, tak abyśmy mogły z nimi zamieszkać. Było to bardzo biły gest z ich strony.

Otworzyłam drzwi i weszliśmy do środka. Zmęczenie przerastało każdego, udaliśmy się do swoich sypialni rzucając tylko krótkie ‘’Dobranoc’’. Dziś ustąpiłam Zayn’owi łazienki. Leżałam na łóżku i rozmyślałam o wszystkim. Nieświadoma tego co robię, zaczęłam delikatnie jeździć ręka po swoim brzuchu. Dźwignęłam delikatnie bluzkę do góry i uśmiechałam się sama do siebie. To nie możliwe, jak każdy z nas mógł wyjść z tego brzucha? Już nie mogę się doczekać jak urodzę to dziecko. Będę najlepszą mamą na świecie. To będzie moje oczko w głowie. Moi rodzice nigdy nie poświęcali mi zbyt szczególnie dużo czasu, zawsze byli zajęci sobą, swoimi problemami. Ja chciałam być inna. Poświęcę wszystko, aby tylko to maleństwo wyrosło na wspaniałego człowieka. Nie zauważyłam nawet kiedy mulat wyszedł z pomieszczenia. Zaśmiał się i podszedł do mnie. Ucałował mnie w brzuch a następnie w czoło.

- Nasz skarb- wyszeptał mi do ucha łapiąc moją dłoń i dołączył się do poprzedniej czynności jaką wykonywałam. Przyszła moja kolej na kąpiel. Miałam wiele czasu, więc stałam pod prysznicem dłuższą chwilę. Ocknęłam się, gdy zaczęła lecieć zimna woda. Wyłączyłam ją i nastawiłam uszy. Okazało się, że ktoś w parterowej łazience leje wodę. Wkurzona ubrałam szlafrok i zbiegłam po schodach. Na moje nieszczęście z nich spadłam.

- Ala, Alicja słyszysz mnie?!- widziałam tylko rozmazany obraz. Mrugałam coraz szybciej, aż w końcu ujrzałam pochylonego nade mną Zayna. Jego twarz była bardzo zatroskana. Spoglądał na mnie ze łzami w oczach. Po dłuższej chwili, gdy już byłam w pełni świadoma zauważyłam, że nie tylko Zayn stoi nade mną. Był tam Harry, Liam, Louis i na dodatek Marta. Wszyscy wpatrywali się we mnie jak w obrazek. Wiem, że jestem brzydka, ale ludzie bez przesady!

- Tak, żyję. Dajcie spokój nikt się nie zabił. Wracajcie do siebie- mój głos był oschły i śpiący. Poczułam jak ktoś bierze mnie na ręce. Był to Malik. Zaniósł mnie do łóżka i ułożył delikatnie na nim. Przykrył i ucałował w czoło. Już po chwili sam leżał obok mnie.

- Kotku, nie mogę Cię stracić z oczu nawet na pięć minut, zawsze sobie coś zrobisz- zaśmiał się i delikatnie objął ramieniem.- nic Cię nie boli?

- Nie. Wszystko jest w porządku. Może trochę noga, ale to nic takiego- posłałam mu przepraszające spojrzenie i wtuliłam się w jego tors. Już po chwili odpłynęłam do krainy Morfeusza.

Czułam jak promienie słońca przebijają się do mojego pokoju. Nie miałam jednak najmniejszej ochoty, by wstawać. Słyszałam kroki stawiane obok mojego łóżka, byłam pewna, że to Zayn. Chciałam poczuć smak jego ust, więc nadal udawałam, że śpię.

- Ciebie pojebało?!- krzyknęłam jak najgłośniej się dało. No tak idiota Louis wylał całe wiadro lodowatej wody na kogo? No pewnie, że na mnie. Czym ja sobie ludzie zasłużyłam?! No ja się pytam czym? Na jego twarzy malował się jak zwykle szeroki uśmiech i zadowolenie z siebie.- zginiesz marnie!- czym prędzej zerwałam się z łóżka i zaczęłam go gonić. Nie zważając na bolącą mnie nogę biegałam za nim po całym domie, aż w końcu dotarłam do salonu i poczułam jak ktoś łapie mnie za biodra. Zostałam przewrócona na ziemię i zaatakowana łaskotkami. Nie mogłam przestać- śmiałam się gorzej niż małe dziecko. W końcu dziwnym cudem udało mi się kopnąć chłopaka w czułe miejsce.

- Ups- powiedziałam udając skruszenie. Podeszłam do Zayna i usiadłam obok niego.

- No brawo mała!- zaśmiał się Liam- dziś był dzień pobudki zimną wodą. Każdy z nas został nią oblany, ale ty dałaś naszemu koledze niezłą nauczkę- zaśmiał się. Czułam się trochę dziwnie. Czyli każdy został w taki sposób przebudzony? No nieźle Alicja, brawo. Plus taki, że będzie wiedział z kim nie zadzierać. Zaśmiałam się sama do siebie, a następnie poszłam zrobić śniadanie. Nie byłam specjalnie głodna więc postawiłam na płatki z mlekiem. Dosiadłam się do reszty i zaczęliśmy planować dzisiejszy dzień. Żadne z nas nie miało szczególnego pomysłu, więc postanowiliśmy pojechać do Nialla. Udałam się do ‘’swojego’’ pokoju i ubrałam swoje jeansy i stanowczo za dużą na mnie koszulkę Malika. Uwielbiam jego T-shirty!

 Dodatkowo wyciągnęłam z jego szafy czarną bluzę i ubrałam czarne trampki. Włosy upięłam w luźnego, wysokiego koka i byłam gotowa do wyjścia. Po raz pierwszy w tym domu byłam gotowa jako pierwsza. Usiadłam na kanapie i przeglądałam mój telefon. Miałam tam tak wiele zdjęć z Polski. Z Aśką, Tomkiem a nawet Marcinem. Na myśl rodzinnego domu moje usta uniosły się ku górze i uśmiechałam się do ekranu urządzenia. Co to technologia z ludzi nie zrobi. Kto normalny śmieje się do kawałka szkła? Kiedy w końcu wszyscy byli gotowi zamknęliśmy dom i udaliśmy się do szpitala. Niall wrócił prosto z badań i miał już czas wolny. Tym razem chłopcy przynieśli laptopa i gitarę. Na początku zobaczyliśmy filmy, pośmialiśmy się z innych gwiazd na twitterze. Chłopcy weszli na Chatrulette- stronka internetowa, na której można rozmawiać z ludźmi z całego świata. Fanki widząc ich piszczały ze szczęścia, a my świetnie się przy tym bawiliśmy. Niestety chłopcom, jak to im wszystko szybko się nudzi. Nie zdążyłam się obejrzeć a Ci zaczynali śpiewać. Na początek zagrali Little Things, potem Rock Me. Uznali, że zrobią sobie próbę. Obie z Martą nie zareagowałyśmy zbyt entuzjastycznie, przewróciłyśmy tylko oczami i słuchałyśmy jak ‘fałszują’. Trzeba im przyznać, że mają talent. Pomimo tego wszystkiego ich sława mnie zaczynała wkurzać. Powinnam cieszyć się z tego, że mojemu chłopakowi się układa- a ja co? Chodzę wkurzona. Niestety taka jest prawda. Nie mamy swojej prywatności, przestrzeni osobistej. Na każdym kroku są fanki, paparazzi czy chłopcy muszą mieć próby. Brakuje mi tej normalności, stabilizacji. Tego nudzenia się. Wspólnych spacerów wieczorem, gdzie nikt Cię nie zna. Nie zwraca na Ciebie uwagi, jesteś dla niego nikim- taką małą szarą myszką w wielkim świecie. Uśmiechałam się tylko do Zayna i czekałam aż skończą. Po ponad godzinie ich ‘próba’ dobiegła końca. My postanowiliśmy udać się na obiad- w końcu ta pora, już umieram z głodu! Dojechaliśmy do małej, skromnej restauracji. Każdy z nas zamówił to co chciał i czekaliśmy na kelnera. W między czasie przyszło mnóstwo fanek. Chciałam porozmawiać z Zaynem, przytulić się do niego. Tak po prostu być obok niego. Niestety nie mogłam. Tłumy, które przychodziły i prosiły o autografy, zdjęcia były nie zliczone. Nawet jedna dziewczyna chciała zdjęcie ze mną! Nie miałam dziś do tego humoru, ale nauczyłam się od Zayna, że nigdy nie powinno się odmawiać swoim fanom. Ona raczej nią nie jest, bo kim ja niby jestem? No właśnie- jestem nikim. Jednak postanowiłam je zrobić. Klik i gotowe!

 Kiedy w końcu przyniesiono zamówienie ochroniarz z restauracji był zmuszony wyprosić wszystkich. Zjedliśmy w spokoju. Liam wpadł na pomysł, aby pojechać i pozwiedzać domy na sprzedaż. Wszystkim nam bardzo spodobała się ta propozycja. Po skończonym posiłku wsiedliśmy do czarnego mercedesa, którym tym razem postanowił kierować Harry i udaliśmy się na poszukiwania tego jedynego, idealnego domu. Wszyscy szukaliśmy ofert na swoich smartphonah, a następnie dzwoniliśmy do tych osób. Pierwszy dom, który mieliśmy odwiedzić znajdował się na obrzeżach Londynu. Do centrum było jakieś 40km, czyli nie najgorzej. Podjechaliśmy pod ogromny plac. Całość była wykonana w starodawnym stylu. Kuty płot i długi podjazd wysypany żwirem prowadził tuż pod ogromne czarne drzwi. Wszystko wyglądało jak z bajki, piękny ogród, idealne wykończenia. Posiadłość unosiła się w odcieniach beżu i brązu. Nie było szczegółu, który by tutaj nie pasował. Niestety wszyscy byliśmy jednego zdania- to nie nasz typ. Jesteśmy młodzi. Poszukujemy czegoś innego, wyjątkowego. Pożegnaliśmy się grzecznie i ruszyliśmy w dalsze poszukiwania naszego ideału. Czas leciał nieubłagalnie. My mieliśmy za sobą zwiedzanie szóstego domu, jak do tej pory żaden nam się nie spodobał. Właśnie kierujemy się w stronę ostatniego na dziś. Wszystkich nas czekała miła niespodzianka. Dom wydawał się jak wyrwany z naszej wyobraźni, naszych marzeń. Był ogromny i rozłożysty. Wszystko było wykonane starannie, ale ciosano to. Było prosto, ale elegancko. Wszystkim się bardzo spodobał ogród. Można tam było znaleźć boisko do piłki nożnej, a przy tarasie znajdował się ogromny basen. Wielkim rarytasem dla chłopaków okazał się basen wewnątrz domu i salon gier w podziemiach. Pokoi było wystarczająco dla każdego z nas. Były świetnie urządzone. Łazienki były cztery, więc mieliśmy szanse dłużej się wyspać. Chłopcy tak się nim zachwycili, że postanowili go kupić! Wszyscy byliśmy zadowoleni z tego faktu. Do centrum było nie całe pięć minut. Mieszkaliśmy na jednej z najspokojniejszych uliczek Londynu- na czym warto wspomnieć, bardzo nam zależało.

Zastanawia mnie fakt po co oni noszą tyle pieniędzy ze sobą?! Zapłacili całą sumę- część dopłacali kartami kredytowymi- i otrzymaliśmy zestaw kluczy.

- Taaaaaaaaaaaaaaaaaaaaak!- Louis promieniał na wszystkie strony. Zresztą nie tylko on, gdy tylko sprzedawca odjechał wszyscy zaczęliśmy skakać z radości. Zayn okręcił mnie wokół własnej osi i wyściskał za wszelkie czasy. Wszyscy bardzo cieszyliśmy się z tego zakupu! Były to chyba najlepiej wydane pieniądze, przez tych pięciu chłopaków! Marta czym prędzej zadzwoniła do Nialla, a następnie wysłała mu zdjęcia. Blondynkowi także nowy dom przypadł do gustu. Pożegnaliśmy się z naszą nową posiadłością i udaliśmy do domu- oczywiście domu chłopaków.

Przygotowana do snu leżałam i przeglądałam zdjęcia. Zayn przyszedł do mnie, a ja wręczyłam mu aparat i zrobił zdjęcie mojego brzuszka. Nie było zbyt wielkiej różnicy, ale jakaś minimalna była. Jak zwykle na dobranoc ucałowałam go w czoło i ułożyłam się wygodnie. Poczułam jak mulat przysuwa mnie do siebie i mocno obejmuje. Zasnęłam.

Głośny krzyk, ogień….

Stałam i wpatrywałam się, jak ogień pożera wszystko co moje…

______________________________________________________________

Hej! :D

Aaaaaaaaaaaaaaaa Dziękuję, Dziękuję, Dziękuję! <3

Pobiliście REKORD! Pod ostatnim rozdziałem znalazło się aż 93 komentarze! 

Oby tak dalej kochani! :*

Jak rozdział? 

Nie będę pisała swojej opinii bo znowu mi się dostanie, więc pozostawię to wam ;*

Mam do was chyba dobrą wiadomość:)

Postanowiłam wprowadzić 

REKLAMY

wejdźcie do zakładki ''Coś nowego'' tam się wszystkiego dowiecie! :)

Poza tym jak zwykle proszę was

KOMENTUJCIE! ! ! ♥ ♥ ♥

Kilka słów a poprawia humor na cały dzień! :)

Chciałam wam także przypomnieć o moim drugim blogu! Wejdzcie, gdyż zastanawiam się czy go nie zawiesic- usunąć.

http://you-and-me-in-this-world.blogspot.com/

A także polecam wam bloga:

http://wlasnietutaj.blogspot.com

Oto zdjęcie Nowego Domu chłopaków, Marty i Alicji! :)