Rozdział 35 ;)

Wszystkie wspomnienia powracały jak bumerang. Stojąc przed ogniem słyszę głos. Głos dobiegający z sypialni- tej której już pewnie nie ma. Biegnę, czuję jak moje ciało się pali. Pożera je gorący ogień. Nie poddając się biegnę dalej, nagle moim oczom ukazuje się małe dziecko. Dziewczynka o kręconych blond włosach i zielonych oczkach. Płacze, jej małe, biedne nóżki pokrywa ogień. Zaczynam krzyczeć, ale nikt nie przychodzi. Nie potrafię uciec. Nie bez niej. Ogień zaczyna zżerać moje ciało. Czuję jak tracę czucie. Nagle nic mnie nie boli, nie sprawia bólu. Upadam. Resztkami sił krzyczę, błagam o pomoc dla niej- dla mojego małego słoneczka.

- Alicja! Alicja!- krzyki dochodzące z zaświatów. Otworzyłam oczy i ujrzałam zaniepokojonego Zayna- kochanie, dlaczego krzyczałaś?- bez słowa wytłumaczenia wtuliłam się w jego tors. Z moich oczu płynęły łzy. A co jeśli sen okaże się prawdą? Jeśli to ma być znak? Ale dlaczego właśnie w takich okolicznościach? Wszystko jest dla mnie jedną wielką zagadką. Kiedy się uspokoiłam opowiedziałam wszystko mulatowi. Ten tylko powiedział, że mam się nie martwić ucałował delikatnie, lecz namiętnie moje usta i udaliśmy się do kuchni. Tam jak zwykle czekało na nas śniadanie. Usiadłam na kolanach chłopaka i kołysaliśmy się w rytm muzyki, która właśnie leciała z radia. Nikt nie zwracał na nas uwagi, no może prawie nikt- Styles. Ten nie odrywał od nas oczu, a szczególnie ode mnie. W tych zielonych tęczówkach można było ujrzeć żal, smutek i rozczarowanie. Z każdym dniem one narastały. W końcu wkurzony wstał od stołu i udał się do swojego pokoju.

- Pójdę zobaczyć co z nim- wstałam i ucałowałam Malika w policzek. Nie wiem dlaczego tak postępuję. Po co do niego idę? Zapytać czemu jest smutny? To beznadziejne. Przecież dobrze wiem, że to wszystko przeze mnie. Mimo wszystko chciałam z nim porozmawiać. Wbiegłam po schodach i skierowałam się do pierwszych drzwi po prawej- jego pokoju. Nie miałam w zwyczaju pukać więc weszłam bez ostrzeżenia. W niebieskim pokoju zastałam loczka siedzącego pod wielkim, brązowym łóżkiem. Twarz miał schowaną w dłonie, a nogi podkulone. Podeszłam do niego i delikatnie objęłam ramieniem. W końcu mu wybaczyłam, prawda? Mieliśmy zostać przyjaciółmi, a przyjaciele sobie pomagają. Zdziwiony moim gestem spojrzał w moje tęczówki i zatopił się w nich. Siedzieliśmy tak dłuższy czas, zdecydowanie za długi. Nasze twarze zbliżały się do siebie. Były coraz bliżej. Aż w końcu stało się to, czego tak bardzo się obawiałam. Nasze usta spotkały się w namiętnym pocałunku. Języki toczyły zaciętą walkę, a my byliśmy pochłonięci sobą. Na szczęście w porę się ocknęłam i odskoczyłam od loczka.

- Ja..ja…przepraszam- wykrztusiłam- nie powinnam  była tu przychodzić- już miałam wstawać i wyjść, jednak ten złapał mnie za nadgarstek i przysunął do siebie.

- Nie przepraszaj, to moja wina. Nie martw się nie powiem Zaynowi- zachowanie Stylesa bardzo mnie zszokowało. Odkąd ten łamacz kobiecych serc idzie mi na rękę? Odkąd chce pomagać? Nadal nie mogłam uwierzyć w to co przed chwilką usłyszałam. Nie pozwalało mi to racjonalnie myśleć. Spojrzałam na niego podejrzliwie, a ten tylko posłał mi szczery uśmiech. Nie zależy mu? Zapomniał? Mimo, iż mam Zayna zainteresowanie loczka moją osobą wzbudzało we mnie pewien rodzaj adrenaliny, coś dzięki czemu chciałam pokazać mu co stracił. Nie, nie to nie tak jak pewnie teraz pomyśleliście. Nie jestem z Zaynem, aby wzbudzić zazdrość Harrego. O nie! Z nim jestem bo go kocham. Z moich dość długich rozmyślań wyrwał mnie ochrypnięty głos- po co tutaj przyszłaś? Chciałaś o czymś porozmawiać?- czy on czyta mi w myślach, czy jak? Skąd mógł wiedzieć, że chcę z nim porozmawiać?

- Ym…no można tak powiedzieć- odezwałam się lekko zawstydzona- chodzi o to, że nie wiem jak mam się wobec Ciebie zachowywać. Trudno jest mi spotykać się z Zaynem, wiedząc że mnie obserwujesz. Jeszcze trudniej będzie mi z wami mieszkać. Chciałabym wiedzieć na czym stoję. Dlaczego ciągle się we mnie wpatrujesz, skoro Ci na mnie nie zależy?- głupia Ja! Po co mówiłam to ostatnie zdanie?! No ja się pytam dlaczego?! Ale z drugiej strony jestem bardzo ciekawa jego odpowiedzi. Widać było, że sprawiłam mu tymi pytaniami, a raczej zdaniami twierdzącymi wielki kłopot.

- Alicjo, kto Ci powiedział, ze mi na Tobie nie zależy? Nie potrafię przejść obok Ciebie obojętnie, nie wyobrażam sobie dnia, gdzie nie mógłbym ujrzeć twojej roześmianej twarzy. Cieszę się z Twojego szczęścia. Z każdym dniem uświadamiam sobie jak wielki błąd popełniłem. Wiem, że nie da się już tego naprawić. Ty kochasz Zayna. Rozumiem to i życzę Ci z nim szczęśliwej przyszłości, ale zrozum nie potrafię nie wpatrywać się w Ciebie. Czasami mam ochotę do podejść do ciebie i po prostu przytulić.

- Rozumiem. Tak, kocham Zayna i nic tego nie zmieni, w tym masz rację. Tylko zrozum, ty nadal nie jesteś mi obojętny. Nie potrafię znieść tego uczucia, gdy wpatrujesz się w mnie. Dreszcz przechodzi przez moje ciało. Odgrywałeś i nadal odgrywasz ogromną rolę w moim życiu, jednak zrozum zraniłeś mnie. Nie jestem jak inne, nie wybaczam zdrady. Nikomu. A co do nas- na to słowo zrobiłam w powietrzu cudzysłów- możemy traktować się jako przyjaciele?- nie wiem co dziś we mnie wstąpiło. Pierw ten pocałunek, a teraz proponuję mu przyjaźń? Chyba poprzewracało mi się już w tej głowie totalnie. Niepewnie spojrzałam na jego twarz. Zdobił ją uśmiech, ale gdzieś w jego oczach można było ujrzeć smutek- ten, który towarzyszy mu od tak dawna.

- Przyjaciele- uśmiechnął się do mnie i objął mnie swoimi ramionami.

- Przyjaciele- zaśmiałam się i uniosłam kciuk do góry- to ja już spadam się pakować. Do zobaczenia w nowym domu!- pomachałam mu i z uśmiechem na twarzy wyszłam z jego pokoju. Wbiegłam do sypialni mulata i usiadłam na łóżku. Spoglądałam na niego, pakował wszystko do wielkich kartonowych pudeł. Zerknął tylko na mnie i się zaśmiał.

- A może byś mi tak pomogła?- zwrócił się w moją stronę ukazując rząd swych białych ząbków.

- Chyba śnisz- wystawiłam mu język i rozłożyłam się wygodnie. Nie poleżałam sobie długo, już po chwili chłopak usiadł na mnie okrakiem i zaczął łaskotać. Nie mogłam przestać się śmiać, chciałam wołać o pomoc, ale przez śmiech nie dawałam rady.

- Pomożesz?- spojrzał na mnie ze śmiechem, a ja pokiwałam przecząco głową- o ty nie grzeczna- teraz to już przegięłam. Na moje szczęście brunet przez chwilkę zapomniał o trzymaniu mnie i wymknęłam mu się. Biegłam przez cały dom jak szalona. Wpadłam na Liama, który właśnie niósł budyń. Niestety żeby go zjeść musiałby teraz zlizać podłogę. Żeby się uchronić przed mulatem wybiegłam na podwórze. Nie pomyślałam o tym, że jest dziś dżdżysta pogoda. Stałam na trawniku w białych skarpetkach i za dużej bluzie chłopaka. W końcu ujrzałam zdyszanego Malika.

- Teraz mi nie uciekniesz!- krzyknął głośno i rzucił się w moją stronę. Miał rację, nie miałam szans ucieczki, był zbyt szybki. Złapał mnie i razem z nim przewróciłam się na trawnik. Nie obyło się bez śmiechu. Chłopcy wraz z Martą wybiegli przed dom i nas obserwowali, a my bawiliśmy się w najlepsze. Niestety mój genialny chłopak wpadł na pomysł aby mnie wrzucić do basenu. No ludzie błagam jest środek jesieni! Krzyczałam i wyrywałam się z jego objęć, jednak ten nie popuszczał.

- To jak skaczemy?- zaśmiał się- gotowa? – nie zdążyłam już nic powiedzieć. Oboje wylądowaliśmy w lodowatej wodzie. Miałam ochotę go zabić! Czym prędzej wybiegłam z basenu i wróciłam do domu. Pobiegłam do pokoju Zayna i się w nim zamknęłam. Osuszyłam się i ubrałam jego podkoszulek i spodnie. Nie zwracałam uwagi na to, że były o kilka rozmiarów za duże- dociągnęłam je na gumce- były bardzo wygodne. Nie potrafiłam opanować śmiechu, gdy mokry i zmarznięty dobijał się do moich drzwi. Po jakimś czasie pukanie ustało, wyszłam po cichu z pokoju i usłyszałam głośne śmiechy z pokoju Tomlinsona. Skierowałam się do niego i ujrzałam chłopaków siedzących na łóżku i wygłupiających się. Dołączyłam do nich.

- Ei, a może tak zrobimy coś do jedzenia?- poczułam ssący głód, nie dziwię się pora obiadowa już minęła. Skierowaliśmy się do kuchni, aby coś ugotować. Harry założył śmieszny fartuszek w latające banany.

- Zdejmuj to- zaśmiałam się- i pomóż mi coś ugotować!- brunet posłusznie odłożył część garderoby i skierował się w moją stronę.

- No to co gotujemy?- raczej krzyknął niż powiedział, no ale to cały ON.

- A może tak spaghetti?- zaproponował Liam wpadający do kuchni z salonu.

- Może być- krzyknęli wszyscy. No tak czyli zostałam tylko ja i Harry, a reszta usadowiła swoje królewskie tyłki na kanapach.

- No ok, to ty zrób sos a ja ugotuję makaron- rozkazałam loczkowi i sama wzięłam się do roboty. – uśmiech!- krzyknęłam do loczka, który oczywiście nie zwrócił na mnie uwagi i zrobiłam mu zdjęcie.

Nie trwało długo, a obiad był gotowy. Wszyscy usiedliśmy przy stole i zajadaliśmy się posiłkiem. Po obiedzie do zmywania zgłosił się Liam i Louis, więc my mieliśmy czas dla siebie. Zayn zaproponował, że zawiezie mnie i Martę do naszego mieszkania abyśmy wszystko spakowały. Prawie po godzinie byliśmy na miejscu- przeklęte korki! Pożegnałam się z mulatem, ten powiedział, że będzie po nas za jakieś trzy- cztery godzinki, więc nie miałyśmy najwięcej czasu. Wbiegłyśmy do zakurzonego i brudnego mieszkania. Pierwszą czynnością jaką wykonałyśmy po uprzątnięcie wszystkiego. Po skończonej pracy wzięłyśmy się za pakowanie.

Ból głowy.

Zawrót.

Ciemność.

- Alicja, nic Ci nie jest? – otworzyłam oczy i ujrzałam zapłakaną Martę

- Nie, wszystko w porządku- nie wiem dlaczego zemdlałam, pewnie to jakieś objawy ciąży, naprawdę nie mam pojęcia.

- Błagam Cię nie strasz mnie więcej- przytuliła mnie mocno i podała szklankę wody.- usiądź ja dokończę pakowanie- posłała mi promienny uśmiech i udała się do mojego pokoju. Nie sprzeciwiałam się jej, nie miałam na to siły. Zmęczona wysiłkiem zasnęłam. Obudził mnie dzwonek do drzwi, był to Zayn. Przywitałam się z nim i zaprosiłam do środka. Razem z nim przyjechała ekipa, która miała wszystko przewieść do nowego domu.

* następny dzień*

Wstałam wyjątkowo wcześnie, nie potrafiłam zasnąć na nowym miejscu. Wypakowałam z walizki ubrania i bieliznę. Udałam się do łazienki, aby wziąć prysznic. Po skończonej czynności ubrałam czarne leginssy w symbol krzyży i biały t-shirt. Gotowa wyszłam z pomieszczenia i udałam się do kuchni. Wszyscy już tam na mnie czekali z wielkimi uśmiechami na twarzy.

- Jak się spało?- zapytał jak zwykle troskliwie mulat

- A dobrze kochanie, dobrze- posłałam mu promienny uśmiech i delikatnie musnęłam jego usta,

- Mieliście na to całą noc, teraz zasiądźcie do stołu jak normalni ludzie- oczywiście Tomlinson musiał to skomentować i swoje dołożyć. Z tym chłopakiem trzeba naprawdę uważać.

- Albo się zamkniesz, albo możesz zapomnieć o spokojnym życiu- spiorunował go wzrokiem Malik i posadził mnie na swoich kolanach. Nie było to zbyt wygodne do jedzenia, ale jak chciał to proszę bardzo. Upiekło mi się i zostałam przez niego nakarmiona, sama zrewanżowałam mu się tym samym. Tyle że ‘niechcący’ go ubrudziłam. No cóż bywa… Wszyscy się zaśmiali. Zayn widząc to wziął banana do ręki, niepozornie go obrał a następnie rzucił nim w Stylesa. No i tak rozpętała się trzecia wojna światowa z doskonałą bronią- owoce.

- Dobra dość!- ktoś krzyknął a po chwili został zatkany jabłkiem. No nie powiem nie było najlepiej. Nowiutka kuchnia, a już cała w owocach. Moja gratulacje chłopcy.  W końcu skończyły im się amunicje- dzięki Ci Boże!

- Dobra, to jakie plany na dziś?- powiedziałam radośnie przyglądając się sprzątającym czterem przystojniakom.

- Jak byś pomogła sprzątać to byśmy coś wymyślili- zaczął zagadywać Louis. Zaśmiałam się tylko, wstałam z krzesła podchodząc bliżej nich. Odwróciłam się i klepnęłam się w tyłek. Widząc ich zdziwione miny i roześmianą Martę sama nie wytrzymała i wybuchłam nieopanowanym śmiechem.

- Już wam pomogłam- zaśmiałam się i zaciągnęłam siostrę do góry, aby się przebrać. Poopowiadałyśmy sobie chwilę, obie poprzeglądałyśmy sobie nawzajem szafy i wróciłyśmy do chłopaków. Było dziwnie cicho, więc postanowiłyśmy pojechać do Nialla. Wychodząc z domu usłyszałyśmy krzyki dobiegające z piwnicy. Co te debile znowu wymyśliły? Zbiegłyśmy do nich i ujrzałyśmy chłopców, którzy próbują utworzyć tzw. Ludzką piramidę. Widząc nas wszyscy polecieli na ziemię- brawo grawitacja!

- Ruszajcie dupy jedziemy po Nialla- krzyknęła Marta pośpieszając wszystkich. Jeszcze niedawno blondynek leżał i nie wiadomo było czy w ogóle się obudzi. A teraz znów będzie wśród nas. Przypominając sobie chwile sprzed kilku tygodni chciało mi się płakać, biedny Niall. Oby wszystko się jakoś ułożyło.

Siedzieliśmy w samochodzie, kierował Louis, który był dziwnie czymś podenerwowany.

-Louis?- zaczęłam niepewnie widząc twarz chłopaka- wszystko w porządku?

- Tak, tak- powiedział wkurzony- jebane auta, kto im kurwa dał prawo jazdy?!- kłócił się sam ze sobą. Bałam się o nas. Jechał stanowczo zbyt szybko.

- Louis błagam Cię zwolnij!- oboje z Marta błagałyśmy chłopaka, ale ten nie ustępował. Nagle zza skrzyżowania wyjechał motocykl.

- Louis- z moich oczu polały się łzy…

 ___________________________________________________________________

Hej! :) 

Jak widzicie troszkę się działo w tym rozdziale ;D Jak na razie jest akcja, potem będzie troszkę nudy przed wstępem do pewnego mojego planu ^^ Możecie się bać .xd :D

Co sądzicie o tym rozdziale? :)

Dziekuję z te komentarze, ale mimo wszystko są to same anonimki;( Kochane ANONIMY pospisujcie się;*

Bo skąd mam mieć pewność, że nie pisze to jedna osoba? ;)

Uwaga! Reklamy już są, ale będą się zmieniać co tydzień, może dwa ;) Zobaczymy jak to będzie. Wysyłajcie nadal swoje zgłoszenia! :) 

Chciałam wam także powiedzieć.,  że nie będe już robiła pod postem poleceń bloga.- To koniec. :)

+ Przypominam o moim drugim blogu. Jest jak naprawdę wiele < ah taka zajebista liczka 169 ♥> I mam nadzieję, że jednak ktoś z was wejdzie ;) Całuję! :*

KOMENTUJCIE! ! ! ♥ ♥ ♥ 

http://you-and-me-in-this-world.blogspot.com/