Rozdział 25 ;)

Jeśli już jesteś pozostaw po sobie komentarz<3 Będę wdzięczna:) + ważna notka pod rozdziałem! 

_________________________________________________

Stał przede mną Tomek. Tylko skąd on wiedział o moim pobycie w Polsce? Spojrzałam na zegarek, była dziewiąta rano. Co on może chcieć o tej porze?

-Alicja, jak dobrze że jesteś!- kiedy tylko otworzyłam okno i wyszłam na balkon zostałam obściskana ze wszystkich stron

-Co ci tak wesoło? No i może dowiem się co tutaj robisz o tak wczesnej porze?- odsunęłam się od niego i spojrzałam podejrzliwie.

- Zayn, tak? On…on

- No co do cholery on?!- krzyknęłam zdenerwowana- coś mu się stało? Leży w szpitalu?!

-Nie! On u mnie był i prosił abym się tobą zajął!- podskoczył i znów mnie przytulił. Właśnie w tej chwili miałam ochotę zabić tego blondyna. Jak on mógł wprawić mnie w taki stan?! Ja myślałam, że coś mu się stało, a ten się jara że i doprowadza mnie do zawału, tym że był u niego członek zespołu One Direction. Zrobiłam małego Face Palma a zaraz po tym zaczęłam gonić Tomka po całym pokoju, kiedy w końcu go złapałam zaczęłam go bić. Oczywiście wszystko odbywało się w formie zabawy. On jednak złapał mnie za ręce i namiętnie pocałował. Bez namysłu odwzajemniłam pocałunek, trwaliśmy w nim kilka minut. Kiedy się od siebie odsunęliśmy, chłopak powiedział ciche ‘’przepraszam’’ i uciekł. Stałam osłupiała przez jakieś dziesięć minut. Co to miało znaczyć? Dlaczego on to zrobił? Czy…czy on coś do mnie czuje? Nie to nie możliwe…traktuje mnie jak siostrę, nikogo więcej. Na pewno…chyba…a może jednak? Może to ja tego nie zauważyłam?

I znów ta cholerna pustka. Wysłałam jakieś dwadzieścia sms do Aśki, ale ta nie odpowiada… Dlaczego wszyscy się ode mnie odwrócili? Właśnie wtedy, gdy ich najbardziej potrzebuję. Postanowiłam wyjść na zakupy, musiałam coś robić by nie myśleć o tym wszystkim. Na początek zdrada, pocałunek i jeszcze Aśka, która jak wnioskuje nie chce mieć ze mną kontaktu. Ubrałam się w najprostszy zestaw, czyli leginssy i asymetryczna bluzka z napisem ‘’Shit Happens’’ wzięłam jeszcze torebkę i wyszłam. W uszach leciała piosenka One Direction Irresistible. Czyli po części też moja. Szłam ulicą i nuciłam pod nosem. Na ławce zauważyłam Tomka, który czyta jakąś książkę. Mimo, że był po drugiej stronie ulicy zaczęłam do niego biec. Coś wewnątrz mnie  mi kazało. W końcu udało mi się do niego podejść. Przez to wszystko nie zauważyłam, że ktoś wylał na mnie swoją kawę, ale nie to teraz było moim problemem.

-Tomek!- podbiegłam do niego i przytuliłam najmocniej jak umiałam- Dlaczego się nie odzywałeś! Martwiłam się!- szturchnęłam go lekko w bok, na wznak że może się wyluzować.

-Też tęskniłem- po tych słowach przytulił mnie ponownie.- Przepraszam, za ten pocałunek…zapomnijmy o tym- znów chwila przerwy, jednak nie chciałam mu przerywać, gdyż wiedziałam ze chce dokończyć swoją mowę- nie powinien był. Zachowałem się jak ostatni głupek. Co ja sobie wyobrażałem, że cię pocałuje i wszystko będzie dobrze? Przepraszam..

-Skończ przepraszać- zganiłam go. Podobało mi się to jego przejęcie. Usiadłam na jego kolanach i mocno przytuliłam.- Nie przepraszaj. Jesteś moim kochanym braciszkiem, którego kocham najmocniej na świecie.- na słowa braciszkiem lekko posmutniał, jednak wiedział że nie mogę go pokochać partnerską miłością. Jest dla mnie tylko, a może aż najukochańszym przyjacielem.

- a tak właściwie co ty tutaj robisz?- przerwał niezręczną ciszę, która panowała pomiędzy nami od pewnego czasu

- Miałam iść zamiar na zakupy do centrum. Idziesz ze mną?- wstałam i wystawiłam rękę, aby ją złapał. Szliśmy dumnie ulicami trzymając się za ręce. Może ktoś pomyślał by, że jesteśmy parą, ale tylko my wiedzieliśmy że to nie prawda. Kiedy przymierzałam sukienkę na rozpoczęcie roku szkolnego uświadomiłam sobie, że to mój ostatni dzień tutaj. Jutro wylatuję z rodzicami do Londynu, aby zamieszkać tam na stałe. Jeszcze kilka tygodni temu byłam tym załamana, kilka dni temu skakałabym z radości. A teraz? Teraz jest mi wszystko obojętne. Relacje z Tomkiem są sztuczne. Wiem, że robi wszystko bym czuła się jak dawniej, niestety tak nie jest.

- I jak może być?- wyszłam z przymierzalni, aby pokazać się mojemu towarzyszowi.

- Wow! Czy to naprawdę ty? Wyglądasz wspaniale!- klasnął w dłonie i obkręcił mną wokół siebie. Podczas gdy my wspaniale się bawiliśmy w mojej torebce rozbrzmiewał dźwięk mojego telefonu. Podeszłam, lecz nie zdążyłam odebrać.

-Będzie chciał to zadzwoni jeszcze raz- włożyłam telefon tam skąd go wzięłam i poszłam się przebrać.

Po zakupach musiałam iść do domu, aby się spakować. Ucałowałam na pożegnanie Tomka i przed odejściem powiedziałam

-Błagam…przyjedź jutro do mnie. Chcę cię ostatni raz przytulić.- w moich oczach momentalnie pojawiły się łzy. Mam nadzieję, że tego nie zauważył, gdyż byłam już na schodach.

-Oczywiście księżniczko- pomachałam mu na pożegnanie i udałam się do domu. Wyjęłam walizki i kartonowe pudła, aby wszystko spakować. Zajęło mi to jakieś trzy godziny. Kiedy byłam gotowa postanowiłam zejść na dół, aby coś zjeść. Włożyłam pizze do piekarnika i poszłam na kanapę. Na Vivie właśnie leciał zespół pięciu chłopaków. Jeden z nich skradł mi serce, gdy zobaczyłam na ekranie ten jego zabójczy wzrok i uśmiech....Nie trwało długo a znów łzy leciały kolejno z moich rozmazanych oczu. Siedziałam tak jeszcze chwilę, aż w końcu przyszło zbawienie- piosenka dobiegła końca a mi przypomniało się o pizzy. Już po chwili zajadałam się nią przed laptopem, gdzie przeglądałam najnowsze plotki. Najciekawszą jak dla mnie okazała się nowina, że Harry i Taylor są uznawani przez media za parę. Na jednym z portali ukazał się wpis ,,Harry i Tay Znów razem?! Młode gwiazdki spędzają razem wakacje na Bahamah, gdzie przyłapano ich w drodze do hotelu!’’ A zaraz pod tym zamieszczono ich zdjecie. 

Tylko dlaczego mieliby iść do hotelu skoro Tay ma tam swój dom? Dawało mi to wiele do myślenia. Z tego wszystkiego zasnęłam. Obudziłam się około 3 w nocy. Wyszłam na balkon, aby poobserwować gwiazdy. Wtedy znów wszystkie wspomnienia wróciły. Czy ja kiedykolwiek przestanę się na wspomnienia o NIM rozklejać?

* Z perspektywy Harrego*

Odkąd Alicji nie ma nie jestem sobą, nie potrafię normalnie funkcjonować. Moje serce bije tylko dla niej, gdy jej nie ma cierpię. Odczuwam pustkę w moim sercu. Brakuje mi jej uśmiechu, tego jak lubiła mnie bić. Tych poranków, które tak nienawidziła. Nie potrafię bez niej żyć, moje myśli są cały czas przy niej. Wciąż mam przed oczami jej smutną twarz, łzy spływające po policzkach. Żałuję tego co zrobiłem. Wiem jedno. Zrobię wszystko by ją odzyskać, za zacznę już dziś w wywiadzie. Mam nadzieję, ze będzie go oglądać.

-Harrryy!!!!!!!!!!!!!!!- usłyszałem głośny krzyk Liama- Czy ty do cholery raczysz się tutaj zjawić?! Za dwie minuty zaczynamy, a ty siedzisz tam jak kołek!- oj, Payne się wkurzył. Jest bardzo źle. Żeby go już bardziej nie denerwować poszedłem na kanapę i posłusznie usiadłem. Miał to być wywiad o tym do czego doszliśmy, o naszym prywatnym życiu. Właściwie o wszystkim. Na koniec mieliśmy zaśpiewać piosenkę. Tę którą wszyscy ubóstwiają ‘Little Thinghs’.Już po chwili byliśmy na wizji. Pierwsze pytania były łatwe, odpowiadaliśmy na nie z przyjemnością. Pytano nas o nasze stosunki, gdy powstawał zespół, jak nam się pracuje na planie czy o przygody z fankami. Niestety gdy zeszło na temat miłości, nie było już tak wesoło.

- Harry, powiedz mi jak to w końcu jest. Ty i Taylor? Jeszcze ostatnio byłeś z niejaką Alicją Kamińską…- byłem tak zestresowany, to pytanie zwaliło mnie z nóg. Starałem  się wymyślić jakieś racjonalne wyjaśnienie, lecz było to niemożliwe.

-Hmm….no jak by to powiedzieć…Nie ma mnie i Taylor. To była pomyłka. Żałuję. Proszę bardzo hejtujcie mnie, że ją wykorzystałem. Nikt oprócz nas nie zna prawdy. Jednak wiem jedno… kocham Alicję. Jest ona pierwszą myślą gdy się budzę, zasypiam myśląc o niej, a w nocy śnią mi się jej błękitne oczy. Nie wiem jak to powiedzieć. Jeszcze nigdy się tak nie czułem, a teraz gdy jej nie mam. Straciłem ją przez własną głupotę…nie potrafię żyć. Nie myśle co robie, a śpiewanie, koncerty nie dają mi tyle radości. Ona była moją muzą, moim natchnieniem. Jej idealna figura i włosy opadające na ramiona. I tak jak się słodko denerwowała. Nigdy nie spotkałem lepszej dziewczyny. Ona jest moim ideałem. Ale schrzaniłem. Popełniłem największy błąd życia, zraniłem ją w najgorszy sposób. Wiem, że teraz będę za niego płacił za niego do końca życia. Ale zrobię wszystko by ją odzyskać. Ala…jeśli to oglądasz…błagam. Pozwól mi to wszystko wytłumaczyć. Kocham cię, rozumiesz?- powoli nie wytrzymywałem, chciałem rozpłakać się tam jak małe dziecko. Dziecko, któremu odebrano największy skarb. Jednak w porę chłopcy zaproponowali reklamę. Dziękowałem bogu, ze to uczynili. Gdy poszliśmy za kulisy zwróciłem się do nich

-Chłopcy mam prośbę, napisałem piosenkę….- wręczyłem im tekst <nobody compres>- Błagam zaśpiewajmy to- spojrzałem na nich ze łzami w oczach, nie wiem co one tam robiły…odkąd JEJ nie ma często napływają mi do oczu, na moje szczęście chłopcy się zgodzili. Poprosiliśmy producenta, aby wyświetlił tekst, gdyż nie chcieliśmy, aby wyszło tak że nie umiemy piosenki. Już po chwili staliśmy na mini scenie a reklamy właśnie się skończyły.

-Tę piosenkę- chwilę się zaciąłem, ale zaraz potem kontynuowałem- tę piosenkę dedykuję mojemu najukochańszemu skarbowi. Mojej Ali. Kochanie mam nadzieję, ze mi kiedykolwiek wybaczysz.- po tych słowach muzyka zaczęła grać a my z chłopakami śpiewaliśmy.

Na koniec się ukłoniliśmy a ja wybiegłem ze studia prosto to samochodu. Nie miałem ochoty z nikim rozmawiać. Chciałem tylko usłyszeć jej głos, zobaczyć  jej oczy.

*Oczami Ali*

Nawet nie wiem kiedy a zasnęłam. Rano obudziłam się cała obolała. Zaraz po przebudzeniu poszłam wziąć szybki prysznic i się ubrać. Na podróż wybrałam prosty zestaw. Mianowicie ubrałam szare spodnie dresowe i do tego o tym samym kolorze luźny top. Dodatkowo wzięłam czarną torebkę i okulary przeciw słoneczne. Do wcześniej zabranej torebki spakowałam bluzę, gdyż pogoda w Londynie lubi być kapryśna i ubrałam czerwone trampki. Zeszłam na dół, przywitałam się z rodzicami i zjadłam śniadanie. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi, był to Tomek, który jak obiecał przyszedł się pożegnać.

- Dziękuję że przyszedłeś.- ucałowałam go w policzek- Będzie mi ciebie brakować najbardziej na świecie.- Tomek podniósł mnie i zaczął się kręcić. Po chwili znów postawił a potem znów wziął na ręce. Czułam się tak dobrze…właśnie teraz uświadomiłam sobie, że nie chce wracać! Żegnaliśmy się tak dobre piętnaście minut, aż w końcu zostałam siłą wyniesiona z domu. Na koniec jeszcze raz go przytuliłam i weszłam do taksówki.

* Na lotnisku w Londynie*

Lot minął mi szybko i nawet miło, gdyby nie to że jakiś małolat zatruwał mi dupę prosząc o numer telefonu. No jak można być takim zrzędą?! Jak ja się cieszyłam gdy wysiadłam z samolotu, że już nie muszę wysłuchiwać tego palanta. No ale, brzydki to on nie był. Może gdyby o rok, dwa starszy, to….Nie! Stop, stop! Wróć na ziemię, będzie lepiej.

-Kochanie- zaczepiła mnie mama w taksówce.

-Nom?- powiedziałam wyjmując jedną słuchawkę z ucha

-Postanowiliśmy z ojcem, że ty i Marta będziecie miały swoje mieszkanie. Ufamy wam i nie chcemy zabierać prywatności. My z tatą także mamy kupione mieszkanie. Tutaj masz kluczyki.- wręczyła mi mały plik kluczy do ręki i kontynuowała- Mieszkacie dwie ulice dalej od nas. Kierowca cię wysadzi tam gdzie trzeba i zaniesie bagaże. No a my zaraz wysiadamy.

-Ale..ale jak to?- byłam lekko zszkowana..nie nie lekko, byłam bardzo zszokowana! Nie wiedziałam co powiedzieć, schowałam kluczyki do torby i wróciłam do poprzedniej czynności, czyli słuchania MP4 i gapienia się na przechodniów. Kiedy już mi się to znudziło wyjęłam zeszyt i zaczęłam pisać kolejną zwrotkę. Dojechałam na miejsce, kierowca pomógł mi wyjść a zaraz potem zajął się moimi bagażami. Mimo to czułam się samotna. Chciałabym aby był tutaj teraz Harry, albo chociaż Marta. Co ja sama tutaj będę robić? Szłam przed siebie, zmierzając do brązowych drzwi o numerze 301. Otworzyłam je a moim oczom ukazał się wielki salon z sofą na środku i małym stolikiem. Ściany były pomalowane na beżowo, a ozdabiały je obrazy o różnej tematyce. Nie miałam ochoty na podziwianie tego jakże uroczego mieszkanka. Podziękowałam kierowcy za trud wniesienia moich bagaży, zapłaciłam i pożegnałam. Sama od razu udałam się do swojego nowego pokoju, aby się rozgościć. Nie było Marty więc spośród dwóch pokoi mogłam sobie wybrać ten, który bardziej wpadł mi w oko. Wybrałam ten z balkonem i widokiem na miasto. Na środku stało wielkie łóżko, nad którym wisiała panorama Londynu. Na jednej ze ścian była ogromna szafa, na której drzwiach znajdowały się lustra. Było także biurko z wygodnym fotelem, a przed łóżkiem była położona czerwona kanapa. Wiele bym w tym pokoju zmieniła, ale wszystko da się zrobić. Położyłam się i zaczęłam rozmyślać. Co dalej będzie z moim życiem? Czy w końcu poskładam je w jedną całość? Moje rozmyślania przerwał telefon….

___________________________________________________________

Hej! :) Z góry przepraszam za długa notkę;x

A więc tak;

Co się  z wami dzieje?! Statystyki maleją, pod tamtym rozdziałem były tylko 47 komentarzy.

Wiem, powinnam się cieszyć..Ale zawsze było około 55 i wyżej:( 

Mam nadzieję,że pod tym będzie więcej! :) 

Chciałam także poinformować, że razem z pewną koleżanką załozyłyśmy bloga;) Piszemy go razem:) 

Tutaj jest link;

http://belive-i-can-fly.blogspot.com/

Mam pytanie. Czy chcecie konkurs? :) 

Albo...zrobię go;x 

Zapraszam do zakładki KONKURS 

A więc błagam 

KOMENTUJCIE!!! ♥ ♥ ♥ 

No i jak zwykle polecenie bloga:

http://madeline-and-one-direction.blogspot.com/