Rozdział 24 ;)

-Nie mów tak do mnie. Dla ciebie jestem Alicja.- nie dałam szatynowi dojść do słowa

- Błagam Cię…daj mi jeszcze jedną szansę. Ja cię kocham! Rozumiesz to kurwa?

-Posłuchaj pieprzona gwiazdko. Gdybyś mnie kochał to byś mnie nie ranił. Gdybyś potrzebował to byś nie zostawiał. Myślisz, że mi było tak super gdy to całe dnie spędzałeś z Tay? Nie myśl sobie, że jeżeli jesteś Harrym Stylesem to masz prawo ranić moje uczucia. Chcesz żebym ci to od tak wszystko wybaczyła? No to poszukaj sobie innej naiwnej dziewczynki, bo przykro mi bardzo ale ja nie mam najmniejszego zamiaru ci NIC wybaczać- wstałam z łożka i udałam się w stronę łazienki

-Czyli to koniec, chcesz to wszystko zakończyć?

-Harry, ty to zakończyłeś.- weszłam do łazienki i wzięłam żyletkę. Nie miałam siły, nie wytrzymywałam tego psychicznie. Usiadłam na toalecie i zaczęłam się ciąć. Już po chwili cała moja ręka była we krwi. Wyjęłam bandaże i opatrzyłam ją. 

                     Wyszłam z łazienki i skierowałam się na łóżko aby wziąć mojego laptopa. Weszłam na internet, gdzie zarezerwowałam bilety na samolot do Polski. Zamknęłam go i poszłam się spakować. Byłam gotowa po godzinie. Do samolotu mam jeszcze dwie godziny czasu, a więc postanowiłam spotkać się z Mike’m. Wysłałam mu sms i wyszłam z domu.

-Witaj!- on jak zwykle uśmiechnięty pełen życia.

-Hej- powiedziałam nieco smutniej-przyszłam się pożegnać, za nie całe dwie godziny mam samolot.

-Ale jak to? Dlaczego wyjeżdżasz?- jego uśmiech momentalnie zamienił się w smutek, a oczy straciły tę radość życia

-Przepraszam….- łzy zaczęły kolejno spływać po moim policzku. Przytuliłam go ten ostatni raz i się oddaliłam. Pozostawiłam go bez słowa wytłumaczenia. Czuję się z tym źle. Ale co ja mu miałam powiedzieć? Że wyjeżdżam, bo nie radze sobie sama z sobą? Że nie potrafię znieść widoku miłości mojego życia? Przecież to głupie.

                     Udałam się do domu, zamówiłam taksówkę i zeszłam na parter z moimi bagażami. Wszyscy oglądali jakiś film. Kiedy Zayn i Marta mnie zobaczyli momentalnie znaleźli się przy mnie.

-Alicja! Co ty do cholery wyprawiasz?- krzyknął Zayn. Jego oczy zalały się łzami, jednak szybko je otarł

-Wyjeżdżam. Przykro mi. Życzę miłego życia. Kocham was.- ucałowałam każdego z osobna, gdyż cała reszta już przy mnie stała - A tobie Harry. Dziękuję za to, że pokazałeś co to znaczy życie. Żegnaj.- odeszłam. Wsiadłam do taksówki i ruszyłam w stronę lotniska. 

                    Odprawa szybko minęła, już po chwili siedziałam w samolocie kierującym się do mojej kochanej Polski. Byłam świadoma tego, że za niedługo i tak będę zmuszona ja opuścić, gdyż wakacje się kończyły. Mimo wszystko to był mój prawdziwy dom. Chciałam spędzić tutaj te ostatnie dni wolności od szkoły.Kiedy samolot wylądował zamówiłam taksówkę i udałam się do domu. Moi rodzice byli zszokowani moim przyjazdem, wypytywali mnie o wszystko. Trudno było mi o tym mówić. Nie chciałam poruszać tego tematu, nie chciałam się przy nich rozkleić. Po zjedzeniu obiadu poszłam się przejść. Szłam ulicami bardzo dobrze znanego mi parku. Zauważyłam moją ulubioną ławkę. Usiadłam na niej i znów zaczęłam płakać. Nie był to głośny płacz, lecz ciche i bolesne łkanie. Siedziałam tak z dobre dwie a może nawet trzy godziny. Do domu wracałam znów tymi samymi ścieżkami. Jednak nie widziałam w nich tyle radości, szczęścia co na początku wakacji. Tyle się w moim życiu od tego czasu zmieniło. Zmieniłam się ja. Wyjeżdżając do Londynu nie myślałam, że spotkam miłość życia. Myślałam, że jest nią Marcin. Nie przypuszczałam że można kogoś tak kochać. Chciałabym wrócić do początku wakacji. Nie pojechalibyśmy na te głupie wakacje i teraz leżałabym z Harrym w łóżku rozmyślając o naszej przyszłości. Tyle chcieliśmy razem przeżyć. Mieliśmy tak ambitne plany, jednak to wszystko okazało się być iluzją, kłamstwem. Gdy w końcu dotarłam przed dom weszłam i skierowałam się prosto do swojego pokoju. Tam zauważyłam zdjęcia moje i Harrego przypięte wokół lustra. Kiedy je tutaj zamieściłam? Nie miałam pojęcia, ale jak najszybciej umiałam zerwałam je wszystkie i wyrzuciłam do kosza. Usiadłam na łóżku wzięłam kartkę papieru i zaczęłam robić to co kocham najbardziej. Zaczęłam pisać piosenkę. Chciałam przelać wszystkie uczucia, które mi w tym momencie towarzyszyły, jednak nie potrafiłam dobrać odpowiednich słów. Zaczęłam powoli składać wyrazy, aż w końcu powstała pierwsza zwrotka piosenki.

I can honestly say

You've been on my mind

Since I woke up today

I look at your photograph all the time

These memories come back to life

And I don't mind

Już po chwili napisałam zwrotkę i zanuciłam to wszystko pod nosem.

I remember when we kissed

I still feel it on my lips

The time that you danced with me

With no music playing

I remember the simple things

I remember till I cry

But the one thing I wish I'd forget

The memory I wanna forget

Is goodbye

Ta piosenka oddawała to co gdzieś w głębi mnie siedzi. Cieszę się, że udało mi się to przelać na papier. Kiedy już skończyłam poszłam wziąć zimny prysznic. Moje rany bolały coraz bardziej.

Znów schowałam je w bandaż i poszłam się położyć spać. Rano obudził mnie telefon. Rozespana nie spojrzałam nawet, kto to może być.

-Halo?- byłam tak zaspana, że nie wiem czy ten ktoś mnie zrozumiał

- Księżniczko wyjdź na balkon. Mam dla ciebie niespodziankę!- chwila, chwila…Ten głos..czyżby to był Malik? Nie to nie możliwe przecież, on by tu dla mnie nie przyleciał…Ale nikt inny nie wie, ze jestem w Polsce. Założyłam pośpiesznie bluzę Tomka, którą znalazłam w szafie i wyszłam na balkon. Tak to był on. Czym prędzej zbiegłam na dół. Rodzice patrzyli na mnie jak na jakąś wariatkę, która nigdy nie była na świeżym powietrzu, a ja cieszyłam się jak szalona.

- Przyleciałeś! Dla mnie!- wskoczyłam mu w ramiona a ten wziął mnie na ręce i obkręcił wokół własnej osi.

- Dla ciebie wszystko siostrzyczko- pocałował mnie w czoło i odłożył na ziemie. Dopiero teraz zorientowałam się, że jakieś 50 dziewczyn obserwuje mnie i mulata. Lekko się zaczerwieniłam, ale po chwili znów wróciłam do skakania z radości i obściskiwania go. Kiedy w końcu się uspokoiłam zaprosiłam go do siebie na śniadanie.

 Praktycznie cały dzień spędziliśmy na siedzeniu w moim pokoju i oglądaniu zdjęć, rozmowach, wygłupianiu się. Kiedy już opadłam z sił postanowiliśmy zobaczyć film. Mulat jak zwykle chciał oglądać horror, jednak udało mi się go przekonać na komedię romantyczną.

-Oooo. Zobaczymy ''I wciąż ją kocham''!- wyskoczyłam z kanapy jak głupia i podeszłam do telewizora aby załączyć DvD, włożyć plytkę. Zaczęliśmy oglądać film w wielkim skupieniu. Jednak musiał je przerwać Malik, któremu buzia się dziś nie zamykała

-Masz zamiar wybaczyć Hazzie?- spojrzał na mnie pytająco. Zaskoczył mnie tym pytaniem, nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. W zasadzie chyba sama nie znam odpowiedzi. Kocham go i to się nie zmieni, ale czy mu to wybaczę?

-Sama nie wiem. Chciałabym, ale nie mogę. Nie potrafię znieść myśli, że mógłby to zrobić ponownie. Potrafił przelizać się z inną jeden raz, a więc czemu ma tego nie zrobić kolejny? Ale z drugiej strony, nie potrafię wyobrazić sobie bez niego życia. Te jego dołeczki i zielone tęczówki. Kocham go…Nigdy się tak nie czułam. Rozumiesz?- wzrok mulata powędrował na moje usta. Chwilę patrzył się bezczynnie, aż w końcu się ocknął.

-Rozumiem. Ja wiem, że on też cię kocha. Na pewno o ciebie zawalczy.- ucałował mnie w policzek i lekko objął.

-Wiesz znudziło mi się oglądanie, może pójdziesz pomóc napisać mi piosenkę?- po kilkudziesięciu minutach siedzenia, miałam dość. A chciałam też skończyć te piosenkę, miałam okazję współpracować z wielką gwiazdą, więc czemu mam nie skorzystać? Udaliśmy się do mojego pokoju i usiedliśmy na łóżku. Praca z Zaynem była wspaniała. Mimo tego, że wiele się wygłupialiśmy już po dwóch godzinach była gotowa kolejna zwrotka, którą później podzieliliśmy na dwie.

I woke up this morning

And played our song

And through my tears I sang along

I picked up the phone and then

Put it down

'Cause I know I'm wasting my time

And I don't mind

Suddenly my cell phone's blowing up

With your ringtone

I hesitate but answer it anyway

You sound so alone

And I'm surprised to hear you say

                     Zaproponowałam Zaynowi by został na noc, lecz ten stanowczo odmówił. Pożegnałam się z nim i udałam się do swojego pokoju spać. Gdy już zasypiałam otrzymałam sms ,,Dobranoc:* Przepraszam, że się nie pożegnałem. Jutro wylatuję do Londynu, gdyż dostałem wiadomość, że mamy ważny wywiad! Trzymaj się i przyjedź szybko!:) ‘’. Kiedy odczytałam tę wiadomość poczułam pustke. Nie, nie pochodziła ona z żołądka. To raczej była pustka w moim sercu. Będzie mi go brakować. Ale dlaczego? Przecież to tylko kolega…A może jednak ktoś więcej? Przecież to on był przez cały czas ze mną. Wspierał gdy z Harrym się nie układało, a gdy było dobrze życzył szczęścia. Przytulał  na dobranoc i tańczył podczas ulubionej piosenki. Czyżbym do niego coś poczuła? Nie…to nie możliwe. Przecież moje serce jest oddane Harremu, gdyby tak nie było nie przeżywałabym tak tego rozstania. Prawda? Nie chciałam znać odpowiedzi. Przekręciłam się na drugi bok i zasnęłam. Obudziło mnie pukanie w szybę. Wstałam i nie do wierzyłam 

własnym oczom….

_____________________________________________________________________

Hej, hej! :) 

Co sądzicie o tym rozdziale?  Moim zdaniem trochę dziwny... Ale ocenę wam pozostawię:) 

Jak pewnie zauważyliście napisany jest mniejszą czcionką i są akapity. 

Wiem, wiem powychodziły okropnie, staram sie nad tym pracować:) 

Chcecie aby byly te akapity czy mam ich juz nie pisać? Bo sama nie wiem;x

Dziękuję wam jak zwykle za tak wiele komentarzy, wejsć. 

Zachęcam was

KOMENTUJCIE♥ ♥ ♥ 

I zadawajcie pytania na ask''u bohaterom, który znajduje sie w zaladce Pytania! ;) 

A no i polecam wam bloga, jest naprawde swietny!;

http://www.xyouareperfecttome.blogspot.com/

Caluje!! ♥