Rozdział 33 ;)

Zbudził nas telefon. Okazało się, że był on od menagera chłopaków. Dziś wieczorem mają wyjeżdżać do Afryki, aby się zareklamować. W mediach głoszono, że jadą pomóc biednym dzieciom- bądźmy szczerzy ich menager myślał tylko o jednym, czyli sława, pieniądze, rozgłos. Mulat nie zadowolony z tej informacji wtulił się ponownie w moje ciało i tak leżeliśmy w ciszy przez dłuższy czas. Przerwała nam Marta, która przyszła powiadomić iż przygotowała śniadanie. Nie chętnie wstaliśmy i rozstaliśmy się- ja musiałam wziąć prysznic a Malik koniecznie wejść na swojego twittera. Po szybkiej jak na mnie kąpieli ubrałam się w jeansy i pastelową koszulę. Nie chciałam jakoś specjalnie ładnie się ubierać, zdecydowanie bardziej preferuję luźny styl. Po zjedzonym śniadaniu udaliśmy się z Zaynem na zakupy do galerii handlowej. Oczywiście gdy tylko dowiedział się o tym Harry i Liam- największe zakupoholiki świata- musieli jechać z nami. Tuż po wejściu do wielkiego budynku wokół tej trójki pojawiło się mnóstwo piszczących i proszących o autografy fanek. Kto by pomyślał, że potrafią ich znaleźć wszędzie. Dosłownie wszędzie. Razem z mulatem udaliśmy się do naszych ulubionych sklepów i zrobiliśmy ogromne zakupy. Wychodząc z ostatniego już sklepu nie potrafiłam unieść reklamówek. Mój ukochany miał ich bynajmniej dwa razy więcej niż ja, ale nie poddawał się i uparcie je niósł. W końcu oboje się poddaliśmy i wstąpiliśmy do Starbucks’a. Każde z nas zamówiło sobie kawę i zadzwoniliśmy do reszty. Oni także skończyli swoje zakupy i mogliśmy wracać. W drodze powrotnej chłopcy uparli się aby wstąpić do Tesco na zakup spożywcze- oczywiście ja musiałam się sprzeciwiać, gdyż ich nienawidzę. Niestety Liam był nie ugięty. Wyszliśmy z samochodu i już byliśmy fotografowani. Co oni z tym mają? Zastanawia mnie co jest dla nich dziwnego w tym, że normalni ludzie robią normalne- spożywcze- zakupy?! Minęliśmy ich i zaczęliśmy robić zakupy. Byłam z nimi po raz pierwszy w życiu na tego typu zakupach. Zachowywali się jak dzieci, które nie jadły rok! Każdy z nich- Harry, Liam i Zayn wzięli swój wózek i ładowali do niego wszystko co popadnie. Lądowało w nim wszystko- owoce, warzywa, pieczywo i miliony innych rzeczy. Po prawie dwóch godzinach męczarni udaliśmy się do kas. Chłopcy zapłacili tam niezłą sumkę, ale najwidoczniej się tym nie przejmowali. Kiedy w końcu siedzieliśmy w samochodzie postanowiliśmy odwiedzić jeszcze naszego chorego. W szpitalu wszyscy już nas znają, uśmiechają się do nas- a co najlepsze nie nachodzą i nie proszą chłopaków o autografy. Weszliśmy do Sali Nialla. Zastaliśmy tam siedzącą brunetkę. Uśmiechała się sama do siebie i klikała coś na telefonie. Po cichu podbiegłam do niej i zaczęłam łaskotać. Zdezorientowana kręciła się i wyrywała. Nie trwało długo jak to ona mnie atakowała, tak walczyłyśmy ze sobą co najmniej pięć minut. Chłopcy patrzyli na nas z minami typu ‘’WTF?!’’ a my tylko spojrzałyśmy na siebie i zaczęłyśmy głośno się śmiać. Kiedy w końcu każda z nas się opanowała usiadłyśmy ponownie obok łóżka Nialla.

- Czyli dziś wyjeżdżacie?- zapytałam się dla pewności.

- Tak, o osiemnastej mamy samolot- Liam spojrzał na mnie i lekko się uśmiechnął.

- A to ile tam będziecie?- w końcu odezwała się Marta, sama chciałam się o to zapytać ale na szczęście mnie w tym wyręczyła.

- Sami nie wiemy- wzruszył ramionami Malik- ale myślimy, że coś około tygodnia- widać, że był bardzo smutny. Nie dawno co zostaliśmy parą, a tu już musimy rozstać się na tak długi czas. Było to dla nas obojgu bardzo trudne. Nie wyobrażamy sobie bez siebie życia. Gdy tylko nie ma go obok mnie przez godzinę czuję się jakby minęła cała wieczność. Skierowałam się w stronę mulata i usiadłam mu na kolanach. Delikatnie wtuliłam się w jego szyję. Kołysał mnie delikatnie na prawo i lewo. Czułam na sobie wzrok nie kogo innego jak Stylesa. Dziwnie się z tym czułam. Nie potrafiłam znieść myśli, że dziecko które noszę w swoim brzuchu może być JEGO. Tego kędzierzawego chłopaka posiadającego zielone tęczówki. Siedzieliśmy tam jeszcze chwilę, niestety chłopcy musieli jechać aby się spakować i przyszykować.

Po powrocie do domu ja zamówiłam trzy duże pizze, a chłopcy poszli do swoich pokoi aby się spakować. Siedziałam i oglądałam telewizję, nie miałam nic innego do roboty. Kilkadziesiąt minut później przyjechał dostawca pizzy. Odebrałam ją i zapłaciłam. Nie musiałam nawet ich wołać, sami siedzieli przy stole jak małe dzieci czekające na obiad w przedszkolu. Położyłam pizze na stole i wyjęłam ketchup z lodówki. Dodatkowo dałam każdemu szklankę i nalałam soku. Sama nie wiem co we mnie wstąpiło, nigdy wcześniej nie byłam wobec nich tak przesadnie miła i uprzejma. Wszyscy zajadali się ciastem z dodatkami, tylko ja nie miałam na nie najmniejszej ochoty. Wstałam podeszłam do lodówki i wyjęłam ogórki konserwowe do tego zabrałam ze sobą masło orzechowe i dosiadłam się ponownie do chłopaków. Odkręciłam słoik i zaczęłam zajadać się pysznymi ogórkami. Zanurzyłam je w maśle orzechowym i delektowałam się smakiem. Miałam wrażenie, że chłopcy zaraz zwrócą to co zjedli, ale nie przejmowałam się tym. Po zjedzeniu prawie całego słoika masła postanowiłam pozmywać. Pomógł mi w tym Styles, który koniecznie chciał porozmawiać. Nie miałam ochoty na takie rozmowy w gronie innych przyjaciół no i mojego Zayna. Zaproponowałam chłopakowi spacer po parku. Bez wahania się zgodził. Narzuciłam tylko na siebie płaszczyk i wyszliśmy. Przez pierwsze kilkanaście minut szliśmy w ciszy, co jakiś czas spoglądając na siebie. W końcu dotarliśmy do parku. Usiadłam na jednej z ławek i spoglądałam z niecierpliwieniem na chłopaka. Chciałam dowiedzieć się o co mu chodzi, o czym chciał tak koniecznie ze mną rozmawiać.

- Alicja…- poprawił swoją grzywkę i uniósł oczy tak, że wpatrywały się prosto w moje- czy to dziecko…czy ono może być moje?- jego głos się załamywał, był pełen strachu. Ale co ja mu miałam odpowiedzieć? ,,Harry nie wiem czyje to dziecko w ostatnim razie spałam z tobą i Zaynem’’ To by zabrzmiało dziwnie. Jeszcze wczoraj modliłam się by tylko o to nie zapytał, by nie chciał się dowiedzieć. Nie wiem czemu byłam taka głupia i myślałam, że tego nie zrobi. Chyba każdy chce wiedzieć czyje to dziecko- każdy tylko nie ja. Zrezygnowana spojrzałam na niego.

- Harry….- z moich oczu popłynęło kilka łez- ja nie wiem. Ja nic nie wiem- oczy chłopaka z pełnych iskierek radości posmutniały, na twarzy nie można było dostrzec dołeczków, a grzywka którą wiecznie poprawiał tym razem opadała na czoło zakrywając także oczy. Przybliżyłam się do niego i przytuliłam. Tak, tego mi było trzeba. Jego silnych ramion, jego dotyku i ciepła. Po chwili się ocknęłam i odskoczyłam od chłopaka. Ala kurwa co ty wyprawiasz?! Czułam się źle z tym, że okazałam mu swoją słabość, że pokazałam to, że nadal mi na nim zależy. Co on sobie o mnie nie pomyśli? Jak będę wyglądała w jego oczach? Chciałam jak najszybciej uciec z tego miejsca, chciałam o wszystkim zapomnieć i już nigdy do tego, ani do wszystkiego co było wcześniej nie wracać.

- Przepraszam- były to jedyne słowa na jakie było mnie teraz stać, nie potrafiłam nic więcej z siebie wydusić- muszę już iść- wstałam i poszłam. Od tak sobie. Jak małe dziecko bojące się konsekwencji. Wstałam i odeszłam od niego. Nie wytłumaczyłam nic. Tak po prostu. Stchórzyłam. Jestem wielkim tchórzem. Nie potrafię nikomu powiedzieć co tak naprawdę czuję, nikt nie wie co łączy mnie z Harrym, ani z Zaynem. Media mają swoją wizję, moja rodzina ma swoją. Tylko ja wiem jak jest naprawdę. Kogo kocham, a kogo nienawidzę. Ale jest za wcześnie by ujawniać to światu. Nie teraz. Nie teraz, gdy właśnie zaczyna się wszystko układać. Idąc uliczkami Londynu nadziałam się na kilku ludzi, nie potrafiłam iść w spokoju, powoli. Śpieszyłam się. Nie wiem gdzie. Chciałam gdzieś uciec, ale nie miałam jak ani gdzie. W końcu trafiłam do szpitala, w którym leżał Niall. Udałam się do jego Sali. Tym razem nie było tam nikogo. Usiadłam obok łóżka. I zaczęłam się zwierzać. Dlaczego? Musiałam się komuś wygadać, a przecież on i tak tego nie słyszy. Wylałam litry łez, przeklnęłam ten świat milion razy, a jeszcze więcej narzekałam na siebie i swoje życie. Powiedziałam mu wszystko od początku do końca. Było już dosyć późno, telefon w mojej kieszeni zaczął wibrować. Wyszłam z Sali i odebrałam.

- Kochanie gdzie jesteś? Martwię się o Ciebie- mówił tak zatroskanym głosem, martwił się o mnie. Naprawdę się martwił, wiem to. Poczułam w swoim sercu ciepło. Ciepło, które on przekazał mi tymi kilkoma słowami.

- Jestem u Nialla. Nie martw się o mnie. Zaraz tam będę. – cmoknęłam mu jeszcze w słuchawkę i się rozłączyłam. Czym prędzej wybiegłam ze szpitala i złapałam taksówkę. Na szczęście nie było żadnych korków. Już po chwili byłam pod domem chłopaków. Wielki czarny mercedes stał już pod ich domem i mieścił w sobie większość ich walizek. Chłopcy biegali tam i z powrotem ładując wszystko co się dało. Zayn widząc mnie podbiegł i okręcił wokół własnej osi, a następnie przybliżył się do mnie i namiętnie ucałował moje usta. Spojrzał mi w oczy i wyszeptał ciche ‘’Kocham Cię’’. Przytuliłam się jeszcze raz do niego i tak staliśmy. Z ciemnych chmur leciały krople deszczu. Stawał się on coraz bardziej intensywny. Oboje byliśmy mokrzy, jednak żadne z nas nie zwracało na to uwagi. Otuleni własnym ciepłem, własną miłością żyliśmy we własnym świecie, własną chwilą. Niestety przyszedł czas pożegnania. Podeszłam do każdego i mocno przytuliłam. Jedynie z Harrym… z nim było inaczej. Nie potrafiłam ponownie go przytulić. Kosztowało mnie to ostatnim razem zbyt wiele. Podeszłam do niego i poklepałam po ramieniu. Był on tym widocznie zdziwiony, jednak darował wszelkie komentarze. Najgorzej było z mulatem. Nie mogłam się z nim pożegnać. Za każdym razem, gdy już miał odchodzić wracaliśmy do siebie i tkwiliśmy w mocnym uścisku. W końcu podszedł Liam i zabrał mojego ukochanego. Pomachałam im ostatni raz i wróciłam do ich domu. Na czas ich nieobecności był on do mojej dyspozycji. Udałam się do pokoju Malika i załączyłam laptopa. Na mojej twarzy momentalnie pojawił się uśmiech, gdy zobaczyłam tapetę Malika. 

Jest to chyba moje ulubione zdjęcie, jakie kiedykolwiek miałam zrobione. Nie myślałam jednak nigdy, że ktoś będzie w stanie ustawić sobie mój wizerunek na tapecie! Weszłam na swojego twittera i napisałam ‘’Thank you very much Zayn! Love You! xx’’. Poprzeglądałam jeszcze kilka stronek i poszłam zrobić sobie kolację. Po tych ogromnych zakupach miałam jedzenia do wyboru do koloru. Postanowiłam zrobić sobie sałatkę. Lubię gotować, więc wszystko robiłam z wielką chęcią i uśmiechem na twarzy. Zadzwoniłam jeszcze do Marty, aby wpadła i została na noc. Urządziłyśmy sobie wieczór filmowy. Po godzinie dwunastej zadzwonił Zayn z wiadomością, iż dotarli na miejsce. Porozmawialiśmy jeszcze chwilkę i się rozłączyłam. Znudziło nam się oglądanie, więc postanowiłyśmy pójść spać. Jutro obie miałyśmy zamiar iść do szkoły, także było to wskazane. Wzięłam jeszcze szybki prysznic i położyłam się w łóżku Malika.

* tydzień później*

Tak! W końcu! To już dziś! Mój kochany, najukochańszy na świecie skarb wraca! Już nie mogę się doczekać. Mam ochotę skakać z radości. Szybko wstałam i się ubrałam. Zrobiłam delikatny makijaż i ubrałam to co miałam pod ręką czyli spodnie dresowe i bluzę. Do tego założyłam jeszcze tylko Vansy i wyszłam z domu. Wsiadłam szybko do taksówki, w której czekała już na mnie moja siostra i udałyśmy się na lotnisko.  

 Kiedy tylko ujrzałam Zayna czym prędzej do niego podbiegłam. Ten zrobił to samo, więc spotkaliśmy się w połowie drogi. Pomimo tego, że codziennie pisaliśmy, rozmawialiśmy przez telefon przy skype czuliśmy się bez siebie okropnie. Każdy dzień stawał się monotonny szkoła, nauka, dom, szkoła… Dzięki niemu wiedziałam co to życie, mogłam wspaniale się bawić. Staliśmy na środku lotniska i nie potrafiliśmy się sobą nacieszyć. Najchętniej oboje zaczęlibyśmy skakać ze szczęścia i całować się przez wieczność, ale pewnie nie wyglądało by to przyjemnie. Czułości zostawiliśmy na później.

- Czy nasze gołąbki zechcą udać się do domu?- oboje oderwaliśmy się od  siebie i spojrzeliśmy na roześmianego Louisa.

- Jasne- odpowiedziałam skrępowana. Zayn widząc moje rumieńce na twarzy objął mnie jedną ręką w pasie i mówił czułe słówka. Czułam się wyjątkowo, jak jedyna i najpiękniejsza dziewczyna świata. Nie lubię się tego uczucia, ale przy nim wszystko było możliwe.

Po powrocie do domu zadzwonił telefon. Marta szybko go odebrała i wracając o mało co nie spadła ze schodów- tak mądrzy ludzie na tym świecie mają telefony na piętrze.

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!- zaczęła krzyczeć z radości i podskakiwać. Nikt nie wiedział o co chodzi. Staraliśmy się to odkryć, ale nikomu nic nie przychodziło na myśl. W końcu podeszłam do dziewczyny- co było bardzo ryzykowne, gdyż wymachiwała rękami na wszystkie strony- i złapałam za jej ramiona.

- Marta dowiemy się o co chodzi?! – krzyknęłam. Inaczej nie zwróciłabym jej uwagi. Za bardzo była pochłonięta cieszeniem się z czegoś o czym my nie mieliśmy pojęcia. Spojrzała na mnie marszcząc czoło.

- Niall!- krzyknęła- on się obudził, mój kochany Niall się obudził, żyje i jest w bardzo dobrym stanie!- skakała i piszczała ze szczęścia. Wszyscy momentalnie zaczęli się cieszyć i rozmawiać o nim. Nikt jednak nie wpadł na prosty, ale genialny pomysł.

- A może tak do niego pojedziemy? – zapytałam wszystkich wskazując na kluczyki z samochodu.

- Genialny pomysł! – Louis zerwał się z kanapy i wybiegł w samych skarpetkach do garażu.

- Idiota, idiota- powtarzałam po cichu. Wzięłam mu buty i poszłam za nim. Harry także wziął kluczyki i wszyscy poszliśmy do samochodów. Jeden taki już stał przed garażem i wydawał charakterystyczny dźwięk klaksonu. Otworzyłam drzwi i rzuciłam mu jego butami prosto w twarz.

- Masz i udław się- rzuciłam i wystawiłam chłopakowi język. Wsiadłam na tyły samochodu obok Zayna. Obok Lou siedziała Marta. Natomiast z Harrym pojechał Liam.

Wszyscy byliśmy bardzo podekscytowani. Tak dawno nikt z nas nie mógł zamienić z nim choćby słowa. Wszyscy układaliśmy sobie w głowach co mu powiemy na przywitanie. Oczywiście w drodze do szpitala nasz genialny szofer- Louis- musiał wpaść na pomysł aby pojechać do Nando’s i kupić blondaskowi jedzenie. Czasami jego spontaniczność i pomysły mnie zabijają.  W końcu dotarliśmy do tego szpitala. Każdy z nas chciał jak najszybciej ujrzeć chłopaka, porozmawiać z nim. Wbiegliśmy do Sali jak zwierzyniec. Blondynek siedział oparty o stos poduszek i spoglądał na nas ze zdziwioną miną.

- Niall!- krzyknęła Marta.-Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę!- podeszła do niego i chciała go ucałować, ale ten ją odtrącił.

- Kim ty jesteś? Kim wy jesteście?- spoglądał na nas jak gdyby widział nas pierwszy raz. Nasze twarze momentalnie zbladły. On nas nie pamięta? Ale jak to możliwe? Lekarz o niczym takim nie wspominał. A może jednak? Dlaczego właśnie on? Dlaczego nas to spotyka?! No ja się pytam dlaczego?!

- Niall…kochanie… to my…- z oczu Marty zaczęły płynąć łzy. Stała się bezradna. Chciała go przytulić ucałować. Tak jak każdy z nas.

- Jak możesz nas nie pamiętać?- zapytał ‘obrażony’ Louis- przecież jesteśmy jedną wielką rodziną. Ja, ty, Zayn, Liam i Harry. Wszyscy razem na zawsze! Pamiętasz?

- Przepraszam…- pokiwał głową blondyn- nie potrafię….

 ____________________________________________________________

Hej, hej! ;)

I jak rozdział? Mi się jakos nie podoba... chyba jeden z najgorszych;( Przepraszam, ale mam totalny brak weny ! :(

Widzę, że mój ostatni apel poskutkował! :D Jest 71? Komentarzy! <3

Oby tak dalej! <3

Proszę was

KOMENTUJCIE! ! ! ♥ ♥ ♥

Zwykle dwa słowa, zdania z znaczą dla mnie tak wiele, wiem że mam dla kogo pisać!

Przy okazji przypominam wam o moim drugim blogu! :)

http://you-and-me-in-this-world.blogspot.com/

wpadajcie i oceniajcie! :)

Chciałabym wam także polecić bloga! Jest świetny! :) Wejdźcie i skomentujcie czy co tam chcecie.xd

http://my-moments-with-one-direction.blogspot.com/

Z góry bardzo wam dziękuję !!! ♥