Rozdział 30 ;)

Jeśli już jesteś PROSZĘ SKOMENTUJ! ♥

____________________________________________

- On…on leży- jej głos coraz bardziej drżał, prawie nie było jej słychać

- Kochanie, ale kto? Dlaczego?- coraz bardziej martwiłam się o nią. – Marta jesteś tam?

- Alicja! Błagam co ja mam robić?! Niall leży od kilkunastu minut, nie odzywa się! Nie mam pojęcia co mu się stało…wezwałam pogotowie, ale oni nadal nie przyjeżdżają. Błagam..- jej głos się załamał zaczęła płakać- mój blondynek, Ala błagam wracaj!- nie mogłam słuchać tego jak cierpi.

- Marta, Marta kochanie wszystko będzie dobrze. Będziemy jak najszybciej się da- sama nie wiedziałam co mogę poradzić, jednak musiałam wspierać moją siostrę. Ona jest osobą, której mogę wszystko powiedzieć, z którą świetnie się bawię. Jednak nienawidzę, gdy płacze. Wygląda wtedy tak okropnie, jest mi jej naprawdę żal. Rozłączyłam się i podeszłam do mulata. – Kochanie, musimy jechać. Z Niallem coś się stało. Upadł i nie odzyskał jak na razie przytomności, pogotowie jest w drodze. Musimy jak najszybciej się tam dostać! – stałam nad nim i histeryzowałam, nie wiem dlaczego. Bałam się, bałam się o wspaniałego przyjaciela i ukochanego mojej siostry. Gdyby nie mulat pewnie zaczęłabym płakać i krzyczeć. Na szczęście on przytulił mnie i mocno przywarł do siebie- tak, że nie miałam możliwości się poruszyć. Kiedy w końcu się uspokoiłam ponownie wtuliłam się w jego tors.- Dziękuję- wyszeptałam i ucałowałam namiętne jego  usta.

* 3 godziny później*

Właśnie dojeżdżamy do szpitala w którym znajduje się Horan. Marta ciągle pisze sms lub dzwoni co z nim. Na szczęście odzyskał przytomność, jednak nie może jeszcze dobrze funkcjonować. Jest z nim krótko mówiąc źle. Kiedy w końcu dotarliśmy wystartowałam z taksówki jak najszybciej się dało i popędziłam do sali 108. Weszłam i ujrzałam bladego blondyna, który leżał bezwładnie na białym szpitalnym łóżku. Obok niego na niezbyt wygodnym, białym krześle siedziała Marta a za nią stał Louis, Liam i Harry. Marta widząc, że przyjechałam szybko do mnie podbiegła i mocno przytuliła.

- Dziękuję- były to jedyne słowa, jakie ciemnowłosa była w stanie wymówić.

- Nie dziękuj. Nie masz za co- przytuliłam ją najmocniej jak się dało i już po chwili wszyscy staliśmy nad łóżkiem Nialla czekając na wyniki badań, które wykonano mu przed naszym przyjazdem. Stojąc przy łóżku chorego ciągle czułam na siebie wzrok Stylesa. Miałam ochotę odwrócić się w jego stronę i posłać szczery uśmiech. Niestety nie miałam na tyle odwagi, nie miałam siły by spojrzeć w jego hipnotyzujące, zielone tęczówki. Zamiast tego wtuliłam się mocniej w stojącego obok mnie Malika i tak stałam przez dłuższy czas. Po kilkunastu minutach, ciszy panującej w pomieszczeniu zjawił się lekarz. Niósł w ręce kilka białych kartek, a jego mina nie wróżyła nic dobrego. Był ubrany w biały fartuch, a przez szyję przewieszone miał czarne słuchawki. Jego twarz przyozdabiały okulary, a na głowie miał sporo ciemnych włosów. Zwrócił się grzecznie do nas wszystkich;

- Witam, z kim mogę rozmawiać o stanie zdrowia pana Horana?- spojrzał po kolei na nas wszystkich. Sami nie wiedzieliśmy kto to ma być, na szczęście w porę zareagował Liam.

- Czy byłaby możliwość, aby kierował się pan do nas wszystkich?- mówił z taką powagą, spokojem. Nigdy nie widziałam Liama w takiej sytuacji. Może i był tatusiem zespołu, ale z jego twarzy nigdy nie schodził uśmiech, wszystko załatwiał z wielką radością. Jednak teraz było to nie do pomyślenia. Stał z grobową miną i czekał na reakcję lekarza.

- A więc dobrze-odparł po chwili zastanowienia mężczyzna- Pan Horan ma tętniaka mózgu. Podczas utraty przytomności doszło do jego pęknięcia. Na nasze szczęście było to pęknięcie małe i nie groźne. Miejmy nadzieję, że w najbliższym czasie nie dojdzie do kolejnego pęknięcia. Ten mały przyjaciel mógł znajdować się w głowie państwa kolegi najprawdopodobniej od kilku lat.

- Ale, ale jak to?- zapytał z niedowierzaniem Liam- Jak to Niall, nasz Niall ma tętniaka mózgu?!- do oczu chłopaka szybko napłynęły łzy, które już po chwili otarł.

- Proszę pana, wiele osób ma tętniaka. Jeśli pan Horan mógł z nim normalnie funkcjonować kiedyś, będzie mógł i teraz. Miejmy taką nadzieję. A jeśli nie zawsze można usunąć go operacyjnie, co ciągnie za sobą sporo konsekwencji.- słowa lekarza brzmiały tak…tak pusto. Wszyscy staliśmy ze łzami w oczach, jedynie Marta. Ona płakała jak małe dziecko, stała osamotniona na końcu Sali i płakała, krzyczała. Wiedziałam, jak cierpi. Współczuję jej.

- A więc do dalej?- odezwał się drżącym głosem Zayn

- Trudno powiedzieć. Będzie musiał zostać kilka dni na obserwacji, musimy stwierdzić jak wielki jest ten tętniak i obserwować czy nie dojdzie do kolejnego pęknięcia. Jeśli wszystko będzie dobrze, Pan Niall powinien opuścić szpital za jakiś tydzień, maksymalnie dwa- lekarz lekko się uśmiechnął, pożegnał i wyszedł z Sali. W tym momencie usłyszeliśmy głos blondyna.

- Umrę, prawda? – z jego oczu płynęły łzy. Twarz była blada, pokryta przezroczystym płynem. Starał się go otrzeć, jednak coś mu nie pozwalało, była to ręka. Najprawdopodobniej dostał chwilowego paraliżu- tak bynajmniej wyjaśnił nam lekarz

- Niall, kochany- podeszłam do niego i przejechałam delikatnie dłonią po jego policzku- nie umrzesz, będziesz żył sto lat. Będziesz miał gromadkę dzieci i wspaniałą żonę.- uśmiechnęłam się lekko i delikatnie przytuliłam. Kiedy tak leżałam Zayn podszedł do mnie i wziął mnie na ręce.

- Kochanie pojedziemy do domu, odpoczniesz a jutro tutaj wrócimy- szepnął mi do ucha i już miał ze mną wychodzić gdy zeskoczyłam mu z rąk i podeszłam d Marty.- Kochana, powinnaś pojechać z nami. Prześpisz się, dobrze ci to zrobi- niestety dziewczyna była nie ugięta. Wszelkie namowy, prośby nic nie dawały. Na szczęście Liam zachował się odpowiedzialnie, no prawie i wziął ją na ręce. Kiedy wychodziliśmy z windy na parterze Marta spała już na rękach chłopaka. Musiała to naprawdę mocno przeżyć. Po powrocie do naszego mieszkania Liam ułożył brunetkę w jej łóżku, a sam pojechał do domu. Ze mną został Zayn, który chciał mnie wspierać. Zjedliśmy szybką kolację i położyliśmy się spać. Nie miałam żadnego problemu z zaśnięciem, była to chyba pierwsza noc podczas której nie myślałam o tym, czy dobrze zrobiłam wiążąc się z Zaynem i zostawiając Harrego.

Wychodzę z domu. Żegnam się z Harrym namiętnym pocałunkiem, a dzieci mocno przytulam. Wchodzę do samochodu. Jadę. Po chwili znajduję się przy jakimś grobie. Kiedy przeczytałam co tam pisze moje oczy zalały się łzami. ‘’Zayn Malik zmarł. 23.12.2013roku’’ Pod informacjami i jego zdjęciem brzmiał cytat; ,,Jeśli nie mogę być z tobą, nie chcę być w ogóle’’.

Rano obudziłam się cała roztrzęsiona, na szczęście obok mnie nadal leżał Zayn. Gdy tylko zobaczyłam jego brązowe oczy wpatrujące się we mnie jak w obrazek momentalnie poczułam dziwne mrowienie w moim brzuchu, zbliżyłam się do chłopaka i namiętnie go pocałowałam.

- Cóż za miłe powitanie- zaśmiał się chłopak- mogę się tak budzić codziennie- na to dostał z poduszki w twarz, a ja już po chwili znajdowałam się w kuchni szykując śniadanie. Moim oczom ukazała się zaspana Marta, która już chciała wychodzić.

- Marta, cholera!- krzyknęłam za dziewczyną- gdzie ty idziesz?!

- Jak to gdzie?! Mój chłopak leży w szpitalu, muszę do niego jechać! – z jej oczu ponownie popłynęły łzy. A ja nie wiedziałam jak zareagować. Nie chciałam by jechała w takim stanie do szpitala, ale także nie chciałam by przeze mnie nie mogła się z nim widzieć. Na szczęście w rozwiązaniu problemu pomógł mi Zayn, który widział zaistniałą sytuację.

- A może po prostu zjesz śniadanie i wszyscy razem do niego pojedziemy OK?- jego głos mógł ukoić największy ból. Pomimo, że miał opinię złego chłopaka, chamskiego czy wrednego wcale taki nie był. Myślę nawet, że gdy odkryje się jego prawdziwe ‘’ja’’ jest najbardziej wrażliwym chłopakiem w zespole.

Po śniadaniu wszyscy szybko się ubraliśmy i wyszliśmy z domu. Zayn zamówił wcześniej taksówkę i już po chwili byliśmy w drodze do szpitala. Podczas trasy nikt się nie odzywał. Siedziałam obok Marty i Zayna. Czyli po środku. Twarz mojej siostry była blada, miałam wrażenie, że zaraz zemdleje. Nie odzywała się do nikogo, jechała zapatrzona w zakorkowane ulice Londynu. Po części ją rozumiałam i nie chciałam jej przeszkadzać w rozmyślaniach. Przytuliłam ją tylko i ucałowałam we włosy. Spojrzała tylko na mnie smutnym wzrokiem i powróciła do poprzedniej czynności. Na szczęście już po chwili byliśmy pod szpitalem. Malik zapłacił kierowcy i podziękował. Najszybciej z nas szła oczywiście Marta, gdy była coraz bliżej jego Sali na jej twarzy próbował przebić się uśmiech. Kiedy tylko weszliśmy brunetka rzuciła się Horanowi w ramiona. Widać było, że chłopak czuł się coraz lepiej. Siedział już i przeglądał swój telefon. Gdy tylko ujrzał Martę miał ochotę wyskoczyć z tego łóżka i obcałować ją ze wszystkich stron, jednak nie pozwalał mu na to stan zdrowia. Sama Marta zabroniła mu wstawać i się mocno wysilać. Cała nasza trójka siedziała wokół jego łóżka i się wygłupiała. To niemożliwe jak może zmienić się humor dzięki jednej osobie w tak radykalny sposób. Cieszyłam się, że na twarzy Marty ponownie zagościł uśmiech. Nasze wygłupy przerwała trójka chłopców, wchodzących do Sali jak do ZOO. Harry siedział na plecach Liama a Louis udawał, że jest koniem. I jak tu się z nich nie śmiać? Ich przyjaciel leży w szpitalu w dosyć ciężkim stanie a oni się świetnie bawią.

- Oooooo moje kochanie się obudziło!- Lou podbiegł do Nialla i mocno go przytulił- Kocham Cię!- krzyknął i chciał pocałować chłopaka w usta ale ten go odepchnął.

- Byłem nie przytomny przez jakiś czas a ty już zdążyłeś zmienić orientację?- zaśmiał się blondyn. No tak, cały on. Pomimo ciężkiego stanu w którym właśnie się znajdował nadal był zabawny i uwielbiał żartować. Po chwili do Sali wszedł mężczyzna ubrany na biało.

- Witam- uśmiechnął się do nas wszystkich- czy mogę prosić państwa o chwilowe opuszczenie Sali? Musimy zrobić pacjentowi kilka szybkich badań- oczywiście posłuchaliśmy polecenia lekarza i wyszliśmy na korytarz. Usiedlismy wszyscy na plastikowych krzesłach i zaczęliśmy rozmawiać. Niestety doszło do wymiany nieprzyjemnych zdań pomiędzy Zaynem a Harrym.

- I co kurwa cieszysz się?- zaczął wkurzonym tonem Hazza- cieszysz się, że to przez Ciebie Alicja nie chce za nic w świecie do mnie wrócić?! Że całkowicie skreśliłeś moje szczęście?!- mulat był widocznie zdziwiony tymi słowami, jednak po chwili namysłu odpowiedział.

- Posłuchaj Harry. Jestem z nią bo ją kocham, nie chciałem cię tym skrzywdzić, ale oboje wiemy, że to ty definitywnie zakończyłeś wasz związek. To ty wybrałeś Taylor. Nie miej do mnie pretensji o uczucia jakimi darzę Alę.- chłopak starał się być spokojny, jednak z każdym słowem było to dla niego trudniejsze. Siedziałam obok niego i pieściłam delikatnie jego ramię. Nie chciałam by doszło między nim a Harrym do nie przyjemnej sytuacji.

- Czy ty kurwa nie rozumiesz, że ona jest z Tobą tylko dlatego by zapomnieć o mnie?! Nic nie zastąpi jej mnie! Całując Cię, będzie przypominał jej się smak moich ust. Kiedy będzie wpatrywać się zachłannie w twoje tęczówki będzie tam widzieć moją roześmianą twarz. Przy nikim nie będzie tak pewnie zasypiała, nikt nie obdarzy ją takimi uczuciami jak ja. Nikt jej bardziej nie zdoła pokochać. Ale i ona, nie będzie z nikim szczęśliwsza niż ze mną- loczek mówiąc to wpatrywał się we mnie. W moich oczach zebrały się łzy, kiedy to wszystko mówił…moje wspomnienia powróciły. Czy ja kiedykolwiek zapomnę o tym chłopaku? Zdołam nie uśmiechać się na jego widok i nie myśleć przed snem? Wszystko jest chore, cały ten świat jest chory!

- Harry….przegiąłeś!- Zayn bardzo się wkurzył, wstał z krzesła i podszedł do Stylesa, który wcześniej uczynił to samo. Wyglądało na to, ze mulat chce złożyć nie przyjemny prezent na twarzy swojego kumpla.

- Zayn, kochanie nie rób tego- podeszłam do niego i delikatnie odsunęłam- wiesz, że cię kocham. Nie jestem z tobą po ty by Harry był zazdrosny. Kocham Cię- spojrzałam w jego oczy- nie zależy mi na nim- skłamałam. Tak potwornie skłamałam. Jak mogłam oszukiwać mojego chłopaka? Czułam się z tym podle. Ale przecież musiałam ich jakoś pogodzić.

- Tym razem masz szczęście- parsknął mulat i odszedł. Bez chwili namysłu udałam się za nim- gdzie idziesz?- zapytałam, gdy w końcu udało mi się dorównać kroku chłopakowi.

- Potrzebuję zaczerpnąć świeżego powietrza- spojrzał na mnie a następnie objął mnie prawą ręką.

- Czyli idziesz zapalić?- zaśmiałam się. Przecież to zaczerpnięcie powietrza właśnie na tym u niego polegało. Wypalił fajkę i wracał do domu. Tym razem będzie zapewne podobnie.

- Kochanie przecież ja nie palę!- zaśmiał się i ucałował mnie w czoło. Już po chwili byliśmy przed budynkiem. Mulat usiadł na pobliskiej ławce a z kieszeni wyjął paczkę z jego nałogiem.

- Chcesz?- wyciągnął opakowanie pełne papierosów w moją stronę. Czasami lubiłam wypalić jednego, czy dwa papierosy. Tak było i tym razem. Wyjęłam jednego i odpaliłam. Już po chwili zaciągnęłam się śmiertelnym dymem. Wygłupialiśmy się i oboje wpuszczaliśmy sobie dym do buzi. Kiedy oboje skończyliśmy wróciliśmy do szpitala. Abym nie podpadła wrzuciłam do buzi jakieś pięć gum i usiadłam ponownie na krześle. Oparłam głowę na ramię mojego ukochanego i zaczęłam zasypiać. Nie było mi to jednak pisane, gdyż lekarz wraz z pielęgniarką wyszedł z pokoju, w którym leżał Horan i pozwolili nam wejść. Niall leżał na łóżku, na nasz widok kąciki jego ust uniosły się ku górze. Marta podeszła do niego i zaczęli się namiętnie całować.

- Halo!- krzyknął Louis – my też tutaj jesteśmy-  speszeni oderwali się od siebie, natomiast cała reszta wybuchnęła głośnym śmiechem. Kiedy wszyscy się uspokoili wszyscy stwierdzili, że są głodni. Niall dostanie zaraz szpitalny obiad, gorzej z nami. Jednak mądry Lou wpadł na pomysł aby ktoś poszedł kupić obiad. Padło na mnie i Harrego. On? Serio? Musiałam iść właśnie z nim? Zapowiada się wspaniale…Czujecie ten sarkazm? Wyszłam bez słowa z Sali. Harry szybko do mnie podbiegł i szliśmy w ciszy. Żadne z nas nie miało na tyle odwagi, aby pierwsze się odezwać, zacząć jakiś temat. Dzięki temu dotarliśmy do małej knajpki, gdzie można było kupić kebaba, zapiekankę oraz wiele innych fast foodów. Zamówiliśmy kilka zapiekanek i trzy kebaby. Nie wiedzieliśmy kto co chce, więc kupiliśmy to co oboje najbardziej lubimy. Harry- zapiekanki, a ja- kebaby. Styles jak na chłopaka przystało zapłacił i wyszliśmy.

- Ymm…-zaczął niepewnie- przepraszam, za tę akcję na korytarzu. To było niestosowne- na jego twarzy malował się smutek. Wiedziałam co może czuc, chciałam go jakoś pocieszyć jednak nie wiedziałam jak.

- Harry…dlaczego zawsze przepraszasz? Pierw robisz potem myślisz. Zauważyłeś, że ostatnio tylko musisz wszystkich przepraszać?- spojrzałam na niego z lekkim oburzeniem- zrób coś, abyś nie musiał przepraszać. Zachowuj się normalnie, a nie jak jakieś dziecko patologii- może trochę przesadziłam z tym ‘dzieckiem patologii’’? Aby uniknąć kolejnych nieprzyjemnych słów przyspieszyłam kroku. Na moje szczęście już zbliżaliśmy się do szpitala. Kiedy szliśmy w kierunku Sali Nialla minęło nas wiele lekarzy szybko pędzących właśnie w jego stronę. Kiedy dotarliśmy na miejsce, nikogo nie było w Sali. Rozejrzeliśmy się wokół. Zauważyłam Zayna, który kupuje kawę w automacie. Podbiegłam czym prędzej do niego.

- Zayn gdzie wszyscy?- kiedy tylko zobaczyłam jego twarz, była ona zmoczona. Z jego oczu ciągle płynęły łzy. Nie zdarzyło się, aby Malik był w aż tak okropnym stanie- kochanie….- przytuliłam go mocno, nie wiedziałam dlaczego taki jest, ale musiałam go jakoś pocieszyć, wspomóc. W końcu chłopak otarł twarz rękawem z bluzy i zaczął….

__________________________________________________________

Hej;) I jak wam się podoba? 

Mi nie zbyt...coś ostatnio mnie wena opuściła;/

Takiego obrotu spraw się nie spodziewaliście, prawda? ;)

Dziękuję za wszystkie komentarze. Są one moją motywacją do dalszego pisania! <3

KOMENTUJCIE!! ♥ ♥ ♥

Chciałam was także poprosić o wejście na tego bloga.

Skomentujcie, zaobserwujcie.

Jest was wiele więc mam nadzieję, że wejdziecie! :)

http://you-and-me-in-this-world.blogspot.com/

Plisss! :)