Rozdział XVIII

Kiedy weszłam zastałam tam wkurzonego loczka. Nie wiedziałam o co chodzi. Nie zdążyłam nic powiedzieć o on zaczął na mnie krzyczeć;

-Jak kurwa możesz się tulić i bawić z jakimś chłopakiem, kiedy twój leży chory w szpitalu a to wszystko przez ciebie! Powiedz mi jak ci nie wstyd?! Czy ty masz jakieś uczucia!?- słowa które wypowiadał Harry bardzo mnie raniły. Nie umiałam wytrzymać, nie chciałam aby ktoś mnie w ten sposób traktował. Może i miał trochę racji, ale to nie znaczy że ma prawo w taki a nie inny sposób traktować. Nie wytrzymałam i się rozpłakałam. Nie chciałam aby widział mnie rozmazaną więc poszłam do łazienki zmyć makijaż. Kiedy zmywałam makijaż usłyszałam kroki zbliżające się do mnie. Nie chciałam teraz z nim rozmawiać. Kocham go, ale nie chcę by mnie w ten sposób traktował tylko dlatego, że jest sławny.

-Posłuchaj Tomek jest tylko moim przyjacielem. Zna mnie od dziecka i zawsze i wszędzie mogę mu się wyżalić. To że ty tego nie potrafisz zrozumieć, to nie jest mój problem. Przykro mi że Marcin cię pobił, przykro że musisz przeze mnie cierpieć, ale proszę nie wygaduj mi tego na każdym kroku!- kiedy wypowiadałam ostatnie słowa z moich oczu lał się potok łez a słowa które płynęły z moich ust były krzykiem. Harry niestety na to nie zareagował i poszedł położyć się do swojego łóżka. Zapłakana poszłam do drugiego pokoju i weszłam na laptopa. Aśka była dostępna, oczywiście napisała do mnie i gadałyśmy kilka godzin. Nic nie wspominałam jej o rozmowie z Tomkiem. W końcu zasnęłam, rano obudziłam się przykryta kocem z opuchniętymi oczami. No tak wygląda na to że Styles nawet na mnie nie spojrzał. Muszę przyznać że jestem na niego mocno wkurzona. Poszłam do łazienki, w której zastałam loczka biegającego w samym ręczniku, powiedział mi tylko ,,cześć’’ i wyszedł z łazienki. Muszę przyznać że mnie to wkurwiło. Ok, jestem osobą spokojną ale wszystko ma swoje granice. Kiedy w końcu wyglądałam w miarę normalnie wyszłam z łazienki i skierowałam się do pokoju Hazzy. Ten leżał i oglądał coś w tv.

- Posłuchaj- zaczęłam lekko poddenerwowana- nie mam pojęcia co ci takiego zrobiłam, rozumiesz?! Powiedz mi tylko kurwa czemu mnie unikasz i traktujesz jak powietrze?! Jeśli chcesz mogę zniknąć z twojego głupiego życia i nie pojawić się już nigdy!- nie wytrzymywałam tego psychicznie, fakt nie jesteśmy ze sobą zbyt długo ale kocham go i mogę oddać nawet za niego życie. W końcu Hazza wstał z łóżka podszedł i wziął mnie na ręce, lekko się sprzeciwiałam, ale w końcu uległam.

-Przepraszam kochanie.- wyszeptał mi do ucha- nie masz pojęcia jaki byłem o ciebie zazdrosny.- byłam tak wpatrzona w jego zielone tęczówki, że nawet nie zauważyłam kiedy pielęgniarka przywiozła jedzenie. Po chwili jednak speszona wstałam i się poprawiłam. Oboje usiedliśmy i zaczęliśmy się zajadać naleśnikami z dżemem. Kiedy w końcu skończyliśmy jeść Harry został zabrany na jakieś badania, ja w tym czasie postanowiłam pooglądać telewizje. Natrafiłam na jeden z moich ulubionych filmów ,,LOL’’. Oglądałam go tak jakby w transie, gdyż nie miałam pojęcia co dzieje się wokół. Z tego transu wyrwał mnie Zayn, który krzyknął mi do ucha głośne ‘’Buuuuuuuuuuuuuu’’. Podskoczyłam a następnie uderzyłam go poduszką w ramie. Zaczęliśmy się gonić i łaskotać nawzajem. Zabawę tą przerwał Harry, który wszedł do pokoju wraz z lekarzem. Na jego twarzy malował się szeroki uśmiech. Kiedy znów byłam zapatrzona na loczka lekarz zaczął mówić

-Dziś pan zostanie wypisany ze szpitala. Obrażenia nie są groźne. Jednak musi pan odwołać wszystkie koncerty- na te słowa Liam wyciągnął telefon i poszedł zadzwonić do ich menagera.- jednak prosiłbym aby się pan oszczędzał.- mówił poważnym tonem lekarz- Dziękuje bardzo za pobyt w naszym szpitalu, a no i wypis będzie do odebrania za jakieś trzy godzinki.

Uradowana tą wiadomością wskoczyłam Hazzie na ręce. Muszę przyznać byłam zadowolona, brak koncertów i najprawdopodobniej wywiadów. Tylko ja, Hazza no i ta czwórka szaleńców. Mieliśmy czas tylko dla siebie! A no tak zapomniałam jeszcze moja kochana Marta. Szybko pomogłam Harremu się spakować i się z nimi pożegnałam, gdyż chciałam spotkać się z Martą. Napisałam do niej szybko sms i umówiłyśmy się za piętnaście minut do kawiarni.

**Dzień wcześniej* Z perspektywy Marty*

Kiedy dowiedziałam się że Harry jest w szpitalu chciałam jak najszybciej do niego jechać, jednak miałam się za piętnaście minut spotkać z Robertem. Mieliśmy razem iść na wspólna kolacje do restauracji. Specjalnie kilka godzin wcześniej byłam w galerii handlowej i kupiłam tą o to sukienkę.

 Zrobiłam delikatny makijaż i czekałam na Roberta. Przywitałam go namiętnym pocałunkiem, kiedy w nim tkwiłam pomyślałam sobie o Niallu. O tym jak doskonale całuje. Nie, nie nie! Kocham Roberta. Tak kocham go. I nie może być przecież inaczej. Postanowiliśmy pójść piechotą, ponieważ knajpka była tuz za rogiem. Weszliśmy do restauracji i usiedliśmy przy jednym ze stolików. Złożyliśmy zamówienie, a w czasie czekania poszliśmy do łazienki. Tam zaczęliśmy się namiętnie całować i wzajemnie rozbierać. Jednak do niczego nie doszło, gdyż Robert dostał sms, ale nie chciał powiedzieć od kogo. Udaliśmy się spowrotem do naszego stolika i wspólnie zaczęliśmy planować przyszłość. Wiele się przy tym śmialiśmy, raz o mało co z krzesła nie spadłam. Zdecydowanie nasze zachowanie przykuwało uwagę innych jednak my się tym nie przejmowaliśmy. Jednak w pewnym momencie brunet stał się poważny.

-Marta, posłuchaj- zaczął niepewnie.- przykro mi ale to koniec. Nie kocham cię już ten związek nie ma sensu. Powodzenia z Niallem.- wstał zostawił pieniądze i odszedł. A ja? Ja pozostałam bez słowa, nadal nie wierząc w to co się kilka sekund temu wydarzyło. W końcu się odcknęłam i wyszłam z lokalu. W mojej głowie w tym momencie panował istny chaos. Nie wiedziałam gdzie jestem, gdzie pójść. Miałam ochotę stanąć na środku drogi i się rozpłakać jak małe dziecko. Wtedy dopiero uświadomiłam sobie że nikogo bardziej nie kocham jak Roberta. Czym prędzej udałam się do domu, kiedy w końcu przekroczyłam próg domu rozpłakałam się i pobiegłam do mojego pokoju. Cała zapłakana rzuciłam się na łóżko i zaczęłam słuchać dobijających piosenek. Nie wiem kiedy ale zasnęłam. Rano obudziłam się cała obolała i ze spuchniętymi oczami od płaczu. Moje łóżko pływało w chusteczkach. Znów zaczęłam rozmyślać, znów polał się potok łez. Z tych rozmyślań wyrwał mnie dźwięk nadchodzącego sms. Była to Alicja która prosiła o spotkanie. Miałam piętnaście minut na wyszykowanie się, nie miałam na nic ochoty. Ubrałam szybko stare jeansy, białą bluzkę z czerowonym sercem i czerwone vansy. Włosy spięłam tylko w luźnego koka, a z twarzy zmyłam resztki makijażu. Postanowiłam też wziąć torebkę z zapasem chusteczek higienicznych. Wyszłam z hotelu i udałam się na umówione miejsce. Zastałam tam radosną i promienną Alę. Bez żadnego słowa wyjaśnienia podbiegłam do niej i przytuliłam i rozpłakałam się jak małe dziecko. Nie wiedziałam od czego zacząć. Stałyśmy tak przez chwilę aż w końcu uspokoiłam swój szloch. Alicja otarła mi oczy i weszłyśmy do kawiarenki. Oboje zamówiłyśmy ciasto i kawę. Musiałam jej opowiedzieć co się stało, tak bardzo nalegała. Trudno jest mi jednak o tym mówić, gdyż to wszystko jest takie świeże.

*Z perspektywy Alicji*

Nie wiedziałam co się mogło wydarzyć, że Marta jest w takim stanie. Zwykle nie okazuje publicznie swoich uczuć, a tym bardziej tych smutnych czy złych. Starałam się z niej wydusić co się stało, aż w końcu mi się udało. Okazało się że najprawdopodobniej Robert dowiedział się o tym co zrobiła Marta, albo sobie sam coś wymyślił i akurat tak się złożyło. W internecie było wiele plotek na temat Marty i Nialla więc najprawdopodobniej to mu dało dużo do myślenia. Moim zdaniem powinien pozwolić jej wszystko wyjaśnić. Współczuję jej, ona go naprawdę kochała. Jednak była to też z jednej strony jej wina, przecież to ona zdradziła Roberta z Niallem. Starałam się ją jednak wspierać i dodać otuchy. Posiedziałyśmy jeszcze chwilę i postanowiłyśmy pójść do centrum handlowego. W zasadzie nie było tam nic ciekawego, poszłyśmy chyba tylko dlatego aby pomóc Marcie zapomnieć o Robercie. Kiedy postanowiłyśmy już wracać wpadłyśmy na Tomka. Zaproponowałam mu pójście do naszego hotelu na maraton filmowy. Kiedy byliśmy w drodze do hotelu dostałam sms od Harrego ,,Kochanie gdzie jesteś? Martwię się;*’’. Momentalnie na mojej buźi pojawił się uśmiech i odpisałam że ma wyjrzeć przez okno. Nie wiedziałam czy wyjrzał czy nie, gdyż był to zbyt wielki hotel. Kiedy w końcu dostaliśmy się do wind był taki tłok że wylądowałam na torsie Tomka. Czułam się dosyć nie komfortowo, ale na szczęście szybko szybko się przeludniło. Na powitanie Harry wziął mnie na ręce i namiętnie pocałował, chyba nawet nie zauważył że przyprowadziłam ze sobą gościa. Kiedy w końcu się od siebie odkleiliśmy na co Lou zrobił głośne ,,Fuuuuu” i wszyscy zaczęliśmy się śmiać przedstawiłam chłopakom Tomka. Widać że bardzo się polubili, tylko Hazza trzymał do niego pewien dystans. Wszyscy postanowiliśmy zobaczyć filmy. Wypadło na Oszukać Przeznaczenie, powiem szczerze że lubię te filmy. Usadowiłam się pomiędzy Harrym a Tomkiem i wygodnie rozłożyłam. Już po pierwszym filmie miałam ciarki na ciele, wiedziałam że Tomek także się boi, dało się to wyczuć. Wtuliłam się w Harrego, a zaraz potem poczułam jak ktoś się o mnie opiera, wiedziałam że to był Tomuś, jednak nie byłam temu przeciwna. Nie wiem kiedy zasnęłam. Poczułam jak ktoś całuje mnie we włosy i chyba zanosi do mojego pokoju. Lekko się uśmiechnęłam i poszłam spać dalej. Obudziłam się o 5 i nie umiałam zasnąć. Postanowiłam wejść na laptopa. Jak zwykle zaczęłam sprawdzać wszystkie stronki, także te plotkarskie. Moje oczy zatrzymały się na jednej z wielu plotek, nie umiałam od tego oderwać wzroku, nie wiedziałam jak zareagować…

_________________________________________________________

 Hej! :) 

Wiem, nudny rozdział:( 

Nie miałam weny.

Obiecuję że akcja rozkręci się w XX rozdziale. 

Będzie sporo wydarzeń i zmian. 

Mam nadzieje że dotrwacie do tego<3 Bo jak narazie to flaki z olejem pisze.xd

Chciałam wam bardzo, ale to bardzo podziękować za 33 komentarze, tak wiele nominacji do Libster Award < stworzyłam zakładkę!> no i tyle wyświetleń. 

Czytając wasze komentarze uśmiech nie schodzi mi z buzi! :) 

Wasza opinia znaczy dla mnie NAJWIĘCEJ! ♥

A więc; 

CZYTASZ- KOMENTUJESZ! 

JEST TO DLA CIEBIE KILKA MINUT, A DLA MNIE ZNACZY TAK WIELE!

Kolejny rozdział jak zwykle pojawi się za tydzień, chyba że będę miała czas to dodam w tygodniu! 

Zależy to także od was;) 

Kocham, Pa ;x <3
A no zapomniałam.xd 
Polecam wam bloga mojej przyjaciółki- jest o modzie. 
http://przez-stylowe-okulary.blogspot.com/ 
prosiła żebym wstawila, więc wstawiam:)