Rozdział 42- Jak wyglądałoby moje życie bez tych zielonych oczu?

W końcu weszłam. I go ujrzałam. Wychudzonego bruneta z opadniętą grzywką na czole. Jego na wpół nagie ciało przykryte białym kołdrą zlewało się z nią. Twarz była na wpół pozaklejana białymi, małymi kawałkami plastrów. Rozcięta warga i ręka w gipsie. Nie potrafiłam znieść tego widoku. To było dla mnie zbyt wiele. Czas w jakim to wszystko się stało, sposób w jaki się o tym dowiedziałam. Nie chciałam go teraz opuścić, zawieść. Ale też nie mogłam tak bezczynnie stać i się patrzeć na to jak umiera na moich oczach. Tak, właśnie. On umierał. Z każdą chwilą tracił siły do dalszego funkcjonowania, nie potrafił samodzielnie oddychać. Był po prostu RZECZĄ skazaną na dobroć innych. Podeszłam bliżej niego, tak abym mogła swobodnie dotknąć jego zakrwawionej klatki piersiowej.

Zacisnęłam mocniej wargę, przejechałam delikatnie dłonią po jego policzku… Szorstki i nijaki. Zrobiłam to ponownie. Aż w końcu nie wytrzymałam. Rozpłakałam się jak małe dziecko. Stałam i płakałam. Ale co miałam zrobić? Jesteś. Patrzysz. Wpatrujesz się jak najważniejsza osoba w twoim życiu właśnie z niego odchodzi. Wszystko może się zmienić w ułamkach sekundy. Twoje życie może już nie być takie kochane, swobodne. Możesz już nigdy nie ujrzeć jego zielonych oczu… Dlaczego w ogóle mówię o sobie w trzeciej osobie? Może dlatego, że nie czuję się sobą. Nie potrafię przyzwyczaić się do spontanicznej Alicji, która decyduje o wszystkim sama. Zachowałam się jak totalna egoistka nie mówiąc chłopakom o wypadku Harry’ego. Przyjechałam tutaj i zamiast wykonać to o co mnie poprosił we śnie… Po prostu tutaj stoję i wpatruję się w niego czekając jak na zbawienie. Przysunęłam sobie niskie, białe krzesło i usiadłam na nim. Ujęłam w dłonie jego rękę, tę która nie była zagipsowana, i przejechałam delikatnie po palcach, na których jeszcze była zaschnięta krew. Bawiłam się nimi delikatnie starając się nie skrzywdzić go. Musnęłam delikatnie jego zewnętrzną część dłoni i uśmiechnęłam się delikatnie. Starałam się jakoś pocieszyć. Wmówić sobie, że będzie wszystko dobrze. Że wyjdzie z tego i będzie szczęśliwy. Głupia ja. Zastanawiałam się w tym momencie nad wieloma sprawami, ale to co teraz przeszło mi przez myśl zaciekawiło mnie najbardziej. Co bym zrobiła gdyby Styles się przebudził? Wczoraj rano nie widziałam świata poza Zaynem, wieczorem żyłam w przekonaniu, że kocham Stylesa, a dziś? Dziś nie wiem co mam myśleć. Zależy mi na nim bardziej niż na kimkolwiek innym… Kocham go, ale nie taką miłością. Potrzebuję go, ale nie jestem pewna, czy zapomniałam. Czy będę w stanie ponownie TAK spojrzeć w jego oczy. Czy jego usta, aby na pewno nadal smakują tak wyjątkowo. Łkałam po cichu czekając aż otworzy oczy. Zaciskałam wargi z nadzieją ujrzenia jego zielonych tęczówek. Wpatrywałam w jego usta jak coś zakazanego. Były dla mnie zagadką, tą nie do rozwiązania. 

Przymknęłam delikatnie oczy i zatopiłam w krainie marzeń. Tam gdzie byliśmy idealną parą. Widziałam jak bardzo mu na mnie zależy. Sposób w jaki na mnie patrzył przez te wszystkie miesiące… był nie do zapomnienia. Uśmiechnęłam się do siebie na wspomnienia, na wszystkie chwile spędzone razem. Robiłam to już miliony razy, ale za każdym razem było inaczej, lepiej. Nachyliłam się delikatnie nad jego twarzą i powolnym, monotonnym ruchem musnęłam jego usta. Były inne. Nie takie jak zwykle. Nie poczułam na nich malin, ani nie mogłam zaznać nieba. Ich smak był nie określony, a zaschnięta skórka stanowiła dziwne uczucie dla moich ust. Mimo to podobało mi się. Mogłam znów poczuć się jak jego księżniczka. Choć to jako pierwsza go pocałowałam, wiedziałam, że tego chciał… W końcu mi to napisał, prawda? Wstałam i szybkim krokiem wyszłam z pomieszczenia. Opadłam na podłogę korytarza i schowałam głowę w dłonie. Znów płakałam. Nie potrafiłam zapanować nad swoimi uczuciami, były mieszane. Wyjęłam telefon  i ujrzałam dwadzieścia nie odebranych połączeń od Malika. Przygryzłam mocniej wargę, za mocno. Krew spłynęła na mój palec, którym właśnie ocierałam usta i wytarłam ją do spodni. Wykręciłam numer do Malika i postanowiłam do niego zadzwonić. Czułam się winna. Musiałam z kimś porozmawiać, wyrzucić to wszystko z siebie. Opowiedzieć mu o tym co mnie, jego przyjaciela spotkało.

- Halo, Alicja?- usłyszałam lekko zdenerwowany, dobrze mi znany głos w słuchawce.

- Tak to ja- odezwałam się niepewnie- przepraszam- wyszeptałam bezmyślnie- jestem w szpitalu.

- Co?!- usłyszałam głośny krzyk – jak to w szpitalu?!

- To znaczy- odetchnęłam głośno- jestem tutaj, bo Harry miał wypadek. Nic o tym nie wiesz, bo zadzwonili tylko do mnie. Nie chcieli wam psuć świąt. Po za tym mój numer był wykręcony, gdy do tego doszło. Przyjedź tutaj, a wszystko Ci opowiem- odpowiedziałam na jednym oddechu- szpital dobrze znasz…- nie dokończyłam. Po prostu się rozłączyłam. Nie chciałam słuchać tego jak się o wszystko wypytuje, nie miałam ochoty na wysłuchiwanie jego pretensji o to, że wyjechałam bez pożegnania, że nic mu o tym nie powiedziałam. Chciałam aby po prostu był obok mnie. Chciałam poczuć jego emanujące ciepło i wtulić się w jego umięśniony tors. Chciałam ponownie poczuć się bezpiecznie. Podniosłam się powolnym ruchem i udałam do automatu z kawą. Spojrzałam ponownie na zegarek, który wskazywał dziesiątą rano. Przeraziłam się późną godziną i jednym łykiem wypiłam wszystko co znajdowało się w papierowym kubeczku. Nie chciałam czekać samotnie na korytarzu, więc ponownie weszłam do Sali, w której leżał mój były chłopak. No właśnie były. Czy już na zawsze nim pozostanie? Czy kiedykolwiek do niego wrócę? Czy moje uczucie do niego naprawdę powróciło? A może to wszystko jest spowodowane jego wypadkiem? Tym, że po prostu jest mi go żal…

Usiadłam na krześle, które już dobrze znałam i ponownie ujęłam w swoje dłonie jego ‘zdrową’ dłoń. Bez chwili namysłu postanowiłam ją umyć. Wstałam i wilgotnym ręcznikiem delikatnie przecierałam zaschniętą krew i muskałam ustami jego dłoń. Kiedy wszystko już było w dobrym stanie, a jego dłoń pokrywały tylko rany odłożyłam ręcznik i ponownie usiadłam obok niego. Niestety nie było mi dane napawać się tą chwilą, gdyż wszedł lekarz i kazał mi wyjść. W tym samym momencie do szpitala przyszedł mulat, którego przywitałam gorącym uściskiem.

- Zayn, przepraszam- wyszeptałam przez łzy, które mimowolnie spływały po moich policzkach.- to wszystko moja wina- nadal nie oderwałam się od jego umięśnionego ciała.

- Kochanie to nie twoja wina, przecież ty byłaś ze mną. To nie może być twoja wina- odsunął mnie delikatnie od siebie, tak abyśmy patrzyli sobie w oczy- a teraz proszę Cię opowiedz mi dokładnie o tym co się stało- musnął delikatnie moje czoło i usiadł na krześle. Wpatrywałam się przez chwilę w jego idealnie zarysowane kości policzkowe i grzywkę opadającą na czoło. Nie zdarzało się to często, gdyż zazwyczaj stawiał ją na żelu, do góry. Tym razem było inaczej. Zasłaniała jego idealne czoło i wpadała końcówkami do oczu. Co jakiś czas ją odgarniał, co wyglądało zabawnie, gdyż nie miał w tym za grosz wprawy. Usiadłam na krześle obok i podparłam głowę na łokciach, po chwili jednak opamiętałam się i przetarłam twarz rękoma zaczesując przy tym włosy do tyłu.

- Harry jechał pod wpływem alkoholu, dachował… Jego samochód wybuchł. Nic więcej nie wiem. Jedynie tyle, że leży w krytycznym stanie i lekarze walczą o jego życie. Na każdym skrawku jego ciała jest rana, krew…siniaki.- Zayn widząc w jakim jestem stanie objął mnie ramieniem i mocno do siebie wtulił. Tak, że nie miałam możliwości wydusić z siebie nic więcej. Dziękowałam mu za to w duchu. Wiedział jakie to dla mnie trudne, wspierał mnie… A co gdyby dowiedział się o tym co mu zrobiłam? O tym, że wielokrotnie całowałam się ze Stylesem podczas gdy byliśmy jeszcze parą? Co by wtedy powiedział? Czy by mi wybaczył? A może kazałby się wynosić z jego idealnego życia? Czy w naszym związku naprawdę zawsze musi być tak idealnie? Czy nie mogę przeżyć choć trochę adrenaliny, strachu? Tak jak z… No własnie. Wszystkie drogi, wspomnienia. Dlaczego właśnie wszystko prowadzi do NIEGO? Czy to dlatego, że z to z nim przeżyłam najwspanialsze chwile swego życia? Bo oddałam mu się po raz pierwszy? Bo to z nim przeżyłam swoją prawdziwą pierwszą kłótnię? Bo kochałam się z nim kłócić, a potem godzić? A może dlatego, że po prostu był? Był sobą, szalonym, głupim sobą. Spojrzałam w oczy mulata i sztucznie się uśmiechnęłam. Zauważył to. Nie odpowiedział nic, tylko ponownie musnął moje usta.

Kiedy tylko lekarz wyszedł z gabinetu pośpiesznie do niego podbiegłam, a Malik w tym czasie gdzieś dzwonił. Pierwsze co przyszło mi na myśl to to, że dzwoni do chłopaków, no bo przecież oni nadal nie wiedzą o tym co spotkało Stylesa. Podeszłam do mężczyzny i z niecierpliwością czekałam aż skończy rozmowę z pielęgniarką Harry’ego.

- I co z nim?- zaczęłam, gdy tylko brunetka o indyjskich rysach weszła do Sali.

- Pan Styles nadal jest w śpiączce, za kilka godzin będzie miał przeprowadzoną operację, która zadecyduje o tym, czy będzie mógł chodzić o własnych nogach. Jeśli chodzi o urazy głowy, jest lepiej niż moglibyśmy podejrzewać. Ma mały wstrząs mózgu, miejmy nadzieję, że nie dostanie amnezji. Po za tym rany goją się szybko i dobrze. Miejmy nadzieję, że szybko się obudzi i będzie żył pełnią życia.

- Czyli nadal nie wiadomo czy przeżyje?- zapytałam ze łzami w oczach. Analizowałam każde wypowiedziane słowo, które było mówione z tak wielką obojętnością.

- Przeżyje. Jeśli podczas operacji nie wystąpią żadne komplikacje, przeżyje- uśmiechnął się sztucznie do mnie i poklepał po ramieniu. Zanim się zorientowałam jego już tu nie było. Odetchnęłam głośno, gdyż ostatnio bardzo często to robię i skierowałam się do Sali Hazzy. Znów to samo. Strach przed wejściem. Uczucie zapierające dech w piersiach. Złość. Strach. Przerażenie. W końcu Zayn podszedł i otworzył te drzwi przede mną. Zaśmiał się i lekko pchnął mnie do środka. Cmoknęłam jego policzek i powolnym krokiem skierowałam się do łóżka kędzierzawego. Starałam się uśmiechnąć na jego widok, ale nie potrafiłam. Obraz zmasakrowanego ciała był dla mnie zbyt… ciężki do zniesienia. Usiadłam na krześle i ujęłam jego dłoń w swoje. Wyszeptałam ciche ‘’Hej’’ i ponownie spojrzałam na Malika. Stał w drzwiach. Samotny i zapłakany. Był taki nijaki. Jak jeszcze nigdy. Wpatrywał się w Stylesa z niedowierzaniem. Widziałam jak analizował jego każdą część ciała. W jego oczach zbierały się łzy, których nie był w stanie opanować. Wstałam i podeszłam do niego. Objęłam go delikatnie w talii i spojrzałam na jego smutną twarz. Uśmiechnęłam się delikatnie i jedną ręką otarłam łzy spływające mu po policzku.

- Będzie dobrze, zobaczysz- wypowiedziałam prawie nie słyszalnie i ponownie się w niego wtuliłam. Brakowało mi przez ten czas jego uścisku. Ale nie odczuwałam tego samego co kiedyś. Nie potrafiłam cieszyć się jego obecnością. Był dla mnie czymś zwyczajnym. Kimś kto musi być. Tak po prostu. Wiedziałam czego się po nim spodziewać. Wiem, że mnie przytuli i w jaki sposób. Był kochającym i troszczącym się chłopakiem, jak z bajki. A ja nie chciałam rycerza na białym rumaku. Dla mnie idealny był te zwykły, szalony chłopak, który był nie przewidywalny. Wiedziałam, że zasługuje na kogoś lepszego niż ja. Bo kim ja tak właściwie jestem? Zwykłą, biedną dziewczyną, która tak naprawdę nic w życiu nie osiągnęła. Tak, to właśnie ja. Staliśmy tak przez chwilę do póki  nie wpadli do nas chłopcy. Byli ubrani jak by wyszli właśnie z chlewiku. Louis w biały t-shirt z czerwoną plamą, Niall miał spodnie ubrane na odwrót a Liam? On miał ubrudzone spodnie i bluzę. Wszyscy byli roztrzęsieni i zapłakani. Na widok Harry’ego ich oczy ponownie zalały się słonym płynem. Chciałam ich jakoś pocieszyć, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze… Ale tak naprawdę sama w to nie wierzyłam. Wszystko było zbyt dziwne, tajemnicze i tragiczne, by mogło się dobrze skończyć. Harry sam sobie zapewnił piekło. Chciał tego, więc teraz będzie ponosił za to odpowiedzialność. Przecież normalni ludzie nie wsiadają pijani za kierownicę… Normalni ludzie nie dzwonią przez telefon w nocy do swojej byłej dziewczyny. Jest sam sobie winien… Prawda? Na sam jego widok robi mi się nie dobrze. Nie tak, że go nienawidzę. Nie obwiniam go o nic. Po prostu mam ochotę go pocałować, ale nie mogę. Chciałabym aby… właśnie czego tak naprawdę pragnę? Jego śmierci? Tego, aby zniknął z mojego życia już na zawsze? By go nie zaśmiecał? By dał mi spokój. Abym mogła budzić się każdego ranka i nie przejmować się tym, że za chwilę mój były może mnie sprowokować i ponownie go pocałuję? Tym, że gdy się pokłócimy może wyjawić Zayn’owi prawdę? Że tyle razy go zdradziłam całując się z Harry’m? Że to dziecko nie było jego, a właśnie Stylesa? Jak wiele krzywdy mógłby mi wyrządzić? Ale… Ale czy na pewno jestem w stanie pogodzić się z jego utratą? Czy będę w stanie chodzić po ich mieszkaniu nie widząc jego roześmianej twarzy? Jak wyglądałoby moje życie bez tych zielonych oczu? Tak naprawdę nie wiem czego chce. Ale teraz wiem jedno… Po spojrzeniach chłopaków, po ich komentarzach. Po tym w jaki sposób na niego patrzą, a jak robię to ja… Nie mogę pozwolić mu odejść. Musi tutaj być. Choćby miał powiedzieć wszystkim wszystko, gdyby miał jeździć do końca życia na wózku. On ma być, żyć i kochać życie za to jakim jest.

Podeszłam do niego i po raz ostatni musnęłam ustami jego czoło, gdyż lekarze zabierali go na salę operacyjną.

- Niech pani pojedzie do domu, odświeży się pani i za dwie godzinki tutaj wróci. Pan Styles powinien już w tym czasie być po operacji- po tych słowach Zayn bez mojej zgody pociągnął mnie do samochodu. Byłam tak zmęczona, że nawet się temu nie sprzeciwiałam. Zasnęłam przed wyjazdem z parkingu i spałam aż do samego domu. Chłopak wyniósł mnie z pojazdu i położył na kanapie w salonie. Okrył kocem i przyniósł poduszkę. Ucałował moje czoło i zagubił się w głębi kuchni. Próbowałam ponownie zasnąć, ale nie potrafiłam. Zbyt wiele myśli krążyło po mojej głowie. Wstałam i wolnym krokiem udałam  się do łazienki. Wzięłam gorący prysznic i umyłam włosy. Muskałam swoje ciało na zmianę mydłem, wodą, mydłem… Aż w końcu stwierdziłam, że jestem odświeżona i czysta. Wytarłam się bawełnianym, brązowym ręcznikiem i zawinęłam nim włosy w turban. Na swoje nagie ciało założyłam biały szlafrok i podeszłam do lustra. Moja twarz nie wyglądała ciekawie, a szczególnie ogromne wory pod oczami. Postanowiłam się zregenerować makijażem. Zajęło mi to dłuższą chwilę, ale efekt końcowy był zniewalający.

Założyłam sportowy stanik, który o dziwo leżał w łazience i założyłam wcześniej zaplanowany dodatek- bransoletkę z pereł. Kupiłam ją na zakupach z Martą przed wyjazdem do Anglii, więc miałam do niej ogromny sentyment. Wyszłam z łazienki w szlafroku, staniku i turbanie na głowie. Podeszłam do szafy i wybrałam prosty zestaw. Założyłam czarne leginssy z białym przeszytym paskiem, biały sweter w liczby i moje ulubione, białe Nike za kostkę. Wyciągnęłam z szafy czarny plecak vintage i włożyłam do niego kilka innych ciuchów i potrzebne kosmetyki. Moje postanowienie na dziś- spać w szpitalu przez kilka najbliższych dni, nocy. Może i pomyślicie sobie, że to głupie. Była dziewczyna ma zamiar spać u chłopaka… Ale ja nie byłam tylko jego dziewczyną, byłam też jego przyjaciółka, na której zawsze mógł polegać i właśnie teraz chciałam mu to udowodnić. Zbiegłam po schodach i porwałam za sobą Malika, tak samo jak uczynił to on ze mną w szpitalu. Chłopak nie zbulwersował się, tylko jak na niego przystało otworzył mi drzwi samochodu. Wsiadłam, a plecak rzuciłam na tylnie siedzenia. Nasza rozmowa się nie kleiła. Chcieliśmy pogadać o Harrym, ale każde z nas miało łzy w oczach i postanowiliśmy odłożyć to sobie na później. W duchu modliłam się, by operacja się powiodła i by nie było żadnych komplikacji. Chciałabym przyjechać i być przy tym jak będzie się wybudzać. Moje marzenie? Być pierwszą osobą jaką ujrzy po przebudzeniu się. Na samą myśl jego roześmianej twarzy i słodkich dołeczków w policzkach chciało mi się uśmiechać. A już żyjąc z myślą, że przeżyje… chciałam po prostu skakać z radości… Ale ochłonęłam. Uświadomiłam sobie, że tak naprawdę niczego nie mogę być pewna, niczego jeszcze nie wiem, a już cieszę się za bardzo. Rodzice zawsze mi powtarzali, że gdy z czegoś za bardzo się cieszę… wychodzi prawie odwrotnie. Miałam nadzieje, że tym razem jednak tak nie będzie. Uśmiechnęłam się delikatnie do mulata i wysiadłam z samochodu zabierając ze sobą plecak. Nie czekając na chłopaka przebiegłam przez tłum mediów trafiając prosto do Sali loczka. Uśmiechnęłam się sama do siebie widząc go leżącego, a nad nim mnóstwo lekarzy.

- I jak?- podbiegłam do jednego z nich, wysokiego, przystojnego bruneta z niebieskimi oczami. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się, ale nie tak jak ten ostatni. On uśmiechnął się do mnie miło i szczerze.

- Operacja przebiegła szybko i bez żadnych zbędnych komplikacji. Pani chłopak powinien w najbliższym czasie się przebudzić i szybko wracać do zdrowia- uśmiechnął się ponownie, a ja cała czerwona starałam się to odwzajemnić. ‘’Pani chłopak’’, te słowa chodziły nieustannie po mojej głowie od czasu ich wypowiedzenia. Czy to naprawdę tak wygląda? Czy zachowuję się jak ślepo zakochana nastolatka? Czy ten facet nie czyta gazet? Nie wie, że jestem dziewczyną Malika? A może wie, ale powiedział to, by zobaczyć moją reakcję? Sama już nie wiem. Bez żadnych zbędnych słów ominęłam go i ponownie podeszłam do Harry’ego. Jego nogi były owinięte bandażami, a lewa dodatkowo zagipsowana. Wyglądał tak niewinnie śpiąc. Jak gdyby nie wiedział co się wokół niego dzieje, jakby nic nie czuł. Żadnego bólu…nic. Ucałowałam go jak zwykle w czoło i usiadłam na tym przeklętym krześle. Stwierdziłam jednak, że jest za bardzo nie wygodne i przeniosłam się na jego łóżko, na którym było sporo wolnego miejsca. Jego drobna sylwetka zajmowała zaledwie jego połowę. Lekarze przechadzali się po Sali, a reszta One Direction cierpliwie czekała na zewnątrz. Obserwowałam każdy ruch mężczyzn ubranych w białe fartuchy. Byli zniecierpliwieni, podenerwowani. Ale na pewno nie bardziej niż jak. Nikt w całym wszechświecie nie był bardziej zdenerwowany, zestresowany niż ja teraz. Lekarze podeszli do chłopaka i stopniowo zaczęli go wybudzać, chciałam coś zrobić. Ale to co zrobiłam było zbyt pochopne. Wstałam i wyszeptałam do jego ucha ciche ,,Kocham Cię’’, przygryzłam delikatnie wargę i odeszłam od jego łóżka, na polecenie lekarzy. Usłyszałam jak wszyscy się ucieszyli, a po chwili usłyszałam jego zachrypnięty głos… Wszyscy spojrzeli na mnie, a ja zawstydzona podeszłam do niego.

- Dziękuję- wyszeptał- za to,  że jesteś. Pamiętaj, że nigdy nie przestałem Cię kochać- zakaszlał głośno i bezwładnie opadł na poduszkę.

- Harry!- krzyknęłam głośno zapłakanym głosem.- Harry błagam Cię powiedz coś!- lekarze natychmiast oddalili mnie od niego, a drzwi Sali zamknęły się przed moim nosem. Rozpłakałam się i czekałam na cud. Poczułam jak ktoś obejmuje mnie od tyłu i mocno do siebie przytula. Wiedziałam, że był to Zayn, więc szybko się wyrwałam i uciekłam do łazienki. Przed czym tak naprawdę uciekałam? Przed własnym chłopakiem, którego kochałam? A może chciałam uciec przed czyhającymi na mnie problemami? Sama nie wiem… Oparłam się o umywalkę i spojrzałam w lustro. Zapłakana twarz, rozmazany tusz. Wyglądałam potwornie. Starałam się to jakoś zmyć, ale nie dałam rady uzyskać idealnego efektu. Wyszłam z pomieszczenia i uspokojona podeszłam do Malika. Przytuliłam się do niego i delikatnie musnęłam jego usta. Po chwili lekarz wyszedł z pomieszczenia, Sali Harry’ego z grobową miną… Zaczął smutnym, chłodnym głosem… Przez moje ciało momentalnie przeszły ciarki… Rozpłakałam się…

_____________________________________________________________________

Hej! :)

Wiem, że mnie tutaj długo nie było i naprawdę was za to bardzo przepraszam.

Powód: nie miałam internetu;/ 

Jutro rano znów wyjeżdżam na weekend, więc nie będę miała czasu nadrobić waszych blogów.

W przyszłym tygodniu postaram się to jakoś ogarnąć ( około środy się za to zabiorę)

Nasza, moja historia powoli zmierza ku końcowi, ale w planach już jest nowa:)

Za to, że ten rozdzial taki krótki- premium w poniedziałek wieczorem, lub wtorek dodam kolejny! ♥

Dziękuję Wam za to, że ze mną jesteście i mnie wspieracie w pisaniu!

JESZCZE RAZ PRZEPRASZAM ZA TOTALNY NIE OGAR W WASZYCH BLOGACH, ŻE NIE KOMENTUJĘ;( CZYTAM NA BIEŻĄCO NA TELEFONIE...

POSTARAM SIE WSZYSTKO NADROBIC W PRZYSZŁYM TYGODNIU!

OBIECUJE! ♥ ♥ ♥

To by było na tyle;)

A no i jak myślicie co lekarz jej powie?

Harry żyje? :)

Z kim ma być Ala?? :D

Całuski i do następnego! :)

Do końca: około 3 rozdziały! :)

P.S Sycylia jest boska<3 Najlepsze wakacje ever♥ A wy swoje jak spędziliście? A może dopiero wyjeżdżacie? :D

http://you-and-me-in-this-world.blogspot.com/