Rozdział 41 - Nie zależnie od wszystkiego. Nie potrafię bez Ciebie żyć

Nagle ktoś do mnie podszedł. Był to mężczyzna, brunet. O tak, śliczny brunet z niebieskimi oczami. Wpatrywał się we mnie, a po chwili usiadł. Przedstawił mi się, ale niestety nie zapamiętałam jego imienia. Wypytywał mnie o mój związek z Harry’m, a także z Zayn’em. Starałam się unikać szczegółów, ale pijany człowiek mówi wszystko jak leci…niestety.

Przebudziłam się kolejnego dnia w swojej sypialni. Promienie słońca wbijały się na siłę do mojego pokoju, a płatki śniegu topiły na oknie. Uśmiechnęłam się na ten widok i powoli wstałam. Nie zdążyłam jeszcze tego zrobić, a Malik wbiegł do pokoju w niezbyt dobrym humorze. Cmoknęłam delikatnie jego usta na powitanie, ale czułam, że za chwilę coś nastąpi. Przez ten czas nauczyłam się czytać z jego oczu, twarzy. Były pełne obaw… Nie uśmiechały się do mnie, a wręcz przeciwnie, ostrzegały mnie. Ale przed czym? Próbowałam sobie przypomnieć wydarzenia ze wczorajszego dnia… ale nic. Pustka. Położyłam delikatnie dłoń na jego ramieniu i skierowałam się do szafy. Ten jak mój cień podążył za mną. Wybierałam ubrania z szafy. Ze względu, że czeka mnie dużo przygotowań na Wigilię ubrałam szare spodnie z dresu i niebieską bokserkę. Udałam się do łazienki, jednak ktoś wszedł za mną. Spojrzałam na jego zmartwioną twarz w lustrze. Nic nie mówił, stał i patrzał na mnie… Tak jak jeszcze nigdy. Nie był na mnie zły, nie cieszył się z powodu dzisiejszego dnia. Był taki inny. Takiego Malika jeszcze nie znałam. Odwróciłam się w jego stronę, w samym staniku, i oparłam czoło na jego. Przez chwilę wpatrywałam się w jego oczy, ale nie potrafiłam dłużej znieść tej dziwnej i niepokojącej ciszy.

- Zayn- zaczęłam cicho szeptając- co się stało?- jednak ten nic nie odpowiedział. Ujął moją twarz w swoje ciemne, wytatuowane ręce i delikatnie musnął moje usta.

- Nic, ani nikt nigdy nas nie rozdzieli.- pierwsze i chyba ostatnie słowa jakie miał zamiar wypowiedzieć. Wziął mnie na ręce i skierował się ze mną do pokoju. Całował mnie powoli i zachłannie. Pieścił moje ciało, jakby miał to być nasz ostatni raz. Zdejmował na zmianę ubrania, moje, jego, moje, jego, aż w końcu leżeliśmy oboje nadzy. Nie śpieszyło nam się. Napawaliśmy się sobą. Najlepszy prezent Wigilijny jaki dostałam- Jego. Mojego kochanego Mulata, który przy mnie zawsze jest i wiem, że zawsze będzie. Muskałam całe jego ciało, bawiłam się jego włosami, zatapiałam się w czekoladowych oczach. Po chwili ktoś zapukał do pokoju, jak dobrze, że w ogóle zapukał! I musieliśmy przerwać nasze pieszczoty. Porwałam szybko prześcieradło i udałam się do łazienki. Myłam się i przebierałam, gdy wyszłam zobaczyłam Malika siedzącego z Harrym naprzeciwko siebie. Byli tak pochłonięci rozmową, że nawet mnie nie zauważyli. Oparłam się o ścianę i przysłuchiwałam się im.

- Co masz zamiar z tym zrobić?

- Jak to co?- odpowiedział lekko poddenerwowany Zayn- to tylko media. Facet po prostu ją wykorzystał. Nie pozwolę jej zranić. Teraz są święta, pewnie o tym zapomną- uśmiechnął się sztucznie do chłopaka i już miał kontynuować, ale mu przerwałam.

- Fajnie się was słuchało- pokazałam im język, przysiadając się do Zayn’a.- nie mam nawet zamiaru się w to wgłębiać- uprzedziłam widząc ich przestraszone twarze. Chwyciłam dłoń mulata i udałam się na dół, do kuchni. Każdy już był po śniadaniu, tylko nie ja. Zrobiłam sobie naleśniki z nutellą i przysiadłam do chłopaków. Myślałam długo nad tym, o czym rozmawiają, aż w końcu im przerwałam.

- Ei, a może tak kupimy choinkę i ją przystroimy?- zlustrowałam każdego z nich i doszłam do wniosku, że podoba im się ta propozycja. Wstałam i udałam się do pokoju, aby się przebrać. Wiedziałam, że mają zamiar jechać na miasto, a ja nie chciałam wyglądać jak jakiś idiota. Nie miałam na nic pomysłu, więc wyciągnęłam z szafy legginsy w paski, bordowy sweter i kurtkę, którą pokochałam za swoją wyjątkowość. Jej skórzane rękawy i lekko zielony kolor idealnie współgrał z moją karnacją. Zbiegłam po schodach, gdzie czekał na mnie Harry i Louis, gdyż to właśnie z nimi miałam jechać po choinkę, i założyłam na nogi czarne oficerki. Wzięłam jeszcze tylko swoją torbę i ruszyłam za chłopakami. Harry otworzył mi drzwi i wsiadłam do czarnego vana. Siedziałam pomiędzy nim a Louisem, który co chwila szturchał mnie w ramię.

- Lou, bałwanie skończ!- zaśmiałam się, gdy wychodziliśmy z samochodu, a ten ciągle mnie zaczepiał.

- Bałwanie, powiadasz?- zrobił groźną minę, a po chwili pociągnął mnie za rękę i przerzucił przez ramię.- ja Ci pokażę bałwana, jak zaraz w choinkach wylądujesz- wchodziliśmy do galerii, a wzrok wszystkich kierował się na nas.

- Louis, zostaw ją- rozkazał mu Hazza. Podszedł do niego i wziął mnie w swoje silne dłonie. Znów to robiłam. Znów zatopiłam się w jego ślicznych, zielonych oczach. A przecież obiecałam sobie, że nigdy więcej tego nie zrobię. Obiecałam sobie, że już nigdy nie spojrzę na niego w TEN sposób. A robię to motorycznie… Z każdym dniem brakuje mi jego uścisku, dłoni i wspaniałych zielonych oczu. Co się ze mną dzieje? Wpatrując się w jego oczy, stopniowo nasze twarze się zbliżały, gdyby nie Louis, który zaczął mnie łaskotać, pewnie doszło by… No właśnie do czego by doszło? Do czegoś czego oboje tak bardzo pragniemy, ale jest nam zabronione? Co by się stało gdyby w tym momencie, przy całym świecie Alicja Kamińska pocałowała swojego byłego?

Nie miałam czasu, aby się nad tym zastanawiać. Harry postawił mnie na ziemię i razem z Tomlinsonem poszli oglądać choinki. Zostawił mnie. Samą. Tutaj. Dlaczego? Co mu zrobiłam? Kim dla niego byłam? Wpatrywałam się w ludzi przechodzących obok mnie. Mimo panującego pośpiechu, na ich twarzach gościł uśmiech. Promienny i szczery, od serca. Co myśleli sobie, mijając smutną blondynkę, ze łzami w oczach? Są święta…dlaczego nie potrafię się tym cieszyć? Co jest takiego w Stylesie, czego nie ma Malik? Dlaczego nie potrafię być wobec niego taka jak wobec Harry’ego? Co takiego mi zrobił? Co ja zrobiłam Harry’emu? Wszystko to wydawało się dla mnie tak skomplikowane, a przecież było oczywiste. Nie mogę zranić Zayna, kocham go. A więc dlaczego tak ciągnie mnie do Styles’a? Dlaczego, gdy tylko go widzę w moim brzuchu zjawiają się dziwne skurcze? Dlaczego nie potrafię nie odwzajemnić jego uśmiechu? Po co się z nim bawię? Jaki jest powód noszenia mnie na rękach? Po co to wszystko? Skoro i tak jesteśmy według niego dla siebie NIKIM.

Rozejrzałam się po centrum i zauważyłam chłopców niosących przepiękną, dużą choinkę. Uśmiechnęłam się delikatnie w ich stronę i udałam się do wyjścia. Nie spojrzałam na niego. O, nie. Nie tym razem. Ominęłam go wzrokiem. Wsiadłam do pojazdu i klikałam coś w telefonie. Napisałam do Zayna, do mamy, a także do Asi, z którą nie rozmawiałam wieki. Wigilia to dzień w którym wszystko sobie przebaczamy… a więc może ona w końcu odpisze? Poczułam delikatną wibrację w mojej ręce, spojrzałam na ekran i ujrzałam, coś. Coś, czego nie chciałam widzieć już nigdy. Jego numer. Jego imię i jego śliczne oczy.

,, Ala… spójrz na mnie. Dlaczego? Dlaczego to robisz? Jaki jest powód ciągłego omijania mnie? Proszę… wytłumacz mi to. Nie potrafię tego zrozumieć. Nie rozumiem Ciebie. Harry xx’’

Uniosłam głowę delikatnie do góry i przekręciłam w jego stronę. Spojrzałam na niego. Zrobiłam to czego chciał. Zawsze to robiłam. Wykonywałam jego polecenia, tak jak chciał. Byłam jego poddaną, a on to wykorzystywał. Maksymalnie. Nie odpowiedziałam nic, pokręciłam delikatnie głową i odblokowałam urządzenie. Klikałam na każdy klawisz po woli, aż w końcu wiadomość została wysłana.

,, Harry… nie potrafię tak na Ciebie patrzeć. Nie tylko ty kogoś nie rozumiesz… Co ja mam powiedzieć o Twoim dzisiejszym zachowaniu? Zostawiłeś mnie. Tak po prostu. Samą. Nie wiem czego chcę… Dziś, gdy znów na mnie tak spojrzałeś… Ja… Przepraszam. Nie powinnam…’’

Zacisnęłam mocniej wargi i obserwowałam jego każdy ruch. Zaciskającą wargę, oczy pełne smutku. Nie wiedziałam co teraz czuje. Czy zrobiłam coś złego? Co mógł pomyśleć? Spojrzałam na niego ponownie, ale tym razem nasze oczy się spotkały. Próbował mi coś powiedzieć, ale nie potrafił. Spuściłam wzrok i wróciłam do pisania sms z Zaynem. Podjechaliśmy pod dom. Każde z nas wyszło, a kierowca zaniósł choinkę do domu. Postawił ją w salonie, gdzie czekała cała reszta. Musnęłam na powitanie usta Malika. Dopiero teraz zrozumiałam… gdy poczułam jego bliskość. Co zrozumiałam? Że go kocham. Ale… Tak, jest jedno ale. Gdy jestem blisko niego. Czuję się wyjątkowa, kochająca. Jak jedyna dziewczyna w tym świecie. Ale gdy tylko tracę go z zasięgu wzroku… W moich myślach zjawia się ON. Jego burza loków, jego dołeczki w policzkach. Czy to normalne? Czy nie powinnam w tym czasie myśleć o Maliku? Czy w moim życiu jest cokolwiek normalnego?

- To jak stroimy?!- krzyknął uradowany Niall. Podniósł Martę i okręcił wokół własnej osi. Ucałował delikatnie jej szyję, na co pozostała część, w tym ja, zrobiliśmy głośne ‘’Fuuu’’, a Ci tylko się zaśmiali. Liam i Louis przynieśli bombki, łańcuchy i wszystko co potrzebne do przystrojenia, tego wyjątkowego drzewka. Wszyscy chcieli brać w tym udział, więc choinka wyszła bardzo ciekawa. Dodatkowo razem z Martą ozdobiłyśmy kominek i stół. Dodałyśmy kilka świec. Efekt był spektakularny. Wszystkim bardzo nam się spodobało, ale nie mieliśmy czasu na to, by robić sobie razem zdjęcia. Jedynie chłopcy jak to oni, musieli coś zrobić. Owinęli Louisa lampkami na choinkę i je załączyli. Ustawili się do zdjęcia i kazali nam je zrobić. Oczywiście zrobiłyśmy to i pośpiesznie dodałyśmy na twittera. Nie obserwowałyśmy co dalej się działo, gdyż musieliśmy się wyszykować na kolację Wigilijną i dojechać do rodzin. Razem z Zaynem udałam się do naszej sypialni. Spakowałam do małej walizki potrzebne ubrania, a na siebie nałożyłam zwykłe jeansy, koszulę jeansową a na to brązowy płaszczyk. Wybrałam listonoszkę w kolorze brązu i buty emu, pod kolor. Zbiegłam po schodach niosąc w ręce małą walizkę. Pożegnałam się ze wszystkimi całusem w policzek i wsiadłam do taksówki, w której czekał na mnie Mulat. Złapał moją dłoń i delikatnie musnął. Uśmiechnęłam się i oparłam o jego ramię. Kierowca zawiózł nas na lotnisko, gdzie nasz samolot miał za chwilę odlatywać. Przeszliśmy pośpiesznie przez odprawę i zajęliśmy miejsca. Podzieliliśmy się słuchawkami z mojego odtwarzacza i oboje zasnęliśmy. Obudził mnie miły głos kobiety, która oświadczyła, iż za moment lądujemy. Spięłam się mocno, jak zwykle i złapałam za dłoń chłopaka. Po chwili mogliśmy odpiąć pasy. Odetchnęłam z ulgą, na co mulat się zaśmiał.

- Kochana jesteś- wyszeptał mi do ucha, a ja musnęłam jego usta i pociągnęłam za sobą do wyjścia. Odebraliśmy nasze bagaże i weszliśmy na olbrzymią halę, gdzie ludzie przemieszczali się jak małe mróweczki, które pilnie muszą się gdzieś dostać. Malik objął mnie w pasie i skierował się do wysokiej, ślicznej dziewczyny. Uściskał ją mocno i okręcił kilka razy. Po chwili jednak przypomniał sobie o mnie. No tak, bo przecież ja jestem nic nie warta i nie ma po co mnie zapamiętywać. Objął mnie ramieniem i zapoznał z brunetką. Uśmiechnęłam się sztucznie i przytuliłam delikatnie jej mocno zbudowaną sylwetkę. Podążyłam za Mulatem i jego siostrą do czarnego, wysokiego Land Rovera. Wsiadłam na tył, razem z Zaynem i oparłam się o szybę samochodu. Wszystko tutaj było inne. Inne niż w Londynie. Może i nie znajdywaliśmy się najdalej od tego tętniącego życiem miasta, ale tutaj było… lepiej. Chciałabym tutaj z nim zamieszkać. Budzić się rankiem i patrzeć na wschodzące słońce. Muskać tors Zayna i opiekować się dziećmi. Niby tak nie wiele, a jednak zbyt wiele. Uśmiechnęłam się delikatnie do niego i wysiadłam z wysokiego pojazdu. Chłopak zabrał moją walizkę i skierował się do dużego domu z cegły, z białymi oknami i tego samego koloru drzwiami. Uśmiechnęłam się i pokonałam kilka stopni prowadzących do tych ‘magicznych’ drzwi. Otworzyła nam mama (tak mi się wydaje) Zayna i mocno go wyściskała. Mi także nie szczędziła uczuć i zostałam prawie połamana. Starałam się być dla wszystkich miła, choć mój dzisiejszy humor nie był do tego stworzony. Usiadłam w salonie na wielkiej, czarnej kanapie tuż obok Zayna. Chłopak jednak chciał pokazać swojej rodzinie, iż jesteśmy blisko i bez zastanowienia wziął mnie na ręce. Uśmiechnęłam się delikatnie do niego i oplotłam jedną ręką jego szyję. Siedzieliśmy tak chwilkę, jednak mama Zayn’a zaproponowała nam udanie się do byłego pokoju jej syna i przygotowania się do kolacji. Oboje się zgodziliśmy, gdyż pragnęliśmy chwili prywatności, gorącego prysznica. Malik zabrał nasze walizki i poprowadził mnie na górę. Szliśmy drewnianymi, starymi schodami z pięknie rzeźbioną barierką. Muskałam delikatnie dłonią jej stare drewno i przypominałam sobie Polskę. Tam mieliśmy podobną. Lubiłam na niej ‘’zjeżdżać’’, czy siadać na schodach i obserwować krople deszczu uderzające o parapet. Przypomniały mi się też chwile spędzone z Marcinem. Uwielbiałam siadać z nim na tych schodach i popijać gorące kakao.

- Kochanie, to tutaj- z transu rozmyślań wyrwał mnie mój chłopak. Skierowałam się do niebieskiego pokoju, którego wnętrze kryło wiele tajemnic. Na środku stało wielkie łóżko, pięknie zaścielone, a przed nim stała ogromna, drewniana skrzynia. Mój wzrok przykuło drewniane, zniszczone biurko, nad którym wisiała tablica korkowa wypełniona mnóstwem zdjęć. Było na nich wszystko. Mały Zayn kąpiący się w wannie, czy jego zdjęcie z przyjaciółmi. Nie obyło się także od zdjęć z dziewczynami… Co mnie troszkę zmartwiło. Dlaczego? Sposób w jakie na nie patrzał był zupełnie inny. Był taki obojętny. Sztuczny uśmiech i udawane pocałunki. Czy naprawdę było aż tak źle? Mulat widząc moje zainteresowanie fotografiami podszedł do mnie i objął od tyłu. Znów to robił. Uwodził mnie. Odwróciłam się i zaczęłam całować jego delikatne wargi. Nie potrafiłam żyć bez jego pocałunków. Jeździłam delikatnie ręką po jego torsie.

- Co powiesz na kąpiel?- oderwał się delikatnie ode mnie, pokiwałam głową na tak, a ten wziął mnie na ręce i wyszedł z pokoju. Otworzył drzwi naprzeciwko z wielkim hukiem, co pewnie zaniepokoiło rodzinę Malika i zamknął drzwi. Oderwaliśmy się od siebie i zaczęliśmy się rozbierać. Co chwilę całowaliśmy się namiętnie… Chłopak puścił wodę i zaciągnął mnie pod prysznic. Miałam na sobie jeszcze stanik, ale ten nie pozwolił mi na jego zdjęcie.

- Ta przyjemność należy do mnie- wyszeptał mi do ucha i zwinnym ruchem go rozpiął. Uśmiechnęłam się pod nosem i powróciłam do jego ust. Pieściliśmy wzajemnie swoje ciała, nie posuwaliśmy się do TEGO punktu, ale napawaliśmy się sobą. W końcu po długiej i wyczerpującej ‘’kąpieli’’ wyszliśmy okryci w ręczniki z łazienki. Pech chciał, że natknęliśmy się na ojca Malika. Wspaniałe zapoznanie. Na holu, wychodząc w samym ręczniku z jednej łazienki z jego synem. Brawo! Moją twarz momentalnie oblał rumieniec i delikatnie przygryzłam wargę. Uśmiechnęłam się delikatnie i przywitałam z nim. Mężczyzna wydawał się bardzo miły, a cała ta sytuacja go rozbawiła. Zayn popchnął mnie delikatnie w stronę jego pokoju. Wbiegłam do niego z wielkim uśmiechem na twarzy i zdjęłam z siebie ręcznik. Na szczęście chłopak zamknął już za sobą drzwi. Schyliłam się do walizki i wyjęłam z niej granatową sukienkę w groszki z brązowym paseczkiem, na ramiączkach. Nałożyłam ją na siebie, a na to wyciągnęłam z walizki marynarkę koloru ekri, tak aby pasowała do koloru groszków. Założyłam do tego jeszcze naszyjnik, buty na obcasie i specjalnie kupioną torebkę. Przejrzałam się w lustrze i przeczesałam włosy. Malik stanął za mną i oparł swoją głowę o moje ramię. Wyglądał komicznie, gdyż wykrzywił dolną wargę w podkowę, a z oczu zrobił zeza. Zaśmiałam się i cmoknęłam go w policzek.

- Choć bo się spóźnimy.- pociągnęłam go za rękę i powolnym krokiem pokonywałam schody. Uśmiechnęłam się do jego rodzicielki i zajęłam obok niej miejsce.

Po mojej prawej usiadł Malik i złapał moją dłoń pod stołem. Uśmiechnęłam się delikatnie i wdałam w rozmowę z jego siostrą. Była bardzo rozmowna i milsza niż na lotnisku. Krępowałam się każdym wykonanym ruchem. Czułam na sobie wzrok wszystkich. Jego matki, ojca i sióstr. Starałam się być miła dla wszystkich i z każdym rozmawiać, jednak nie zawsze mi to wychodziło. W końcu kolacja dobiegła końca. Usiedliśmy wszyscy na czarnej kanapie i zaczęliśmy rozpakowywać prezenty. Niestety przerwał nam w tym mój dzwoniący telefon. Skrępowana wstałam i go odebrałam.

- Czego?- powiedziałam, gdy ujrzałam na ekranie numer Hazzy. Jednak nie usłyszałam tam jego głosu. To nawet nie był męski głos. Obawiałam się najgorszego- Taylor… ale przecież poznałabym jej głos. Czyż nie?

- Witam. Tutaj Clara Hastings, pielęgniarka szpitalu w Londynie. Dzwonię do pani, gdyż to właśnie pani numer był wybrany, gdy doszło do wypadku- słysząc te słowa coś we mnie drgnęło.

- Co?! Jakiego wypadku?!- krzyknęłam na cały głos i wybiegłam z mieszkania- o co chodzi?!- z moich oczu momentalnie wypłynęła fala łez.

- Pan Styles jadąc samochodem pod wpływem alkoholu wpadł w poślizg i dachował. Dodatkowo samochód uderzył w drzewo, co spowodowało jego wybuch.- wybuch?! Jaki kurwa wybuch?! Co ta baba pierdoli?! Czy je jestem jakaś nie normalna?! To nie może dziać się naprawdę. On mi tego nie może zrobić. Nie może w dzień Wigilii się zabić. Może i z nim nie jestem, może i traktuję go czasami jak powietrze. Ale nigdy, przenigdy nie chciałabym by zginął. Kochałam go. Tak. W pewnym sensie go kochałam i nigdy nie przestałam. Pewna część mnie nadal należała do niego, tylko do niego. Nie potrafię znieść myśli, że to właśnie z mojego powodu mógł się upić i spowodować tak ciężki wypadek. Dlaczego go raniłam? Czy tak trudno było dać mu tą drugą szansę? Dlaczego to własnie telefon ocalał?

- Ale…jak to, może mi pani powiedzieć coś więcej?!- krzyczałam do słuchawki, jednak kobieta zachowała się tak jak gdyby nie słyszała moich próśb.

- Jeśli pani chce, może pani przyjechać do szpitala na ulicy…- rozłączyłam się, gdy tylko usłyszałam nazwę ulicy. Opadłam na schody, które były pokryte białym puchem i zaczęłam płakać. Jak dziecko. Zastanawiało mnie dlaczego? Po co jechał w nocy po pijanemu ulicami Londynu? Przecież mieliśmy spędzać te święta z rodziną. Miało być tak wspaniale. A może to ja? Może trafiłam nie do tej rodziny co powinnam? Z jaką sprawą do mnie dzwonił? Czy to było coś ważnego? Czy kiedykolwiek się tego dowiem? Wszystkie wspólnie spędzone chwile, spacery… czy to wszystko od tak przepadnie? Ten wyjątkowy moment. Stoisz na scenie, miliony fanek Cię obserwują…a ON wybranek twojego serca… chce byś z nim była. To było coś najwspanialszego w moim życiu. A ta scena? Piosenka, którą śpiewał specjalnie dla mnie? Ogromne serce… Tak wiele dla mnie zrobił. Kochał mnie, a ja przez jego jeden głupi błąd to wszystko skreśliłam. Wykreśliłam go z mojego serca. Dlaczego? Teraz sama nie potrafię sobie odpowiedzieć. To jak przypomnę sobie nasze kłótnie pod blokiem, widok całującego się go z Taylor. Boli. Tak bardzo mnie to boli. Nie potrafię o tym zapomnieć, chciałabym, ale nie umiem. Wszystko co dla mnie robił było wyjątkowe, jego ciało było wyjątkowe. Nie troszczył się o mnie tak bardzo jak Zayn. On po prostu był i mnie kochał, taką jaką jestem. Rozbawił… Jak to możliwe, że mogę już nigdy więcej nie ujrzeć jego zielonych oczu? Jego spojrzenia pełnego miłości? A co z jego dołeczkami? Czy kiedykolwiek je jeszcze zobaczę? Silne ramiona oplatające moją klatkę… Wszystko to może się zakończyć. Ot, tak. Po prostu. Ocierałam łzy… nie chciałam płakać. Jedyne czego teraz tak naprawdę pragnęłam to go ujrzeć. To też postanowiłam. Wbiegłam do domu Malików i skierowałam się do pokoju Zayna. Wyjęłam ciepły kożuszek i zapięłam walizkę. Nie przebierając się zadzwoniłam po taksówkę i zbiegłam po schodach. Bez słowa wytłumaczenia, zapłakana wybiegłam z domu. Zachowałam się jak idiotka, wiem to. Powinnam powiadomić o tym Zayna. W końcu to jego najlepszy przyjeciel…ale nie… wolałam być sama. Chciałam go ujrzeć. Tylko ja.

Wsiadłam do taksówki i kazałam zawieść się na lotnisko. Modliłam się o to, by leciał samolot. Czy w Wigilię, w nocy będą latać? Mam nadzieję, że tak. Bo muszę go ujrzeć. Muszę. Podjechaliśmy pod lotnisko…pech chciał, iż żaden samolot nie leciał. Był tylko jeden. Do Paryża. Rozzłoszczona wróciłam do samochodu i poprosiłam kierowcę o podwózkę do Londynu. Ten tylko pokiwał znacząco głową i ruszył w trasę. Tkwiłam w nadziei, że go zobaczę. Żywego. Jechaliśmy w ciszy…Starałam się nie myśleć o tym wszystkim, ale nie potrafiłam. Telefon dzwonił nie przerwanie, aż w końcu nie wytrzymałam i wyjęłam baterię. Oparłam głowę o szybę i obserwowałam ciche, spokojne miasto. Mijając każde drzewo… przechodził przeze mnie dreszcz. Czułam się tak jak gdybym to ja miała zginąć. Zaciskałam zęby na widok nadjeżdżającego z na przeciwka samochodu. Łzy spływały po moim policzku odkąd wsiadłam do pojazdu. W końcu nie wytrzymałam. Zasnęłam.

,,- Alicjo… zrobiłem to dla Ciebie. Chciałem Ci się oświadczyć, ale najwidoczniej to nie było nam dane. Kochałem i będę Cię kochał. Nie zależnie od wszystkiego. Nie potrafię bez Ciebie żyć. Jesteś moim tlenem, moją inspiracją. Bez Ciebie moje życie nie ma sensu. Lepiej będzie dla wszystkich. Pożegnaj się ze mną. Złóż na moich ustach pocałunek i odejdź. Nie płacz, to nic nie da. Po prostu odejdź i bądź z nim szczęśliwa. Kocham Cię’’

Oderwałam się spocona od siedzenia i przetarłam oczy. Widziałam go. Jego twarz. Była jak zwykle idealna roześmiana, a on? On stał przede mną jak gdyby nigdy nic i mówił to tak spokojnie. Rozejrzałam się i nie było nikogo. Tylko ja i kierowca taksówki. Po chwili się zatrzymał i odwrócił w moją stronę.

- Jesteśmy na miejscu- uśmiechnął się delikatnie i wskazał na wysoki budynek szpitalny. Wręczyłam mu pieniądze i z walizką wybiegłam. Przebiegłam cały korytarz, a gdy natrafiłam na pielęgniarkę, ta kazała mi udać się na ósme piętro. Nie miałam czasu czekać na windę. Zostawiłam walizkę z ubraniami i biegłam po schodach. Poddałam się i zdjęłam szpilki. W końcu dotarłam. Skierowałam się do Sali numer 3 i… nie potrafiłam wejść. Byłam jedyną osobą na korytarzu. Usiadłam na krześle i schowałam głowę w dłonie. Nikt nie wiedział. Nikt oprócz mnie nie wie o tragicznym wypadku Harry’ego. Nawet jego przyjaciele, po prostu nikt. Okryłam się mocniej płaszczem i ponownie rozkleiłam. Chciałam go zobaczyć, ale nie potrafiłam. Bałam się widoku jego zmasakrowanego ciała. Tego, że nie wytrzymam. Że będę chciała go pocałować, porozmawiać. Nie mogę wyobrazić sobie MOJEGO Harry’ego w szpitalnym łóżku… podpiętego do tylu aparatur. Załączyłam telefon i nie zwracając uwagi na wiadomości od Malika, napisałam do niego.

,,Kocham Cię. Nikt, ani nic tego nie zmieni. Pamiętaj. xx’’ Po chwili jednak napisałam jeszcze jednego

,,Jestem w Londynie. Nie martw się o mnie’’ Wysłałam, a w myślach dodałam ,,Martw się o swojego najlepszego przyjaciela’’, jednak nie byłam na tyle silna by mu to napisać. Wstałam z krzesła i podeszłam do jego drzwi… chciałam otworzyć, ale coś mi nie pozwalało. Bo co chciałam tam ujrzeć? Chciałam zobaczyć cieszącego się życiem chłopaka, a nie ‘’roślinkę’’. Tak bardzo się tutaj śpieszyłam, nie potrafiłam znieść myśli stracenia go. Nadal nie potrafię. A teraz co? Tak po prostu nie wejdę. Jestem tchórzem. Przełknęłam głośno ślinę i weszłam do Sali. Zrobiłam to.

 ________________________________________________________________________

Hej!

Przepraszam, że nic tak długo nie dodałam- brak weny!:(

Przepraszam także, że ogólnie zaniedbałam wasze blogi... ale mało kiedy jestem na internecie. 

Wakacje są i to wszystko jakoś tak...

No sami wiecie :)

Konkurs- nabór został zakończony i wyniki pojawią się do 07.07 :) 

Kolejny rozdział pojawi się albo w sobotę, lub dopiero po 21.07 ! :)

JESTEM NIE OBECNA NA BLOGU OD 07.07- 21.07! :) 

Całuski ! :)

P.s Jak myślicie Harry przeżyje?

A jeśli tak to z kim Ala jednak będzie?

Czy jeśli Harry umrze, Ala też się zabije? 

Odpowiadajcie<3! :)

P.s2 Reklamy pojawią się jutro :)